Russiagate. Het Mueller onderzoek. Einde van het verhaal was: Er is geen bewijs van samenspanning tussen Poetin en Trump om laatstgenoemde in 2016 aan de overwinning te helpen. Echter, zo hield Mueller vol, de DNC computer werd gehackt en de emails werden door de Russen doorgespeeld aan Wikileaks. Daar werd nooit bewijs van geleverd en het leveren van dat bewijs werd onmogelijk gemaakt toen de computer voor onderzoek werd meegegeven aan de firma CrowdStrike die daar een summier rapportje over schreef (“the Russians dun it”) waarna de originele harde schijf vernietigd werd (volgens voormalig DNC interim voorzitter Donna Brazile). Zonder dat de FBI daar ooit een blik op kon werpen.

Telkens tijdens het onderzoek bood de voormalig Britse diplomaat Craig Murray aan om te getuigen bij het Mueller proces, omdat hij bereid was onder ede te verklaren dat hij wetenschap had over de wijze waarop de gestolen emails wél terecht waren gekomen bij Wikileaks. Murray werd vorstelijk genegeerd.

Wie bekend is met de ware bedoeling van het Mueller onderzoek weet dat het tot doel had 1. Het afzetten van president Trump en 2. Het vijandsbeeld van Rusland aanscherpen, en 3. De aandacht afleiden van de corruptie en verkiezingsfraude bij de Democratische partij.
Een getuigenis van een persoon dat dat beeld zou verstoren kwam het Mueller team niet zo goed uit, dus met uitzondering van diegenen die hun informatie ook bij de onafhankelijke en alternatieve kwaliteitsmedia vergaren was bij het grote publiek totaal niets bekend van een getuige die een streep kon halen door de verdenking van het hacken van de DNC computer. Datzelfde geldt overigens over de technische informatie die NSA klokkenluider William Binney en zijn ‘VIPS’ groep graag wilde delen tijdens het Mueller onderzoek (bewijs: een lek, geen hack). Ook zij werden nooit opgeroepen…..

Het leek erop alsof het bedrog zou gaan werken.
In de media werd telkens doodleuk gepraat over de Russen die de verkiezingen hadden beïnvloed, mede door het hacken van de DNC computer. Dat kon gemakkelijk omdat niemand op de hoogte was van het bestaan van getuigen, omdat die nooit gehoord werden maar konden aantonen dat het hele verhaal absoluut onwaar was.
Het verhaal kreeg echter in november 2019 een nieuwe wending toen een Spaanse rechter opdracht gaf tot een diepgaand onderzoek naar de praktijken van de Spaanse bewakingsfirma ‘Undercover Global SL’ (ook wel: “UC Global”) dat verdacht werd van het doorspelen van vertrouwelijke beelden, gemaakt in de ambassade, onder meer van gesprekken tussen Julian Assange en zijn advocaten aan “de Amerikaanse inlichtingendienst”, vermoedelijk de CIA. Dat is een ernstig vergrijp, zeker voor een beveiligingsbedrijf dat een vertrouwensrelatie heeft met zijn opdrachtgever, in dit geval de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Dit alles kwam aan het licht toen de directeur van de firma, David Morales pochtte over zijn werkzaamheden voor de “Dark Side”. De verdediging van Assange diende daarop een aanklacht in bij de Spaanse justitie omdat er inbreuk was gemaakt op de advocaat/cliënt relatie.

Volledig doodgezwegen door de media loopt dit proces al een tijdje en zal Craig Murray eindelijk de mogelijkheid krijgen om zijn verklaring, voor een rechtbank en onder ede, af te leggen. Ook dat zal door de media hartstochtelijk genegeerd gaan worden maar daarmee kan niet voorkomen worden dat Murray’s beweringen en die van anderen uit de sfeer van  obscuriteit gehaald worden en gewicht krijgen. Murray maakt zich namelijk kwetsbaar voor meineed en een mogelijke gevangenisstraf als mocht blijken dat hij heeft gelogen.

De ooit veelbelovende Marcy Wheeler van ‘Empty Wheel’ liet in februari ook nog haar ook haar licht over de zaak schijnen maar die blijkt nog steeds vastgebakken in de haatmodus jegens ‘de Russen & Assange’ en heeft schijnbaar nog steeds moeite te accepteren dat ze volkomen ongelijk had over Russiagate.

Haar lezers schijnen ook nog steeds in de prehistorische veronderstelling te leven dat Assange op de vlucht was voor het gerecht en dat hij over de hele wereld gezocht werd voor “zijn misdaden”:

Wheeler lijkt van mening te zijn dat het openbaren van spionage activiteiten (zelfs als die illegaal zijn) niet de taak van de journalistiek is en dat inlichtingendiensten in het diepste geheim hun werk moeten kunnen doen. Zoals de Britten dat zo fraai kunnen zeggen: “I beg to differ”

Zonde van dit eerder toch zo veelbelovende blog.

Echt interessant wordt het pas als Craig Murray voor het Spaanse gerechtshof gehoord gaat worden over de aard van zijn contacten met Julian Assange in de Ecuadoraanse ambassade en hij vrijuit kan spreken over hetgeen hij wel of niet heeft gezegd, of afgesproken heeft met Assange. We weten namelijk dat de CIA alles kan verifiëren of desgewenst kan weerleggen. Ze hebben immers alles al op tape. Dat gaat tijdens deze rechtszaak kristalhelder naar voren komen. Het gebruiken van dit illegaal verkregen materiaal tijdens een rechtszaak (zoals die van Assange) zou in een normale juridische setting al voldoende zijn om het een ‘mistrial’ te noemen en zou Assange vrijuit moeten gaan.

Maar het uitleveringsproces is een politiek proces.
Nadat Murray zijn verklaring heeft afgelegd ligt de bal bij de CIA om te bewijzen wat ze dan beter weten en op dat moment wordt voor de buitenwereld nog meer duidelijk dat de jacht op Assange een obsessie is. Net zoals de McCarthyaanse heksenjacht op “Russian collusion” in Russiagate dat was.