Het leven neemt stilaan weer een vorm aan. Een vorm die weliswaar nog niet helemaal in onze hoofden past. Eén waarvan we de lijnen niet (bewust) hebben getekend en die ons leven er nu uit laat zien hoe het eruitziet: met mondmaskers, handgel die een laagje op onze tere huid legt, regels die stellen dat die tere huid niet meer aangeraakt mag worden. De lijnen zijn (min of meer) duidelijk en leveren jammer genoeg geen kunstwerk op.

Dit nieuwe leven is misvormd. Daar mogen we treurig om zijn. Daar mogen we ons vragen bij stellen, is dit nieuwe ‘normaal’ in ‘het algemene belang van de mens’ geen verdoken ontmenselijking? Wat als de verstandige keuzes die voor ons gemaakt worden, indruisen tegen mijn diepste gevoelens? Deze vragen zijn terecht. En wat mij betreft niet eenduidig te beantwoorden. Is dat een probleem? Neen. Het wordt pas een probleem als we ons die vragen niet meer mogen stellen. Dat het een kwestie wordt van: het is wat het is en zint jou dat niet? Pech! Mogen we dit alstublieft even verwerken? Als het even kan: samen, in gesprek?

Toch is het ook zinvol te bedenken dat een vorm niet enkel bestaat uit lijnen, maar ook uit vlakken. Wanneer gaan we het over die vlakken hebben? Over hoe we die een warm menselijke kleur kunnen geven bijvoorbeeld. Ik denk aan de vrouw wiens partner een operatie moet ondergaan, omdat er zich weer een gezwel heeft gevormd. Ze kan niet mee naar het ziekenhuis en moet thuis bang afwachten. Ik denk aan de familie die naar België komt overgevlogen om afscheid te nemen van een overleden familielid, maar daarbij rekening moet houden met 1,5 meter afstand. Alsof verdriet zoveel afstand verdraagt.

Maar ik denk ook aan de gezinnen die nog niet zo lang geleden tot elkaar veroordeeld werden, minder presteerden, daar een plekje aan leerden geven … Gaan we hen vragen om ‘de schade’ in te halen? Gaan we hen terug doen geloven dat (alleen) de job aanzien en zin verschaft? Wie bent u? Ik ben schrijver, ik ben boekhouder, ik ben administratief medewerker … Nonsens! 

Gaan we deze holle nieuwe vorm met andere woorden weer opvullen met oude gewoontes? Gaan we alles in het werk stellen om onze oude maniertjes in te doen passen, tegen beter weten in? Voor mij komt dat op hetzelfde neer als de vrijgekomen ruimte leeg laten. Deze vorm ís nieuw. Álles wat voorheen was, past daar sowieso niet in. We kunnen tijdelijk doen alsof dat wel kan, hier en daar het één en ander forceren, totdat het barst.

Waar zijn de creatievelingen die aan vorm betekenis kunnen geven? Ze zijn er! Wie geeft hen een stem?

Als het aan mij ligt: dan stappen we af van het hippe zwart-wit en denken we weer in kleur; creëren we een vierdimensionale ruimte, waarin we aanvaarden dat er een dimensie is die aan het menselijk begrijpen ontsnapt; laten we hier en daar een gat naar iets anders dan het gekende. Dat klinkt abstract. Dat is het ook. Dit is een verzoek om het samen op een creatieve manier concreet te maken.

© Shari Van Goethem