De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Consequentie

Consequentie

maandag 7 september 2015 13:11
Spread the love

Dat het leven niet altijd even consequent is, en wijzelf al helemaal niet, daar hoef je weinig mensen van te overtuigen. En toch lijken we van onze politici net dàt te verlangen: dat ze consequent zijn.

Althans, dat type politici lijkt tegenwoordig de wind in de zeilen te hebben – ik vraag me zelfs af of het niet altijd zo geweest is. Mensen die trouw blijven aan hun visie. In de mate van het mogelijke, dat wel, want “democratische politici moeten compromissen kunnen sluiten”. Maar toch: er is een grens inzake compromisbereidheid, en als je als politicus die (vaak onzichtbare) grens overschrijdt, heb je het verkorven bij een groot deel van de achterban. Schiltz kan ervan meespreken, maar da’s van voor mijn tijd.

Een en ander geldt bv. dezer dagen voor de “Third Way” – velen zijn het er nu stilaan over eens, dat de compromisbereidheid van de Blair/Schröder-stroming van sociaaldemocratie met neoliberale globalisering (veel) te ver is gegaan. Anno 2015 heeft die “Derde Weg” dus goed en wel afgedaan, want veel mensen die (centrum-)links zouden kunnen stemmen denken bij de Derde Weg tegenwoordig eerder aan “verraad” aan bepaalde basisprincipes van een politieke beweging die rechtvaardigheid voorstaat. Het machtsargument dat o.m. Gordon Brown hanteert, weegt daar niet tegen op, me dunkt.

Maar er zijn wel meer recente voorbeelden, Tsipras om zijn naam niet te noemen.  Hij had een vrij consequent parcours gelopen, tot de volte face onder zware “Europese” druk. Met de gekende electorale gevolgen.  Tsipras stond voor een duidelijk (en rechtvaardig) verhaal, maar zijn beslissing om na het ‘Neen’ referendum toch maar de EU imperatieven te aanvaarden, heeft zijn geloofwaardigheid bij veel mensen fundamenteel aangetast. Hij is een ‘gewoon’ politicus geworden. Weg wind in de zeilen. Dat hijzelf misschien geen andere optie meer zag, en dat vanuit hogere Europese regionen aangestuurd werd op het vernederen van Tsipras’ regering, blijkt ultiem van weinig belang voor zijn geloofwaardigheid.

Zie ook Corbyn nu, die vanuit het niets, zo lijkt het althans, plots de politieke geesten in Engeland beroert. Hij is authentiek, jazeker, maar is vooral ook altijd vrij consequent geweest, doorheen zijn politieke loopbaan. En blijkbaar kan dat veel mensen bekoren, zeker mensen die nog maar weinig vertrouwen hebben in politici (en dat zijn er duidelijk almaar meer in deze woelige tijden). Maar de impliciete eis om consequentie vind je ook bij “gewone” kiezers.

Enkel populistische politici hoeven zich maar weinig aan te trekken van de vraag van kiezers om “consequent”  te zijn. Als het maar goed bekt, en het onderbuikgevoel van het moment vertaalt, is het al lang goed. Kan van de ene op de andere dag veranderen.  Trump is het prototype van de populistische politicus. Als iets hem onderuit zal halen, zal het eerder een financieel schandaal zijn – bv. dat hij weinig of geen belastingen blijkt te betalen – dan dat hij niet ‘trouw zou zijn aan zijn visie en principes’. Boris Johnson is een ander voorbeeld – dat soort lui komt met vrijwel alles weg. Sterker nog: inconsistentie maakt hen alleen maar populairder, als het maar in lekkere soundbites gebeurt.

Maar dit geldt dus niet voor Tsipras (wat ook bewijst dat hij en Varoufakis helemaal geen populisten waren, in tegenstelling tot wat veel van hun tegenstanders beweerden ), en bij ons ook niet voor De Wever (die zijn consequente norse zelf blijft), en zelfs Dewinter. Tot spijt van wie het benijdt, dat zijn geen populisten, toch volgens deze interpretatie, ook al hanteren ze soms een discours dat aardig in de buurt komt.

Ik mag echter hopen dat onze politici in deze complexe tijden niet enkel consequent blijven aan hun visie, maar ook af en toe voor hun electoraat durven vooroplopen. “Leiden” dus in de goeie zin van het woord.  Het een hoeft trouwens het ander niet uit te sluiten, als het goed gecommuniceerd wordt.  

En toch blijft het een vraag voor me: waarom verlangen we van politici net datgene wat in het dagelijkse leven zo moeilijk blijkt – consequentie – en waar we het zelfs met Torfs eens zijn dat een bepaalde mate van inconsistentie het leven net de moeite waard maakt.  

take down
the paywall
steun ons nu!