De Colombiaanse justitie was in juli 2008 een onderzoek begonnen tegen Gontard wegens vermeende “financiering van een terroristische organisatie” en medeplichtigheid met de linkse guerrillabeweging FARC.

Het openbaar ministerie besliste midden januari – het nieuws raakte pas nu bekend – dat ze niets heeft gevonden. “Hij handelde nooit ten gunste van de FARC”, staat onder meer in de beslissing. En ook dat Gontard “noch hun ideeën noch hun ideologie” deelde.

Vertrouwen van de FARC

“Het openbaar ministerie heeft mijn bedrag onderzocht en alles wat ik bijna tien jaar heb gedaan”, zegt Jean-Pierre Gontard in een reactie aan IPS. “Ze hebben er zich rekenschap van gegeven dat ik bij mijn humanitair werk natuurlijk het vertrouwen van de FARC genoot maar dat ik helemaal niet achter hun methodes stond. Er waren bewijzen dat ik de grenzen van het mandaat van mijn regering en van dat van de Colombiaanse regering niet overschreden heb.”

“Uitstekend nieuws, zowel voor de bilaterale relaties als op menselijk vlak”, reageerde de Colombiaanse ambassadeur in Zwitserland Claudia Turbay Quintero op de vrijspraak.

Ingrid Betancourt

De 61- jarige Gontard, voormalig onderdirecteur van het Universitair Instituut voor Ontwikkelingsstudies in Genève, heeft vaak samengewerkt met het Internationale Rode Kruis in conflicten in Afrika, het Midden-Oosten en Azië.

In Colombia slaagde hij erin verscheidene buitenlandse FARC-gijzelaars vrij te krijgen. In 2001 speelde hij een rol in de vrijlating van 357 militairen en politieagenten die de FARC bij verschillende gevechten gevangen had genomen. Ze werden geruild voor veertien gevangen guerrillero’s.

Gontard was in 1998 benaderd door vertegenwoordigers van de FARC en door de toenmalige Colombiaanse minister van Buitenlandse Zaken María Emma Mejía.

De regering van Andrés Pastrana (1998-2002) begon toen vredesonderhandelingen. Toen die in februari 2002 mislukten, nam de FARC toenmalig presidentskandidate Ingrid Betancourt als gijzelaar. Gontard en zijn Franse collega Noël Saiz werden in 2004 aangeduid door Zwitserland, Frankrijk en Spanje voor een bemiddelingsopdracht. De twee kregen als eerste bevestiging dat Betancourt nog leefde.