De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Collateral Pleasures – Een paar Verbazingwekkende & positieve gevolgen van de Aanslagen van 22 maart

Collateral Pleasures – Een paar Verbazingwekkende & positieve gevolgen van de Aanslagen van 22 maart

donderdag 19 mei 2016 21:35
Spread the love

In onze Rechtsstaat, een echte westerse Democratie waar Vrije Meningsuiting in ere wordt gehouden, mag ik bij wijze van boutade stellen “Ik kijk al uit  naar de volgende aanslagen”. Waarom dan misschien? Omdat er wel doden vallen, maar daarnaast onze Gemeenschap door elkaar wordt geschud. Een diepte-verfrissing bieden deze dagen, een die wij nodig hebben. En daarnaast vallen er tijdens dagen van grote nood, lessen op te frissen over het leven op Aarde. [Op deze plek heb ik voorspeld dat na de bomaanslagen, het aantal geboorten in dat jaar zou een stijging vertonen; dat is intussen uitgekomen]. 

 

(Deze column schreef ik kort na de bomaanslagen in het Brusselse op 22 maart. Ik heb de tekst gedurende twee maanden ingehouden, om geen overmatige pijn te berokkenen. Bepaalde waarheden echter, hebben wellicht zulke bevrijdende werking, dat het intussen moet kunnen.) 

 

In het recente existentiële klimaat van doodsgevaar doet een mens wel eens interessante observaties. Vorige vrijdag op de wekelijkse markt in mijn geboortestad was het rustig, er was niet veel volk op de been. Ik kwam voorbij de geitenboer die al ‘eeuwen’ op het zelfde plekje zijn natuurlijke waren zoals kazen slijt. De man was deze vrijdag als herboren, een nieuw soort menselijk gedrag vertoonde hij: Henri stond in zijn kraam in het gezelschap van… een verfrissend sexy ogende sympathisante met blonde haren! Elke week kijk ik even naar zijn kraam, want ik heb  nog in zijn bedrijfje meegedraaid in een vorig leven. De vrouw heeft nog nooit eerder met hem gewerkt, dat zie ik meteen. De boer, die ook landbouw ingenieur is, heeft altijd al een bijzonder viriele en dominante maar speelse uitstraling gehad, vooral naar vrouwelijke klanten. Altijd weer is het verwonderlijk te merken hoe vrouwen het niet erg vinden als hij op dominante maar lieve manier gewone, onzichtbare muren doorbreekt. Muren van fatsoen en waardigheid. “Ha meisje! Hoe gaat het jou vandaag?! Heb jij geen paraplu mee met dit weer!?” zegt hij dan tegen een dame van vijftig in zijn galmende bas. Geen vrouwelijke mens die er kan aan weerstaan, zo blijkt, ook al zit er een merkbaar spottend randje aan de lieve affirmaties. Klanten komen los, zeggen zelf ook iets persoonlijks, zo valt me dan op.

 

Het kraampje is als een warme oase in een verzuurd, angstig gebied.

 

In twintig jaar heb ik de man (gesierd met grote ringbaard) nog nooit zien een vrouwelijke medewerker gedogen. Na zijn echtscheiding… Vandaag echter, precies op het moment dat ik voorbij wandel, begint Henri (willekeurige naam voor dit stukje), een actieve flirt! Tedere gebaren vol passie, kussen, ik kan er niet naast kijken. De vrouw glimlacht en laat graag begaan.

 

De Bommen hangen nu als het ware in de lucht. Voor iedereen. De mens heeft een geheugen dat speciaal is gericht op doodsdreigingen. Dat ligt helemaal centraal in ons  brein, zo leert de wetenschap. Zulke sfeer, zo redeneert onze geest en ons hart, vraagt om een levenslustige reactie.

 

Zijn ogen en de mijne kruisen elkaar na zijn moment van gloeiende avances. Wij kijken elkaar aan gedurende een intens en toch van vrede vervuld ogenblik. Ik kwam, ik zag leven en liefde, en ik ging  voorbij. Lichtjes geamuseerd.

Ja, het is in oorlogstijd niet al ‘collateral damage’ dat de klok slaat … Integendeel. Er doet zich ook een fenomeen voor dat we met “collateral pleasures” zouden kunnen benoemen.

Naar mijn mening gaan de demografen op het eind van dit rampzalig gestarte jaar bij het gebruikelijke overzicht met heuglijk nieuws komen. Voor de geboortecijfers is een dagelijkse leefsfeer met wat echte dreiging erdoor, een krachtige incentive. Het einde van de droeve lage fertiliteitspercentages in onze populatie komt in zicht, let op mijn woorden. Hoe meer aanslagen,  hoe meer er kindjes zullen verwekt en geboren worden.


Het betreft een bij het grote publiek lang onopgemerkt gebleven “Wet” die opgaat voor mensen en dieren. Koppels, man en vrouw, mannetje en vrouwtje, zij gaan vooral juist dan tot voortplanting over als er wat doodsdreiging of miserie door het bestaan zit.

Aan Voortplanting doen, dat is in wezen een noodreflex. Een mager lijf is vruchtbaarder dan een vet. Zo verneemt de cursist van het Instituut voor de Jachtopleiding  dat jaarlijks in de lente. Daar gaat het dan uitsluitend over fazanten en hazen en dies meer. Ook het universum van de Dierentuin brengt deze boodschap. In goed verzorgde gevangenschap blijkt het bijzonder moeilijk mevrouw en meneer wolf, beer, leeuw enzovoort… tot de liefdesdans te bewegen… En of het een welkome realiteit is of niet, hier verschilt de Koning van de Schepping niet wezenlijk van de Koning van de Savanne…

De moraal van het verhaal zou kunnen zijn,  het is soms niet zo slecht dat ons wereldje, dat wordt gekenmerkt door doorgedreven planning en hyperactieve arbeid, op een bepaald moment op dramatische wijze doorbroken of verstoord wordt. Dat onze waan van de dag, én onze houding van  verslingerd zijn aan salaris, eens even ontnuchterd wordt. Er bestaat altijd een krachtiger Werkelijkheid dan deze die in krantenpagina’s of tv-journaals te vatten is. Deze mysterieuze soort realiteit breekt geregeld  weer door tot diep in ons hart. Met de onzichtbare maar onstuitbare kracht die haar eigen is. Een heel andere Rijkdom dan die van het geld verschijnt in beeld. Het gaat misschien toch om een Oer-Rijkdom. Die andere rijkdom blijkt zich in the end of the day niet  te laten verdringen door de afgoden van deze tijden. Zoals geld, betaalde vakantie, koopkracht, BV-schap, mooie toestelletjes groot en klein… Of de gedachte dat we alles zelf aankunnen. en moeten oplossen.

Deze crisis biedt mij de kans een les die Rik Torfs onlangs in zijn wekelijkse column bood, te herkennen.

“Het komt er in ons bestaan niét op aan alle problemen zoveel mogelijk op te lossen. De kunst van het leven bestaat erin de problemen lief te hebben.”

Stef Hublou Solfrian

take down
the paywall
steun ons nu!