Het binnenlandbeleid van President Joe Biden, vooral op economisch vlak, is eerder bemoedigend, het biedt veel hoop voor een betere toekomst. Maar we kunnen niet hetzelfde zeggen over de buitenlandse politieke agenda van zijn regering, zoals de doordringende inzichten en scherpzinnige analyses van Noam Chomsky onthullen in dit exclusieve interview met Truthout.
C.J. Polychroniou: Noam, twee maanden na zijn intrede in het Witte Huis, begint het buitenlandbeleid van Biden vorm te krijgen. Welke signalen zie je wat betreft de voornemens van zijn regering om de uitdagingen aan te pakken tegen de VS-hegemonie door zijn voornaamste geopolitieke rivalen, Rusland en China?
Noam Chomsky: “De uitdagingen tegen de hegemonie van de VS door Rusland en vooral door China zijn sinds enige tijd een belangrijk aspect van het buitenlandbeleid en -discours van de VS, waarin de ernst van die bedreigingen hardnekkig beklemtoond wordt. Deze kwestie is ronduit complex. Het is een goede vuistregel om altijd sceptisch toe te kijken op wat algemeen aanvaard wordt als een complexe kwestie. En dit is geen uitzondering.”
“Wat we over het algemeen zien, denk ik, is dat Rusland en China soms acties ontmoedigen van de VS, die zijn hegemonie wil uitbreiden naar regio’s die heel belangrijk zijn binnen hun eigen (Russische en Chinese) periferie. Men kan zich de vraag stellen of zij wel gelijk hebben om met dergelijke acties een inperking van de alles overtreffende macht van de VS te willen bekomen.”
“Het is echter een heel andere kwestie hoe deze uitdagingen door Rusland en China over het algemeen voorgesteld worden, als een inspanning om de globale rol van de VS voor het behoud van een internationale orde, gebaseerd op liberale regels, te verdringen ten voordele van nieuwe centra van hegemonische macht.”
Bedreigen Rusland en China echt de hegemonie van de VS op de manier dat men dat meestal begrijpt?
“Rusland is geen belangrijke actor meer op het wereldtoneel, behalve wat betreft zijn militaire macht die een (zeer gevaarlijk) overblijfsel is van zijn vroegere status als tweede supermacht. Rusland valt totaal niet te vergelijken met de verreikende macht en invloed van de VS.”
Tabel: hdr.undp.org
“China maakt een spectaculaire economische groei mee, maar komt zelfs daarmee nog niet in de schaduw van de overmacht van de VS op bijna eender welk terrein. Het is nog altijd een relatief arm land op de 85ste plaats in de rangschikking van de Menselijke Ontwikkelingsindex van de VN, tussen Brazilië en Ecuador.”
“Alhoewel de VS niet aan de top staat van deze rangschikking omwille van zijn belabberd sociale welvaartsbeleid, troont het toch ver boven China uit. Op gebied van militaire macht en globaal bereik (militaire basissen en troepen betrokken in actieve gevechten) is gewoon geen vergelijking mogelijk.”
“Noord-Amerikaanse multinationals bezitten ongeveer de helft van alle rijkdom ter wereld en staan op de eerste (soms de tweede) plaats in bijna alle categorieën. China hinkelt daar zeer ver achteraan. China wordt tevens geconfronteerd met ernstige interne ecologische, demografische en politieke problemen. De VS, daarentegen beschikken over interne en veiligheidsvoordelen die nergens elders worden geëvenaard.”
“Neem bijvoorbeeld sancties, een machtig wapen om de wereld te overheersen dat in handen is van één land op Aarde: de VS. En het gaat bovendien om derde-partij sancties. Ze negeren gaat je niet goed af. Je kan uit het mondiaal financieel systeem gestoten worden, of erger. Dit gebeurt zowat overal rondom ons.”
“Wanneer we de geschiedenis overlopen, horen we regelmatig echo’s van de raad die Senator Arthur Vandenberg in 1947 aan de toenmalige president[1] gaf, in zijn uitspraak dat hij “het Amerikaanse volk doodsbang moest maken” als hij het wilde opzwepen tot waanzinnige angst voor een Russische bedreiging om de wereld te overheersen.”
“Men zal “duidelijker dan de waarheid” moeten zijn, zoals Dean Acheson[2], een van de stichters van de naoorlogse orde, uitlegde. Hij verwees hierbij naar het document National Security Council-68 van 1950, een tientallen jaren later vrijgegeven, dat aan de oorsprong van de Koude Oorlog lag. Dezelfde retoriek wordt nog altijd verder op verschillende manieren gebruikt, nu opnieuw tegen China.”
Dean Acheson bij zijn eedaflegging, slechts vier jaar VS-minister van buitenlandse zaken, maar in die periode wel de voornaamste architect van de Koude Oorlog. Foto: US National Archives/Public Domain
“NSC-68 bepleitte de uitbouw van een enorme militaire macht en de disciplinering van onze “gevaarlijk vrije” maatschappij, om ons te verdedigen tegen de “slavenstaat” met zijn “onverbiddelijke doelstelling… de vrijheid overal uit te schakelen” en “volle macht over alle mensen [en] totale autoriteit over de rest van de wereld uit te oefenen”. Enzovoort enzoverder, in een indrukwekkende woordenvloed.”
“China verzet zich inderdaad tegen de macht van de VS – in de Chinese Zuidzee, niet in de Atlantische of in de Stille Oceaan. Er is ook een economische uitdaging. Op sommige terreinen is China al wereldleider, voornamelijk in hernieuwbare energie, waarin het ver vooruitloopt op andere landen, zowel qua omvang als qua kwaliteit.”
“China is ook de grootste basis ter wereld van de productiesector, alhoewel die winsten voor het grootste deel naar elders afvloeien, naar managers zoals Taiwan’s Foxconn of investeerders in Apple, dat van langs om meer afhangt van intellectuele eigendomsrechten – de exorbitante octrooirechten die de kern zijn van de sterk protectionistische “vrijhandelsakkoorden[3]”.
“De globale invloed van China is zich zeker aan het uitbreiden op vlak van investeringen, handel, overname van infrastructuur (zoals Israel’s grootste haven). Deze invloed zal zich zeer waarschijnlijk nog meer uitbreiden als het land verder vooruitgang maakt in het leveren van vaccins aan een virtuele kostprijs tegenover het Westen dat vaccins hamstert en zich verzet tegen de distributie van een “Volksvaccin”, om zo de octrooien en de winst van de grote bedrijven te vrijwaren. China is ook substantiële vooruitgang aan het maken in spitstechnologie, tot grote ontsteltenis van de VS, die deze ontwikkeling wil verhinderen.”
“Het is eerder vreemd dit alles te beschouwen als een bedreiging voor de hegemonie van de VS.”
“Door zelf confronterende en vijandelijke acties te voeren zou het VS-beleid daarentegen kunnen leiden tot een ernstigere bedreiging, door Rusland en China – als tegenreactie – in elkaars armen te drijven. En dit is inderdaad reeds gebeurd, onder Trump en tijdens Biden’s eerste dagen – alhoewel Biden de oproep van Rusland tot een hernieuwing van het New Start Treaty[4] betreffende de beperking van nucleaire wapens op het laatste moment positief beantwoordde, en zo het enige belangrijke element van het huidige regime van wapencontrole, dat aan Trump’s sloophamer ontsnapte, slaagde te redden.”
“Wat daarentegen klaar en duidelijk nodig is, is diplomatie en onderhandelingen over omstreden kwesties, en echte samenwerking over cruciale kwesties als globale opwarming, wapencontrole, toekomstige pandemieën -allemaal ernstige crisissen die geen landsgrenzen erkennen.”
“Of Biden’s ploeg, met zijn oorlogszuchtig buitenlands beleid, de wijsheid zal opbrengen om zich in die richting te bewegen is op dit moment op zijn best onduidelijk – op zijn ergst angstaanjagend. En als er geen betekenisvolle druk van de publieke opinie komt, zien de perspectieven er niet goed uit.”
“Een andere kwestie, die de aandacht en het activisme van de bevolking vereist, is het beleid dat de VS voert om zijn hegemonie te beschermen door de beschadiging van potentiële rivalen. Dat is overduidelijk het geval met China, maar ook elders, soms op manieren die moeilijk te geloven zijn.”
“Een opmerkelijk voorbeeld is terug te vinden in het Annual Report for 2020 of the Department of Health and Human Services (Jaarreport 2020 van het Departement voor Gezondheid en Sociale Zaken), dat fier werd voorgesteld door minister van volksgezondheid Alex Azar[5]. In het hoofdstuk Combating malign influences in the Americas (‘bestrijding van kwaadaardige invloeden op het Amerikaanse continent), bespreekt het Rapport de inspanningen van de Office of Global Affairs (OGA) als volgt:”
“… tegenwerken van inspanningen van staten zoals Cuba, Venezuela en Rusland, die hun invloed in de regio willen vergroten ten nadele van de veiligheid en zekerheid van de VS. In coördinatie met andere VS-overheidsagentschappen, trachtte OGA diplomatieke banden te versterken en andere technische en humanitaire steun te bieden aan landen in de regio om hen zo te ontmoedigen hulp van deze malafide staten te aanvaarden. Enkele voorbeelden: “OGA’s gezondheidsattaché trachtte Brazilië te overtuigen de Russische COVID-19 vaccins te weigeren. OGA bood technische bijstand van de CDC (Centers for Disease Control and Prevention) aan Panama opdat zij de steun van Cubaanse dokters zouden afwijzen.” (cursieve benadrukking door Chomsky).”
“Volgens dit rapport moeten we, in het midden van een alles verwoestende pandemie, “malafide initiatieven” blokkeren, die bedoeld zijn om arme slachtoffers te helpen.”
“Onder het groteske wanbeheer van (Braziliaans) president Jair Bolsonaro, is Brazilië het wereldwijde horrorverhaal geworden van een gefaalde aanpak van de pandemie, niettegenstaande zijn uitstekende gezondheidsinstellingen en zijn mooie vroegere prestaties qua vaccinatie en zorgverstrekking.”
Het Sputnik V vaccin, door alle wetenschappelijke studies bevestigd als even degelijk als de westerse vaccins. Foto: mos.ru/CC BY 4:0
“Het land lijdt nu onder een ernstig gebrek aan vaccins, maar de VS zijn fier op hun inspanningen om het land het Russische vaccin te ontzeggen, dat Westerse autoriteiten nochtans beschrijven als evenwaardig aan de Moderna en Pfizer-vaccins die we hier gebruiken.”
“Nog ongelooflijker, zoals de auteur van dit artikel in Brasil Wire opmerkt, is “dat de VS Panama ervan weerhielden Cubaanse dokters te aanvaarden, die op de globale frontlijn hebben gestaan tegen de pandemie in meer dan 40 landen.”
“Wij moeten Panama dus beschermen tegen de “malafide invloed” van het enige land ter wereld dat blijk geeft van internationalisme, zo onontbeerlijk om de wereld te redden van een catastrofe, maar dat door de globale hegemon beschouwd wordt als een misdaad die moet gestopt worden.”
“De hysterische obsessie van Washington om Cuba te verpletteren sinds de eerste dagen van zijn onafhankelijkheid in 1959 is een van de vreemdste fenomenen in de moderne geschiedenis, maar niettemin blijft dit bekrompen sadisme ons steeds opnieuw verrassen.”
Wat Iran betreft, ook daar zijn er geen tekenen te zien van hoop vermits de regering-Biden Richard Nephew, een architect van de sadistische sancties tegen Iran onder Barack Obama, benoemd heeft als zijn afgevaardigde voor Iran. Juist of niet?
“Biden heeft Trump’s Iran-programma overgenomen met bijna geen enkele verandering, zelfs niet op retorisch vlak. Het loont de moeite de feiten even te herinneren.”
De ondertekenaars van het JCPOA-verdrag in Wenen op 14 juli 2015. Foto: armscontrol.org
“Trump zegde de deelname van de VS aan de JCPOA (de nucleaire overeenkomst met Iran[6]) op, een schending van VN-Resolutie 2331, die alle VN-lidstaten verplicht zich te houden aan dit verdrag, en een schending van de wens van alle andere ondertekenaars. In een indrukwekkend vertoon van hegemonische macht, terwijl de andere leden van de VN-Veiligheidsraad van de VN erop aandrongen zich te houden aan VN-Resolutie 2331 en de VN-sancties niet uit te breiden, verklaarde VS-minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo hen op te hoepelen: jullie zullen de sancties opnieuw invoeren.”
“Trump legde extreem harde nieuwe sancties op, die de andere landen wel verplicht zijn te volgen, met de bedoeling zo groot mogelijk leed aan de Iraniërs te berokkenen zodat hun regering misschien zou toegeven en aanvaarden dat de JCPOA vervangen wordt door een nieuwe overeenkomst die veel hardere beperkingen aan Iran zou opleggen. De pandemie bood nieuwe gelegenheden om de Iraniërs te folteren door hen te beroven van hopeloos nodige hulp.”
“Bovendien zou het dan Iran’s verantwoordelijkheid moeten zijn om de eerste stap te zetten in de richting van onderhandelingen en te capituleren voor de eisen, door een einde te stellen aan acties die het land ondernam als reactie op het crimineel gedrag van Trump.”
“Zoals ik vroeger reeds uitlegde, zit er een zekere verdienste in de bewering van Trump dat de JCPOA beter kan. Inderdaad, een veel betere oplossing zou erin bestaan een kernwapenvrije zone (of een zone vrij van massavernietigingswapens) te installeren in het Midden-Oosten.”
“Er bestaat daarvoor maar een enkele belemmering: de VS willen dat niet en stellen telkens weer hun veto tegen dit voorstel in internationale fora, nog onder president Obama. De reden hiervoor is zeer begrijpelijk: Israel’s machtige nucleaire arsenaal moet afgeschermd worden tegen internationale controle. De VS wil zelfs niet eens formeel het bestaan ervan erkennen.”
“Indien het dit wel deed, zou dat de enorme hulpstromen van de VS naar Israel verhinderen, die meer dan waarschijnlijk een schending zijn van de Amerikaanse wetten. Dit is een deur die geen van beide politieke partijen wil openen. Het gaat dus eveneens over een thema waar nooit zal over gepraat worden, tenzij druk van de bevolking dit stilzwijgen verder onmogelijk maakt.”
“In het deftige VS-discours wordt Trump bekritiseerd omdat zijn beleid van marteling van de Iraanse bevolking er niet in is geslaagd de (Iraanse) regering te doen capituleren. Dit standpunt doet denken aan de alom geprezen stappen van Obama in de richting van beperkte relaties met Cuba, omdat, zoals hij dat uitlegde, we ‘nieuwe tactieken’ nodig hebben.”
De uniformiteit van de westerse media in 1962 om de schuld voor de rakettencrisis volledig bij Cuba en de Sovjet-Unie te leggen en de acties van het Westen als louter defensief voor te stellen herhaalt zich tot vandaag in het discours over Rusland en China
“Onze inspanningen om van Cuba een democratisch land te maken hebben gefaald – het gaat dan over onze gemene terroristische oorlog die bijna tot de totale vernietiging van de wereld leidde tijdens de rakettencrisis van 1962[7] en sancties van een ongeëvenaarde wreedheid die unaniem veroordeeld worden door de VN-Algemene Vergadering (met uitzondering van Israel).”
“Op dezelfde manier worden onze oorlogen in Indochina[8], waar de vreselijkste misdaden sedert de Tweede Wereldoorlog gepleegd werden, bekritiseerd als een “mislukking”, net als de invasie van Irak, een schoolvoorbeeld van de “opperste internationale misdaad” waarvoor nazi-oorlogscriminelen werden opgehangen.”
“Dit zijn enkele van de prerogatieven van een echte hegemon, die immuun is tegen het gekakel van buitenlanders en vertrouwt op de steun van zij die ooit door een bittere criticus “een kudde van onafhankelijke geesten” werd genoemd, de bulk van alle hoog opgeleide klassen en van de politieke klasse.”
“Biden heeft het volledige buitenlandse programma van Trump overgenomen, zonder de minste verandering. En om het mes nog dieper in de wonde te draaien, duidde hij Richard Nephew aan als speciale gezant voor Iran.”
Moordende sancties opleggen, een kunst?
“Nephew heeft zijn standpunten al uiteengezet in zijn boek The Art of Sanctions (De Kunst van Sancties), waarin hij de eigen strategie uitlegt “om zorgvuldig, methodisch en efficiënt de pijn te vergroten in domeinen die kwetsbaar zijn maar die domeinen te vermijden die niet kwetsbaar zijn”. Dit is exact weergegeven de juiste beleidskeuze voor de marteling van de Iraniërs omdat hun regering, die door een meerderheid van de Iraanse bevolking veracht wordt, niet wil plooien voor de eisen van Washington.”
“Het beleid van de regering van de VS tegenover Cuba en Iran geeft ons een zeer waardevol inzicht over hoe de wereld werkt onder de dominantie van één imperialistische macht.”
“Sinds zijn onafhankelijkheid in 1959 is Cuba de schietschijf van onophoudelijk geweld en martelingen door de VS, die echt sadistische niveaus hebben bereikt – met nauwelijks een woordje van protest van de elitaire sectoren. Gelukkig is de VS een ongewoon vrij land, zodat wij toegang hebben tot gedeclassificeerde verslagen die de wreedheid uiteenzetten van de inspanningen om de Cubanen te straffen.”
“De misdaad van Fidel Castro, zo legde het ministerie van Buitenlandse Zaken uit in vroegere jaren, is zijn “succesvolle uitdaging” van het VS-beleid dat sinds de Monroe Doctrine van 1823[9] het recht van Washington oplegt om het westelijke halfrond (van de Amerika’s) te controleren. Voluit harde maatregelen zijn nodig om dergelijke pogingen te verstikken, zoals elke maffiabaas goed verstaat – de analogie tussen de huidige wereldorde en de maffia is zeer accuraat.”
“Hetzelfde geldt voor Iran sinds 1979, toen een volksopstand de tiran afzette, die door de VS met een militaire coup op de troon gezet was en een einde maakte aan het bestaande parlementaire bestuur. Israël onderhield zeer nauwe betrekkingen met Iran gedurende de jaren van deze tirannie en de extreme schendingen van de mensenrechten door de sjah. Ook Israël was, net als de VS, zwaar geschokt door zijn val.”
“De feitelijke ambassadeur van Israel in Iran, Uri Lubrani, drukte toen (in 1979, tijdens de opstand die de sjah ten val bracht) zijn “sterk” geloof uit dat deze opstand kon onderdrukt worden en dat de sjah terug op de troon kon gezet worden “door middel van een relatief kleine, maar vastbesloten, meedogenloos wrede kracht. Ik bedoel, de mannen die deze kracht ontketenen moeten emotioneel gewapend zijn tegen de mogelijkheid dat zij tienduizend mensen zullen moeten doden.”
“De gezagsdragers in de VS waren het daar mee eens. President Carter stuurde NAVO-Generaal Robert E. Huyser (in januari 1979) naar Iran om te trachten de Iraanse militairen te overtuigen deze taak op zich te nemen – een vermoeden dat bevestigd werd door onlangs vrijgegeven interne documenten. Maar die weigerden, omdat zij oordeelden dat de situatie toch hopeloos was.”
“Korte tijd daarna viel (Iraaks president) Saddam Hoessein (op 22 september 1980) Iran binnen – een aanval die honderdduizenden mensen het leven kostte, met volle steun van de regering van president Reagan, zelfs toen Saddam zijn toevlucht nam tot chemische wapens, eerst tegen de Iraniërs en later tegen de Iraakse Koerden tijden de wrede operatie in Halabja.”
“Reagan beschermde zijn vriend Hoessein door deze misdaden aan Iran toe te schrijven en de andere uitleg door het eigen Congres te blokkeren. Vervolgens ging hij over tot directe militaire steun aan Saddam Hoessein met de zeemacht in de Perzische Golf.”
USS Vincennes. Foto: US Navy/Public Domain
“Een schip, de USS Vincennes, schoot toen een Iraans burgerlijnvliegtuig neer dat binnen het duidelijk afgebakende commerciële luchtruim vloog en doodde 290 mensen. Daarna keerde het schip terug naar zijn thuisbasis waar het een royale ontvangst kreeg en de kapitein en de technische officier, die de vernietiging van het vliegtuig geleid hadden, beloond werden met eremedailles.”
“Iran moest wel erkennen dat het niet tegen de VS opgewassen was en capituleerde inderdaad. Washington ging daarop over tot zeer strenge sancties tegen Iran, terwijl Saddam Hoessein beloond werd met wapentuig dat zijn bedreigingen tegen Iran scherp uitbreidde, dit tegen een land dat net een verwoestende oorlog (1980-1988) had ondergaan.”
“President Bush senior (1989-1993) nodigde Iraakse nucleaire ingenieurs uit naar de VS voor een gevorderde training in de productie van kernwapens, geen kleine bedreiging voor Iran. Hij zond landbouwhulp, die Saddam Hoessein absoluut nodig had nadat hij zelf rijke landbouwgronden had vernietigd door zijn aanval met chemische wapens tegen de Iraakse Koerden.”
“Bush senior zond tevens een parlementaire missie van hoog niveau naar Irak, met aan het hoofd Republikeins Senator Bob Dole, de latere presidentskandidaat[10], om zijn respect te betuigen aan Saddam Hoessein en hem te overtuigen de kritische commentaren tegen hem te negeren in de (Amerikaanse propagandazender) Voice of America. Dole adviseerde Hoessein eveneens de kritische commentaren in de Amerikaanse pers, “die de regering van de VS toch niet kon tegenhouden”, te negeren.”
“Dit was april 1990. Enkele maanden later was Saddam Hoessein echter ongehoorzaam of begreep hij verkeerd de orders van de VS en hij viel Koeweit binnen. Toen veranderde alles.”
“Toch bijna alles. De straffen tegen Iran omwille van zijn “succesvolle uitdaging” gingen door, met harde sancties en nieuwe initiatieven van president Bill Clinton, die executieve bevelen uitschreef en wetten tekende die investeringen in de Iraanse olie-industrie door bedrijven sanctioneerde, waarmee hij de basis van Irans economie aanviel. De EU protesteerde wel, maar had de middelen niet om deze extraterritoriale sancties van de VS te omzeilen.”
Hoofdkwartier ConcoPhilips in Houston Texas, een van de vele VS-bedrijven die staan te popelen om de Cubaanse en Iraanse markt te veroveren. Foto: WhisperToMe/Public Domain
Bedrijven in de VS leden echter ook onder deze sancties. Seyed Hossein Mousavian, Midden-Oosten specialist aan de Universiteit van Princeton en voormalig woordvoerder van de Iraanse nucleaire onderhandelaars, verklaart hierover dat Iran een contract van een miljard dollar had aangeboden aan energiebedrijf Conoco[11]. Clintons tussenkomst, die deze overeenkomst blokkeerde, maakte een einde aan een mogelijke kans tot verzoening, een van vele gevallen die Mousavian onderzocht heeft.”
“Clinton’s acties maakten deel uit van een algemeen patroon, een ongewoon patroon. Gewoonlijk, en zeker als het om met energiegerelateerde zaken gaat, past het beleid de commentaren toe van Adam Smith over het 18de Eeuwse Engeland: de “meesters van de mensheid”, die de eigenaars zijn van de privé-economie, zijn ook de “voornaamste architecten” van het regeringsbeleid en handelen op een manier die verzekert dat hun eigen belangen op de eerste plaats bediend worden, hoe “spijtig” de gevolgen ook kunnen zijn voor anderen, de bevolking van Engeland inbegrepen.” Uitzonderingen op deze regel zijn zeldzaam en leerrijk.”
“Twee opvallende uitzonderingen zijn Cuba en Iran. Grote bedrijven (farmaceutica, energie, landbouw, luchtvaart en andere) zouden zich zeer graag vestigen op de Cubaanse en Iraanse markten en banden sluiten met de nationale bedrijven daar. Maar de staatsmacht verhindert dit en wijst de parochiale belangen van de “meesters van de mensheid” af ten voordele van een meer transcendente doelstelling: de afstraffing van succesvolle uitdagingen.”
“Er valt veel meer te zeggen over deze uitzonderingen op de regel, maar dat zou ons te ver afleiden.”
De publicatie van het verslag over de moord op Jamal Khashoggi heeft bijna iedereen ontgoocheld, behalve Saoedi-Arabië. Waarom kiest de regering-Biden voor zulk een zachte aanpak tegenover Saoedi-Arabië, en in het bijzonder tegenover kroonprins Mohammed bin Salman, wat de columnist van de New York Times Nicholas Kristof er toe bracht te schrijven dat “Biden … de moordenaar vrij liet gaan”?
“Niet moeilijk om raden. Wie wil immers de naaste bondgenoot en regionale macht tegenwerken, die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het ministerie van Buitenlandse Zaken beschreven werd als “een kolossale bron van strategische macht en een van de grootste materiële prijzen in de wereldgeschiedenis… waarschijnlijk de rijkste economische prijs in de wereld op het gebied van buitenlandse investeringen.” De wereld is sindsdien op vele vlakken veranderd, maar de basisredenering blijft dezelfde.”
President Obama tijdens een meeting met buitenlandse journalisten op 4 juni 2009, eerste rechts van hem is Jamal Khashoggi. Foto: whitehouse.gov/Public Domain
Biden had beloofd dat, indien hij verkozen werd, hij de uitgaven voor kernwapens van Trump zou terugschroeven en dat de VS niet zouden steunen op kernwapens voor hun verdediging. Zullen we wel een dramatische verschuiving meemaken in de kernwapenstrategie van de VS onder de regering-Biden, waarbij het gebruik van deze wapens veel minder waarschijnlijk zou worden?
“Enkel en alleen om redenen van de kostprijs is dit een doelstelling die hoog op de agenda zou moeten staan van al wie een hele reeks binnenlandse progamma’s verwezenlijkt wil zien die het land dringend nodig heeft. Maar de redenen reiken veel verder. De huidige nucleaire strategie komt neer op de voorbereiding van een oorlog – ik bedoel dan een terminale nucleaire oorlog – met China en Rusland.”
“We moeten ons ook de bedenking van Daniel Ellsberg[12] herinneren: kernwapens worden wel degelijk voortdurend ‘gebruikt’, dikwijls op de manier waarop een dief zijn geweer richt op een winkelier en roept: “Je geld of je leven.” Dit overmachtsprincipe is in feite verankerd in het beleid en steunt op het belangrijke document van 1995 Essentials of Post-Cold War Deterrence (de essentie van de post-Koude-Oorlog-afschrikking’), dat werd opgesteld door president Clinton’s Strategic Command (STRATCOM).”
“Deze studie besluit dat kernwapens onmisbaar zijn omwille van hun onvergelijkbare destructieve kracht, maar, zelfs als ze niet gebruikt worden, “werpen nucleaire wapens altijd hun schaduw over elke crisis of conflict”. Dit maakt het ons mogelijk onze doeleinden te bereiken door middel van intimidatie, het punt dat Ellsberg maakt.”
“De studie laat verder het “preventieve” gebruik van kernwapens toe en geeft advies aan de planners, die “ons best niet afschilderen als te rationeel en koelbloedig.” De “nationale persoonlijkheid die we projecteren” is er eerder een waar “de VS irrationeel en wraakzuchtig zou kunnen worden als zijn vitale belangen worden aangevallen” wanneer “bepaalde elementen potentieel uit de hand lijken te lopen.”
“Dit is de “theorie van de krankzinnige” van president Richard Nixon, ditmaal niet gebaseerd op rapporten opgesteld door medewerkers maar op die van de ontwerpers van de kernwapenstrategie.”
“Recent (op 22 januari 2021) werd het VN-Verdrag inzake het verbod op kernwapens van kracht. De kernmachten weigerden het te ondertekenen en schenden verder hun wettelijke verantwoordelijkheid in het kader van het Non-Proliferatie Verdrag (NPT)[13]. Het NPT verplicht “effectieve maatregelen” om kernwapens volledig te elimineren. Dit standpunt is niet in steen gebeiteld en daarom zou het activisme van de wereldbevolking betekenisvolle stappen in deze richting kunnen afdwingen, een absolute noodzaak voor onze overleving.”
“Jammer genoeg lijkt dit niveau van beschaving te hoog gegrepen voor de machtigste staten op aarde. Deze staten gaan eerder de andere richting uit, door de middelen nog verder op te waarderen en te versterken die een einde maken aan het georganiseerde menselijke leven op aarde.”
“Zelfs de kleinere bondgenoten sluiten zich aan bij de wedren naar nucleaire vernietiging. Pas enkele dagen geleden kondigde de Britse eerste minister Boris Johnson “een verhoging met 40 procent van de voorraad Britse kernkoppen” aan. Zijn beleidskeuze erkende “het evoluerende veiligheidsklimaat”, waarbij hij Rusland als Groot-Brittannië’s “meest acute bedreiging” bestempelde.”
“Er is nog veel werk voor de boeg.”
Het interview Noam Chomsky: Biden’s Foreign Policy Is Largely Indistinguishable From Trump’s met Noam Chomsky door C.J. Polychroniou in Truthout werd vertaald door Roos De Witte.
Notes:
[1] Arthur Vandenberg (1884-1851), zoon van Nederlandse immigranten, was federaal senator van 1928 tot aan zijn dood in 1951. Hoewel zelf Republikein, steunde hij als voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken volledig het beleid van Harry Truman (1945-1953), de Democratische president die de Koude Oorlog begon en de Sovjet-Unie, de voornaamste bondgenoot van de Geallieerde troepen tijdens WOII, tot vijand verklaarde – ook al was de Sovjet-Unie totaal verzwakt door de oorlog en alleen in staat om zijn buurlanden onder controle te houden, laat staan enige invloed in de rest van de wereld te kunnen hebben. Truman startte tevens de bouw van het kernwapenarsenaal – ook al had de Sovjet-Unie op dat ogenblik geen enkel kernwapenprogramma – en de NAVO oprichtte, wat de Sovjet-Unie verplichtte hetzelfde te doen (nvdr).
[2] Dean Acheson was minister van Buitenlandse Zaken (1948-1953). De Koude Oorlog was volgens hem noodzakelijk om de hegemonie die de VS na WOII had veroverd te behouden én om de wapenindustrie van tijdens WOII in stand te houden als motor van de economie van de VS en als middel om die hegemonie blijvend af te dwingen, te beginnen in de uiteenvallende Britse en Franse koloniale imperia (nvdr).
[3] Meer uitleg over de ware aard van deze zogenaamde ‘vrijhandelsakkoorden’, zie Alles wat je nog niet wist over vrijhandelsakkoorden CETA en TTIP en waarom verzet wél kan werken (nvdr).
[4] Het START I (Strategic Arms Reduction Treaty) was een bilateral verdrag tussen de VS en de Sovjet-Unie om het aantal strategische aanvalskernwapens te verminderen tot een overeengekomen aantal. Het werd ondertekend in 1991 en trad in werking in 1995.
[5] Republikeins politicus Alex Azar was voor zijn ministerportefeuille onder Trump lobbyist voor de farmaceutische industrie. Hij is een totale vijand van eender welke vorm van openbare gezondheidszorg en pleit voor een totaalverbod op abortus, ook bij incest en verkrachting.
[6] De Joint Comprehensive Plan of Action werd op 14 juli 2015 gesloten tussen Iran enerzijds en Rusland, China, Frankrijk, Groot-Brittannië en de VS anderzijds (de 5 permanente leden van de VN-Veiligheidsraad), samen met de Europese Unie. Het legt beperkingen op aan Iran voor de ontwikkeling van kernenergie, die niet mag worden ingezet voor militaire toepassingen. De tot dan geldende VN-sanctiers werden ingetrokken. President Trump trok zich eenzijdig terug uit het verdrag op 8 mei 2018. Alle andere lidstaten van het verdrag blijven her verdrag erkennen (nvdr).
[7] Zie Wat 50 jaar rakettencrisis Cuba zegt over de media vandaag (nvdr).
[8] Indochina was de naam die de Franse kolonisator gaf aan Vietnam, Laos en Cambodia (nvdr).
[9] President James Monroe verklaarde in een toespraak van december 1823 dat de VS niet langer de ‘inmenging’ van Europese naties in de pas onafhankelijk geworden landen van Latijns-Amerika zou dulden. De toenmalige vijanden van de VS waren dus Groot-Brittannië, Spanje, Portugal, Frankrijk en Nederland. Vreemd genoeg verklaarde hij tegelijk dat de nog overblijvende kolonies van Groot-Brittannië (o.a. Belize), Nederland (o.a. Aruba en Suriname), Spanje (Cuba) en Frankrijk (o.a. Frans Guyana) niet zouden verstoord worden (nvdr).
[10] De nu 98-jarige Bob Dole verloor in 1996 tegen Democraat Bill Clinton. Hij was lid van het Huis en Senator van 1961 tot 1996. Zijn 75-jarige echtgenote Elizabeth Dole is federaal senator sinds 2003 (nvdr).
[11] Het Amerikaanse bedrijf Conoco (Continental Oil Company) werd opgericht in 1875 en in 2002 gefusioneerd met Philips Petroleum tot ConocoPhilips (nvdr).
[12] De 90-jarige defensie-analist Daniël Ellsberg ontdekte tijdens zijn werk voor de overheid in 1971 een reeks geheime documenten waarin het leger de argumenten van de vredesbeweging tegen de oorlog in Vietnam bevestigde. Dit was geen oorlog tegen het communisme, maar de bevrijdingsstrijd van een bevolking tegen zijn koloniale heersers (Frankijk tot 1953, waarna de VS overnam). De oorlog en de invasie was bovendien op valse gronden gestart. Hij bracht deze documenten uit als de Pentagon Papers. Vandaag is hij een fervent verdediger van klokkenluiders Chelsea Manning, Edward Snowden en Julian Assange (nvdr).
[13] Proliferatie = actieve verspreiding. Het Non Proliferation Treaty (NPT) van 5 maart 1970 legt de verplichting vats voor kernmachten om hun arsenaal af te bouwen tot zero en hun technologie niet te verspreiden naar andere landen. Het legt tevens het recht vast voor de NPT-lidstaten om kernenergie voor vreedzame doeleinden te gebruiken (nvdr).
