Bij ING werpt Hein Knaapen, een (top)man uit het HR departement op dat het personeel te afhankelijk is geworden van hun royale arbeidsvoorwaarden, hoge vertrekpremies en rigide ontslagstelsel. Hierdoor gaan medewerkers alleen maar op hun lauweren rusten. Je moet zo iemand maar eens proberen kwijt te raken, stelt hij.
Ik zie stilaan weer de randvoorwaarden vervuld om een niet democratisch verkozen economisch model te implementeren door de rechtsstaat te negeren.
Iets korter bij huis roept Karel De Gucht onze ministers in functie op om de grondwet naast zich neer te leggen en de democratie een hak te zetten door alsnog het CETA akkoord, en dit ondanks de weigering van een deelstaat die er een andere mening op nahoud, te ondertekenen. Wanneer men de democratie niet meer respecteert ben je wat mij betreft een gevaar voor de samenleving en vraag ik mij af of onze staatsveiligheid dit wel behoorlijk opvolgt? Ik zie immers stilaan weer de randvoorwaarden vervult om een niet democratisch verkozen economisch model te implementeren door eenvoudigweg de rechtsstaat te negeren. Vandaag niet georkestreerd door de CIA zoals voorheen in Chili ’73, niet door met wapengeweld te macht te nemen maar door gebruik te maken van de onwetendheid van de burger en een ongrondwettelijke handtekening af te doen als een fait divers.
In de krant ‘De Tijd’ mogen 10 mensen, ongehinderd door het niet vermelden van hun naam, ze heten respectievelijk Koen S., Karel G., Paul V., Alain M., Kris V., Rudy B., Guido V., Guido C., Andre C., en Patrick V. paginagroot de eis om een eerlijke vermogenswinstbelasting door minister Kris Peeters afdoen als een georganiseerde diefstal. Een mens zou zich gaan afvragen wie de dief en wie het slachtoffer is?
Wat hierboven geschreven wordt is niet min. In het geval van Hein Knaapen is hij diegene die naar alle waarschijnlijkheid de meest royale voorwaarden heeft bedongen maar zich ongehinderd uitlaat over mensen die het, wat ook hun verloning mag zijn, met veel minder moeten doen. Moeten we dit nog lang blijven tolereren vraag ik mij af?
In het geval van Karel De Gucht is dit een regelrechte oproep tot het ondermijnen van de democratische spelregels. Meer nog, het is het oproepen om alle regels en afspraken over boord te gooien om puur economische genoegdoening waarvan vermoed wordt dat ze schadelijk is voor het bindweefsel van onze samenleving en waarvan enkele spelers zich dit openlijk afvragen en verduidelijking eisen.
Karel De Gucht en Guy Verhofstadt zullen ongetwijfeld hun laatste gedomicilieerde adem uitblazen in Toscane.
Onze tien nobele voornamen dan. Wie zijn die mensen vraag ik mij af, dat ze de voorpagina van een in hoog aanzien verkerende krant mogen sieren met hun visie op een eis tot eerlijker verdeling. Is een vermogenswinstbelasting een georganiseerde diefstal? Het antwoord is uiteraard neen, het is een verzoek aan wie genoeg vermogen heeft, bijeengeschraapt door puur geluk of overlevering, door hard werken of bijzondere inzichten, door oneerlijke manipulatie of machtsmisbruik om een eerlijke bijdrage te leveren tot het nationale geluk van iedere burger, ook deze die door puur ongeluk of het gebrek aan overlevering, door uit de boot te vallen of door ziekte niet in de mogelijkheid verkeerd zinvol deel te nemen aan onze samenleving. Het codewoord hiervoor bestaat nog steeds, het heet solidariteit. Wie aan deze solidariteit niet wil deelnemen heeft ook geen recht op het solidair gebruik van al datgene wat niet alleen door het betalen van belasting maar ook het door duizenden mensen met onvoorwaardelijke inspanning geleverde vrijwilligerswerk is verwezenlijkt. Dat brengt ons opnieuw bij Karel De Gucht. In zijn jongste boek ‘Onterf de fiscus’ heeft Michel Maus het over dezen die de erfbelasting ontlopen en van wie hun erfgenamen geen eurocent aan de fiscus betalen. ‘Verhuis naar een land waar geen erfbelasting bestaat’ is de eenvoudige tip om je erfgenamen te ontlasten. Wie dus voldoende geld heeft om pakweg in Toscane een optrekje te kopen kan daar zijn laatste gedomicilieerde adem uitblazen en aldus zijn erfgenamen ontlasten van successierechten. Karel De Gucht en Guy Verhofstadt, zo stelt Maus verder, zullen ongetwijfeld hun laatste dagen slijten in Toscane.
We kunnen dus alleen maar vaststellen dat het neoliberale gejeuk het status van een ver uitgelopen psoriasis heeft bereikt. Mensen als Karel De Gucht en Hein Knaapen moeten zich stilaan de vraag beginnen stellen waar ze naartoe willen met dit soort opmerkingen. De samenleving moet zich de vraag durven stellen of we dit soort mensen niet stilaan bij de hand moeten nemen om hen duidelijk te maken dat ze aan de grenzen van het tolereerbare gekomen zijn.
Ook de ondraaglijke jeuk van oneerlijkheid heeft stilaan zijn grenzen bereikt. Meer wordt gevaarlijk.
