De voorbije dagen hebben mij serieus in de war gebracht. Als trouw vakbondsmilitant ben ik ervan overtuigd dat mijn vakbond, het ACV, het bij het rechte eind heeft met zijn scherpe kritiek op het regeringsbeleid en in het bijzonder op de voorstellen in de ‘Wet Peeters’. Die voorstellen hebben het ‘sociale gelaat’ van deze regering definitief ontmaskerd.
Maar als ik de kopstukken van CD&V mag geloven zit het ACV er totaal naast. Volgens Eric Van Rompuy (blog 5 juni) doet de CD&V er namelijk alles aan om het beleid sociaal te corrigeren, maar krijgt het daarvoor “stank voor dank” vanwege de christelijke arbeidersbeweging. En het ACV laat zich meeslepen door de socialisten die louter politieke motieven heeft.
Kris Peeters doet ook alles om het sociaal overleg weer op gang te trekken en dat is niet makkelijk want zelfs het ACV doet hierover moeilijk. Pardon? Alsof het de schuld van de vakbonden is dat het sociaal overleg zo moeizaam loopt. En de werkgevers dan? En de eenzijdige beslissingen van de regering dan?
Of moeten we vanaf nu als vakbonden aanvaarden dat sociaal overleg enkel nog over de modaliteiten in de toepassing van door de politiek genomen beslissingen mag gaan? Volgens Wouter Beke (de redactie 7juni) zouden we zelfs moeten applaudisseren voor deze regering, want dank zij haar zullen er de komende jaren 140.000 jobs bijkomen.
Dat is toekomstmuziek, maar we kunnen ons alvast de vraag stellen naar de kwaliteit van die jobs. De voltijdse jobs hierin zullen we zeker op één hand kunnen tellen. Het gros van deze 140.000 geprognosticeerde jobs zullen deeltijdse en flexibele jobs zijn? Zou het kunnen dat het aantal ‘working poor’ tegen 2019 ook is toegenomen? Moeten we daarvoor applaudisseren?
Hendrik Bogaert is zelfs van mening dat deze regering “een haast centrumlinks beleid” voert. En de oorzaak daarvan ziet hij in het feit dat de CD&V het ACV achterna loopt (Knack 1 juni). En ik die dacht dat het ACV en beweging.net soms teveel de CD&V achterna lopen.
Maar volgens Bogaert is het juist omgekeerd. “Wij zullen het ACV nooit helemaal tevreden kunnen stellen. Waarom blijven lonken naar een lief dat ons al vijf keer heeft afgewezen? Op een bepaald ogenblik moet je een streep trekken. Het heeft dus geen zin dat de CD&V nog langer achter het ACV aanloopt.”
Soms heb ik de indruk dat wij, CD&V en ACV, in verschillende werelden leven. En ik geef toe dat die wereld behoorlijk complex is. Maar zou ik ‘onze mensen’ in de CD&V eens mogen vragen om af en toe Visie te lezen? In de uitgave van 20 mei kan je in een mooi overzicht lezen waarom wij het beleid van deze regering afwijzen en wat onze alternatieven zijn.
