Foto: Miel Pieters - Wikipedia
Opinie, Nieuws, Politiek, België, Politieke partijen, Bart de wever, Politieke crisis, N-VA, PS, Elio Di Rupo, Politieke impasse, Dossier N-VA -

Catch 22 tussen N-VA en PS

Hoe kun je nu in godsnaam een regering vormen met een as gevormd door de N-VA en de PS? Een nog veel prangender vraag is: hoe lang zal zo’n regering - gesteld dat ze ooit tot stand komt - het kunnen uithouden?

woensdag 18 mei 2011 12:10
Spread the love

Weldra zal België een vol jaar bestuurd zijn door vijf deelregeringen en één regering van steeds meer vanzelf lopende en almaar breder uitdijende lopende zaken.

Ondertussen, en van langs om dieper weggezonken in de algemene onverschilligheid, tracht de zoveelste koninklijke informateur, preformateur of éclaireur de overwinnaars van reeds lang voorbije verkiezingen én de verliezers van diezelfde verkiezingen op één lijn te krijgen. Na al die maanden zijn wij, de burgers, er al lang van overtuigd dat dit nooit zal lukken. Dat hebben wij, die burgers niet zelf bedacht.

We trekken gewoon de logische besluiten uit wat we vernemen van de nieuwsmakers, de commentatoren en de professoren die onze media bevolken.

En toch, tegen beter weten in blijven die commentatoren en professoren ons bestoken met spitsvondige analyses, buitenissige gezichtspunten en soms gratuite bedenksels. Ze moeten wel, want ze worden ervoor betaald. Hoe ze het klaarspelen, is telkens op zich al een sterk staaltje van vindingrijkheid.

“Tegen beter weten in blijven die commentatoren en professoren ons bestoken met spitsvondige analyses, buitenissige gezichtspunten en soms gratuite bedenksels”

Geen één die nu eens zegt er genoeg van te hebben en uit die mallemolen stapt. In tegendeel, ze jutten elkaar op. Geen krant of tv-zender kan het zich permitteren om dat uitzichtloze gedoe in de Wetstraat definitief de rug toe te keren.

Wie er nog het dichtst bij in de buurt kwam, was Yves Desmet (De Morgen) met zijn voorstel om de keikoppen van de Wetstraat, net zoals bij een pauskeuze, samen op te sluiten, afgezonderd en zonder Blackberry, Twitter of wat dan ook. Tot er een akkoord op tafel zou liggen. Het was maar een grapje, voegde Desmet er vlug aan toe.

Toch valt er wel wat interessants te leren uit dat eindeloze gepalaver. Overigens hebben we dat te danken aan die media, à tout seigneur, tout honneur, zou Vic Van Aelst zeggen.

Zo blijken er nu interessante voorstellen in verband met de staatshervorming (BHV) in de mappen te zitten. Ook over de financiering van de regio’s en gemeenschappen hebben de talloze werkgroepen grondig nagedacht, naar we vernemen.

Ooit zal men daar nuttig gebruik van kunnen maken. Alle verhoudingen in acht genomen, is het met die zaken een beetje zoals met de Jasmijnrevolutie in de Arabische wereld: zelfs als ze nu mislukt, zal de wereld hoe dan ook nooit meer dezelfde zijn. Er zijn wel degelijk bakens uitgezet. Niets van wat er rond de tafels en in de werkgroepen is gegroeid, is definitief verloren. Dat is dan tenminste alvast mooi meegenomen.

“Er zijn wel degelijk bakens uitgezet. Niets van wat er rond de tafels en in de werkgroepen is gegroeid, is definitief verloren”

Ondanks die nog altijd niet te stelpen vloed aan mediacommentaren, en dat terwijl de beroepspublicisten stilaan aan het einde van hun Latijn zijn gekomen, verneem je zelden hoe men zich de zaken voorstelt als – ooit? – de dag aanbreekt dat die regering er werkelijk zal staan.

Men schijnt zich daar weinig zorgen over te maken. Toch valt er veel te leren met even afstand te nemen van de korte termijn. Laten we ophouden met ons nog voort te focussen op wat de ene na de andere koninklijke onderhandelaar vruchteloos voor elkaar tracht te krijgen. Zoals gezegd, zijn de mappen met interessante voorstellen voor later.  

Laten we ons inderdaad eens een toekomst proberen in te beelden die wel eens minder hypothetisch zou kunnen zijn. Zo kom je tot een veel realistischere bedenking: hoe kun je nu in godsnaam een regering vormen met een as gevormd door de N-VA en de PS? Een nog veel prangender vraag is: hoe lang zal zo’n regering – gesteld dat ze ooit tot stand komt – het kunnen uithouden?

Toch is al herhaaldelijk gezegd en geschreven dat de respectieve programma’s van N-VA en PS radicaal tegengesteld zijn. Vlug nog even samengevat: de N-VA is extreem conservatief, zeg maar uiterst rechts, net niet fascistisch. Alleen wie van een andere planeet komt, weet niet dat ze separatistisch is. Al wat het voortbestaan van België ten goede kan komen, verwerpt die partij.

“Al wat het voortbestaan van België ten goede kan komen, verwerpt die partij”

Misschien niet in de eerste plaats Bart De Wever, maar de harde kern die als het puntje bij het paaltje komt het in zijn partij voor het zeggen heeft. Daarentegen, zonder te beweren dat de PS een echt linkse partij is, kun je toch stellen dat ze dichter bij ‘de mensen’ staat, al was het maar gewoon uit traditie. Kortom, sociaal en economisch is de PS de radicale tegenpool van de N-VA. Voorts heeft die partij er letterlijk alle belang bij dat de federale staat niet verder wordt uitgekleed, dat België dus blijft functioneren.

Beweren dat onze politici opgesloten zitten in hun enge politieke belangetjes is misschien juist, maar doet niets ter zake. Het probleem zit dieper. N-VA en PS verhouden zich tot elkaar als het spreekwoordelijke water en vuur.

Zelfs als ze er ooit in slagen een regering te vormen, dan ligt die er gegarandeerd binnen de kortste keren. Pas dan zitten we in de miserie en waarschijnlijk voor langer dan een jaar. Dan is de politiek voor goed of toch voor heel lang gediscrediteerd.    

Vreemd genoeg heeft die wetenschap niet belet dat iedereen maar bleef volhouden dat de overwinnaars van de verkiezingen, de N-VA en de PS dus, samen de zaak moesten oplossen. Er was en is zogezegd geen andere oplossing.  Goed wetend dat die oplossing geen oplossing is.

“De N-VA en de PS zouden samen de zaak moeten oplossen. Er was en is zogezegd geen andere oplossing.  Goed wetend dat die oplossing geen oplossing is”

Zoiets heet een catch 22-situatie. Een beter voorbeeld ervan kan men zich moeilijk voorstellen. Er is gewoon geen uitweg. Zeker met financiële markten die het land in hun greep hebben.

Wat doet men in een catch 22-situatie? Gewoon wat er effectief nu gedaan wordt in ons land. Niets. Men laat de zaken hun eigen beloop volgen en men wacht tot ze vanzelf veranderen. Zo krijg je een regering Leterme II die nu al III genoemd wordt. Die zich inderdaad gedraagt als een volwaardige regering en het ei zo na al is.

Een regering die waarschijnlijk vroeg of laat met dit bijna een jaar oude parlement zal moeten gaan samenwerken en het trouwens van plan is als ze het al niet doet.

Met een Leterme die flink gegroeid is in zijn functie. Die volop politiek krediet aan het opstapelen is. Die zich met de dag vlotter beweegt en aan geloofwaardigheid wint, ja, die bijna een soort van charisma begint uit te stralen. Ten koste van wie? Van alle anderen.

Ongetwijfeld ook van De Wever, die niet in staat is iets aan te vangen met zijn 800.000 stemmen. Op wiens sarcasme en verongelijkt gejammer de burger op den duur moet zijn uitgekeken.

Ook de socialisten zullen de rekening gepresenteerd krijgen. Niet omdat Caroline Gennez het niet kan of omdat ze niet bij de kijker overkomt, maar omdat ze als socialisten onherkenbaar zijn.

“Ook de socialisten zullen de rekening gepresenteerd krijgen. Niet omdat Caroline Gennez het niet kan of omdat ze niet bij de kijker overkomt, maar omdat ze als socialisten onherkenbaar zijn”

De Open VLD dan weer kan niet op tegen de neoliberale vanzelfsprekendheid waarmee Leterme de zaken aanpakt. Groen! kan daar weliswaar munt uit slaan, maar weegt toch niet. De rest is passé.

Akkoord, het blijft een gewaagde gok: een CD&V die zo goed als uitgeleefd was, voortstellen als de partij die uit de huidige chaos als triomfator te voorschijn treedt. Dat is niet zo zeer de verdienste van Leterme als wel het gevolg van die catch 22-situatie.

Als de politieke krachtsverhoudingen in het Franstalige deel van ons land min of meer gehandhaafd blijven – of het de MR of de PS is die er iets bij wint, maakt niet veel uit – dan kan het binnen een redelijk nabije toekomst opnieuw business as usual worden.

Niet echt een stralend toekomstbeeld. Wie dat wil, moet een nieuwe partij stichten en er ook nog verkiezingen mee winnen. Maar niet zoals De Wever dat gedaan heeft.

Koen Dille

Koen Dille is columnist en medewerker bij het Vlaams Marxistisch Tijdschrift.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!