De tijd dringt want op 31 december 2012 loopt het Kyoto-Protocol ten einde. Het Kyoto-Protocol is vandaag het enige bindend kader met concrete emissiereductiedoelstellingen voor de geïndustrialiseerde landen. Cancún is waarschijnlijk de laatste kans om te mogenhopen op een opvolger.

“Op zoek naar gemeenschappelijke grond terwijl verschillen opzij gezet worden.” Christiana Figueres, de directeur van het klimaatverdrag verwees naar deze uitspraak van de vroegere premier van China, Zhou Enlai, om de uitdaging van de klimaatonderhandelingen te illustreren. Enkele weken voor de onderhandelingen in Cancún starten, ziet het er echter niet naar uit dat zo’n overeenstemming er zal komen. Een aantal knelpunten raken maar niet opgelost.

De grootste knoop van de internationale onderhandelingen zit bij de (comfortabele?) greep waarin de VS en China elkaar houden.
De VS stelt dat China niet kan eisen van de ontwikkelde landen om vaste emissiereductiedoelstellingen te aanvaarden terwijl zij, als tweede grootste uitstoter, slechts vrijwillige engagementen aangaan.
De Chinezen counteren deze verwijten van de VS door te stellen dat de VS eenvoudig de aandacht wil afleiden van hun eigen falen om emissies te reduceren. De VS slaagt er namelijk niet in om op federaal niveau een serieuze klimaatwet af te sluiten. Een Chinese klimaatonderhandelaar presteerde het
om tijdens een persconferentie de VS te vergelijken met een varken dat zich opmaakt voor de spiegel…

Maar, deze ruzies zouden wel eens een stukje toneel kunnen zijn. Beide landen zijn de grootste tegenstanders van een multilateraal akkoord met bindende doelstellingen. Hoe meer ze elkaar verwijten naar het hoofd slingeren, hoe minder kans een multilateraal akkoord maakt, hoe beter hun belangen gediend worden.

Dit is zeer spijtig aangezien de VS en China de twee grootste uitstoters zijn. Een internationaal akkoord zonder deze landen heeft amper zin.

Om het volledige artikel te lezen, klik hieronder op artikel Cancún, de klimaattop van de laatste kans?