Het schrappen van uitkeringen voor zwaarlijvige mensen
(waarvan 95 % eetverslaafd) en andere verslaafden. Schitterend idee.

Zelf tot 43 (ben 69 nu)zwaar rookverslaafd (2 pakjes Johnson) per dag.
Kon na enkele jaren geen kant meer uit en geen trap meer op, dus, na een aantal
goedbedoelde pogingen die alle faliekant uitliepen, toch maar definitief
gestopt – gewoon op wilskracht – een echte hel – maar doenbaar (ik heb het bewezen).

Gevolg: rookverslaving veranderde in eetverslaving.
Resultaat: van 76 kilo naar 134,5. (U leest het goed). Uiteindelijk resultaat:
kankerdiagnose (blijkt dat obesitas een goede initiator is). Zeven weken
radiotherapie en de laatste week doodmoe, en zin om het allemaal maar op te
geven. Vertelde dit ook aan de behandelende arts die zeer assertief stelde:
“Opgeven? Niets daarvan! Hier gaan we samen tegenaan!”

Op weg naar huis, nog verdwaasd en doodmoe – mij zo goed als
niets herinnerend van wat er die dag allemaal was gebeurd en gezegd. Toch was
er één woord dat in mijn herinnering was blijven hangen: SAMEN! Implicatie: IK moest ook iets doen aan mijn
genezing, en niet alleen en uitsluitend deze taak overdragen aan mijn arts.

Ben gaan fitnessen, ben op mijn eten gaan letten, ben gaan
wandelen, ben nog altijd eetverslaafd, maar ben ook 35 kilo verloren (nog 15 te
gaan).

En elke dag dank ik in gedachten mijn arts die mij vertelde
dat ook ik een verantwoordelijkheid had.

Het is inderdaad maar al te gemakkelijk om deze
verantwoordelijkheid bij anderen te leggen (dokters, pillen, suiker, mijn
ouders, mijn opvoeding, te weinig tijd, zit zo ineen, ’t zijn m’n genen, ’t is
mijn baas, ‘t is mijn partner, ad infinitum, heb ze allemaal geprobeerd). En
per slot van rekening: onze wereld zit vol van (goedbetaalde) helpers die mijn
ogen zouden uitsteken om me daarna een blindengeleidehond aan te smeren, en ‘t is
toch vadertje staat die de rekening betaald. IEDEREEN (of toch bijna ieder mens
die aan de basis een normale lichamelijke gezondheid heeft) kan de keuze maken of hij wil leven of
zichzelf vernietigen: en het tweede is makkelijker (en ’t smaakt lekker of doet
mij in fijnere sferen belanden) en gratis. (Dalrymple: Leven aan de onderkant)

O! Ironie! In de kliniek waar ik 2 x per jaar mijn
kankersituatie ga laten controleren staat er links aan de ingang waarlangs we
naar de verschillende afdelingen gaan een enorme verdelerkast met: -juist – snoep
en suikerdrankjes (in mijn taal: vergif
– ik verwonder mij zelfs dat ik er geen sigarettendispenser zie). ’t Is alsof
erop staat: eet je hier ziek tot je verslaafd en te vet bent, loop dan effe verder, en
dan genezen we je graag – gratis!). Maar in tegenstelling tot Steve Stevaert’s
bewering: niets is gratis.
Iemand betaalt de rekening. En dat is de gemeenschap. U en ik! Tot voor kort
kon “de gemeenschap” dat betalen. Nu niet meer. Het geld zit nu allemaal bij de
elite van superrijken die alsmaar rijker worden maar verder helemaal geen zin
meer hebben hun deel bij te dragen. (Parenti: Democratie voor de elite). Vandaar
dat ze politieke slippendragers (wat zijn politiekers anders – of ze nu links
of rechts zijn) als Cameron inschakelen om de boodschap aan te kondigen.
Onafwendbaar. Aan u de keuze.

Maar eigenlijk, u heeft er geen!

Een ervaringsdeskundige.

Frank De Munter