De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Burgers staan er alleen voor

vrijdag 8 januari 2016 11:08
Spread the love

B-Fast schiet in actie na aardbeving in Nepal. Een scheet over de grens is zich een humanitaire ramp aan het afspelen en niemand beweegt. Correctie: burgers bewegen. Moeders met jonge kinderen die fulltime werken en andere ‘gewone’ mensen zoals u en ik trekken zich het lot van de mensen in het kamp van Grande Synthe in Duinkerke aan.

Officiële instanties en NGO’s wachten op toestemming van Frankrijk. Want ook dat is Europa: als één van de lidstaten de mensenrechten flagrant schendt dan kijkt iedereen de andere kant uit. We mogen toch geen Europese lidstaten schofferen door hen op hun verantwoordelijkheid te wijzen?

Wat Frankrijk doet is een misdaad. Weigeren van humanitaire hulp, en in dit geval zelfs boycotten van humanitaire hulp is een misdaad onder het internationaal recht. Maar neen. België tikt Frankrijk niet op de vingers, want zij zijn groot en België is klein en dat is niet eerlijk.

Een Vlaamse vrouw die twee weken in het kamp doorbracht zit nu met een ernstige longontsteking thuis, een andere Vlaamse vrouw, moeder van drie kinderen, hoest na drie dagen enkel overdag in het kamp bloed op. Maar geen enkele NGO neemt over, geen overheid grijpt in. Veel vrijwilligers kampen met burn-out symptomen. Maar geen enkele NGO neemt over, geen overheid grijpt in.

Het kamp spoelt weg, en Frankrijk blijft alle humanitaire hulp boycotten. Gisteren werd iedereen zelfs gefouilleerd, er komen geen hulpgoederen in het kamp. Vandaag stelden enkele Vlamingen bij aankomst in het kamp vast dat er ‘gaten’ in het kamp zitten. Er zijn stukken weggewaaid. Hele tenten. Het dak van het ‘schooltje’ – ook maar een tent – is weg gewaaid deze week, toen was er ook al weer een droge plek minder. De plek waar kinderen een keer een boekje konden lezen, een uurtje onderwijs konden krijgen of wat konden spelen. Maar geen enkele NGO neemt over, geen overheid grijpt in.

Wij weten het ook niet meer. Het water staat zo hoog in de onmiddellijke omgeving van het kamp dat we het niet kunnen wegpompen. De lokale brandweer wil niet pompen omdat er te veel grind en vuil in het water zit. Wij hebben het materiaal niet, en moesten we het hebben, we mogen er niet eens mee binnen. 

We moeten machteloos toezien hoe onze vrienden in het kamp aan hun lot worden overgelaten door overheden en NGO’s en zien het einde van onze eigen draagkracht en mogelijkheden in zicht komen. Maar we weigeren het op te geven. We zijn daar geweest, we hebben gelachen, gezongen, gekookt en geknuffeld met de mensen daar. We zijn van hen gaan houden. 

Ze zijn geen gezichtsloze groep vluchtelingen voor ons. In een gestructureerd kamp dat op professionele wijze door overheden of NGO’s wordt gerund waren ze dat misschien wel geweest. Maar nu zijn we betrokken. Omdat we niet anders konden. Omdat we moesten. Omdat niemand anders het deed. En omdat je mensen niet zo maar aan hun lot over laat. Omdat we allemaal mensen zijn.

Nu het einde van onze draagkracht zichtbaar wordt zullen we niet opgeven. We zullen doorgaan. 

Deze crisis leert mij één ding: hoe je van een brave huismoeder in geen tijd een ongehoorzame, boze, rebelse burger maakt. Want dat ben ik geworden. En Frankrijk kan maar beter op zijn tellen letten, want deze brave huismoeder is niet de enige.

take down
the paywall
steun ons nu!