De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Burgeranalyse – politiek bedrijf – migratie: dl. 5 Turkse Belgen

Burgeranalyse – politiek bedrijf – migratie: dl. 5 Turkse Belgen

donderdag 7 maart 2019 18:53
Spread the love

Turkije, een probleemland

“De Turkse regering negeert bewust de activiteiten van de terreurgroep Islamitische Staat op Turks grondgebied alhoewel ze precies weten waar die zich ophouden,” aldus het Turkse parlementslid Eren Erdem van de oppositiepartij CHP. Het parlementslid stelde voorts dat gewonde ISIS- strijders in Turkse ziekenhuizen worden verzorgd. Daarbij is al langer geweten dat transporten van chemische wapens naar ISIS gedoogd worden en dat de clan-Erdogan ook goed geld verdient als afnemer of distributeur van ‘ISIS-olie’. Dit alles zou gesteund zijn door ontelbare politierapporten.
Hoe het Eren Erdem nu vergaat – ik vrees het ergste – is mij onbekend.

De staatsgreep in Turkije zelf is ook helemaal niet zuiver. Volgens de Nederlandse politica Dilan Yesilgöz en Dani Rodrik, een Turkse econoom en expert internationale ontwikkelingen aan de universiteit van Harvard, is de kans groot dat de Turkse president Erdogan de couppoging zelf in scène heeft gezet. En daar heeft zij een pak argumenten voor.

Het historisch patroon dat zich telkens in Turkije afspeelt, is duidelijk. Mustafa Kemal Atatürk heeft hardnekkig geprobeerd om Turkije in een Westers staatsmodel te wringen. Nadien bewaakte een elite van Kemalisten de scheiding van Kerk en Staat. Telkens de teugels gevierd werden, kwam Turkije terecht in de vicieuze cirkel van islamitische staten: meer democratie bracht meer fundamentalisme, wat dan weer de democratie bedreigde. 

Erdogan en de AKP heeft Turkije op een hellend vlak richting autocratie en islamisme gezet. Al jarenlang eroderen in Turkije de persvrijheid, de vrouwengelijkheid, de mogelijkheid tot vreedzaam protest en het respect voor minderheden. En als je de statistiek van vlak na de ‘coup’, gepubliceerd in Knack
<http://www.knack.be/nieuws/wereld/infografiek-dit-zijn-de-slachtoffers-van-erdogans-zuiveringsoperatie/article-normal-732451.html> 
nauwkeurig bekijkt, dan weet je het wel.

En natuurlijk deelt de media heel hard in de brokken. Anadolu, het nieuwsagentschap dat onder de controle van de Turkse overheid valt, meldt de sluiting van tientallen mediabedrijven in het land. Er worden zowel lokale als nationale media opgedoekt. Maar ook heel wat media-medewerkers hangen daarbij arrestatiebevelen boven het hoofd.
En een week later is er een eerste decreet uitgevaardigd waardoor 2.341 instellingen moeten sluiten. Zij hebben volgens de Turkse president mogelijks banden met de islamitische prediker Fethullah Gulen, Erdogans tegenstander.
Dit is een jarenlang goed geplande staatsgreep door het ‘Erdogan-regime’! Eindelijk valt het Erdogan-masker af.

Heel wat Turken voelen zich dan ook niet echt meer veilig in het Turkije van Erdogan. Voor velen is het vooruitzicht van een nog machtiger president die nu vrij spel heeft om al zijn politieke tegenstanders een pootje te lichten genoeg om emigratie te overwegen.
Men is bang:

  • dat er in het nieuwe Turkije van Erdogan geen ruimte meer is voor andersdenkenden;
  • dat misdaden onbestraft zullen blijven, de lynch-justitie, zolang ze maar door de ‘juiste persoon’, lees de knokploegen van de AKP, gepleegd zijn;
  • dat zolang de wensen van het volk evenredig lopen met die van de president hen de illusie van medezeggenschap gegund wordt.

 

Turkse Belgen meer Turk dan Belg

De strijd tegen het terrorisme is al enkele jaren een Belgische en internationale prioriteit. De PKK, de Koerdische Arbeiderspartij streeft gewapenderhand naar een onafhankelijk Koerdistan en staat sinds 2002 op de lijst met terreurorganisaties van de Europese Unie.
Het is in deze context dat ook Roj Tv, een Koerdische televisiezender uit Denderleeuw, deel wordt van het verhaal. Deze zender wordt door het Belgische gerecht verdacht van financiële steun aan de PKK, ondermeer via witwaspraktijken.
Terwijl Turkije in deze het gebrek aan Belgische daadkracht hekelt, beklaagt België zich van zijn kant over de ondermaatse kwaliteit van de Turkse informatie. En moet het gezegd dat in onze rechtstaat niemand schuldig is zonder hard bewijs. Maar de Turken pikken dat niet en nemen zelf de scheiding der machten niet au sérieux.

Anno 2019 valt mij op dat moslim-Turken die hier woonachtig zijn zowel de Belgische als de Turkse nationaliteit bezitten. Wat op zich al getuigt van een de-loyaliteit ten opzichte van België.

  • Blijkbaar vinden zij België niet goed genoeg om er hun enig thuisland van te maken.
  • Ze kunnen kiezen voor Recep Tayyip Erdogan vanuit België. Je gelooft het nooit, maar hij mocht hier zelfs verkiezingsspeeches houden.
  • Ze roeren zich danig ten voordele van Recep Tayyip Erdogan indien er kritiek is op zijn beleid. Ze zetten hiervoor zelfs in ons land de boel op stelten.
  • En zij willen zelfs bepalen wie wij, Belgen met één loyale nationaliteit, in ons land mogen uitnodigen, spreken, …

Kijk je kan geen twee meesters dienen: België en Turkije. Loyauteit vereist een keuze. Als zij dan toch zo pro-Erdogan en zijn beleid zijn, waarom trekken ze dan niet naar hun moederland Turkije om daar daadwerkelijk het beleid te steunen en hun islamitisch leven daar verder uit te bouwen?

Maar het kan nog straffer.
In diverse Belgische steden hebben gewelddadige aanhangers van Recep Tayyip Erdogan, na de mislukte staatsgreep in Turkije, op totaal irrationele wijze de Belgische Gülen-aanhangers geviseerd, zowel fysisch als in hun bezittingen. Louter en alleen op gezag van Erdogan achten zij de Gülen-beweging verantwoordelijk voor de coup, terwijl het eerste harde bewijs daarvoor nog niet eens is geleverd.
Trouwens, het is ongehoord dat men het interne Turkse conflict naar België exporteert. Dit is een uiterst verontrustende evolutie.
En als klap op de vuurpijl heeft de Turks-Belgische SP.A’er Ahmet Koç, ondervoorzitter van de Limburgse provincieraad, op zijn Facebookpagina opgeroepen om de ‘verraders’ geen kans te geven: “Allah, bescherm ons land tegen deze verraders. Sta op landgenoten en vervoeg onze rangen. Geef deze verraders geen kans.”
Aangezien België blijkbaar zijn land niet is en hij blijkbaar haatdragend is tegenover politiek andersdenkenden op ons grondgebied, hoort hij ook niet thuis in een Vlaamse politieke partij; laat staan op een verkozen plaats. Meer nog: hij moet de Belgische nationaliteit ontnomen worden.
‘Discriminatie wegens politieke overtuiging moet even ernstig worden genomen als discriminatie wegens huidskleur, sexe, enz.’, vindt Werner Janssen. En dat kan ik alleen maar beamen.

Maar voorzitter Els Keytsman van Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum, reageert hierop helemaal niet. Bizar en onbegrijpelijk … het centrum zet anders, in omgekeerde situaties, wel een grote mond op! Of zijn zij soms bang voor intimidatie van Erdogan-aanhangers, gesteund door de Turkse ambassade?
En dan is Unia enkele dagen later verbaasd dat de islamfobie in België opeens stijgt! Zij hebben er ook schuld aan!

En wat me in deze ook heel erg verbaasd is dat ook andere politici van Turkse origine, met naar ik vermoed eveneens twee nationaliteiten, de lippen stijf op elkaar houden. Ik verwijt hen schuldig verzuim omdat ze hun Turkse zusters en broeders in België niet willen noch durven wijzen op het feit dat België niet Turkije is. Zij zouden hier de gemoederen moeten bedaren, maar dat vertikken ze pertinent.

 

Dwepen met Erdogan

De meesten Turkse Belgen dwepen met Erdogan en vinden hem het summum, maar willen wel niet in hun moederland onder zijn bewind leven. Ofwel zijn ze hypocriet ofwel zijn zij kolonisators.

  • Ze stemmen massaal voor Erdogan
    In Europa zijn er ongeveer drie miljoen Turken die kunnen gaan stemmen en doorgaans brengen zij een regeringsgezinde stem uit: één stem voor de dictatoriale Erdogan. In België is dat zelfs meer dan 75 % van de stemmers.
    Het Verenigd Koninkrijk (UK) is hierop een uitzondering.
  • Ze vallen Gülen-sympathisanten en Koerden in België lastig, zowel psychisch als fysisch.
  • Elke Belg die het riskeert om negatieve kritiek op Erdogan en zijn binnenlands en/of buitenlands beleid te uiten, zal het geweten hebben. Onze vrije meningsuiting is slechts ok als die overeenkomt met de Turkse ‘Erdogan’-mening, zoniet wordt men het zwijgen opgelegd.
  • Ze eisen van de Belgen tolerantie t.o.v. hun ideeën, maar bedreigen politie en pers als ze ook maar op wangedrag worden betrapt.

Het Nederlandse PvdA-parlementslid Ahmed Marcouch, durft man en paard noemen en stipte in de Nederlandse Volkskrant, eind juli 2016, een serieus probleem aan.
“Wat moet dat worden, als over drie weken de Turkse Nederlandse vakantiegangers terugkomen uit het land waar zij vier weken lang geïndoctrineerd zijn met de beschuldigingen op de staatstelevisie? Die toont elke dag de vreugde over verbrande scholen en straten vol schreeuwende demonstranten die joelen over gemartelde soldaten, ontslagen rechters en gevangen journalisten, verdacht van sympathie voor Gülen. Hoe gaan de kinderen van de AKP-sympathisanten straks de schoolklas in met de kinderen van Gülensympathisanten?”
Weinig politici denken hieraan en al zeker niet de Belgische Erdogan-aanhangers onder hen. Wat kan hen dat schelen dat zij de oorzaak zijn van veel miserie bij de aanvang van het nieuwe schooljaar in de scholen … En dan maar eisen stellen aan het onderwijs. Regelrechte schande! Zullen zij, zoals zo vaak, laten betijen in de hoop dat het allemaal weer voorbij waait?
Empathisch, integratie-bevorderend, vredescheppend? Vergeet dat maar! Hun maatschappijvoorbeeld is eerder: haatdragend, dictatoriaal en racistisch.

Als het weer campagnetijd is in het Turkije van Erdogan dan is het uiteraard logisch dat men het hier problematisch acht dat Erdogan Europese staatsburgers in de eerste plaats ziet als Turkse staatsburgers, en hen ook zo behandelt. Zijn oproepen zijn om twee redenen uiterst zorgelijk.
Als eerste zullen er velen zijn die Erdogan daadwerkelijk willen navolgen en gehoor willen geven aan zijn oproep om politieke invloed te verkrijgen en zich te keren tegen de ‘vijanden van Turkije’. Zoiets kan daadwerkelijk in de (nabije) toekomst leiden tot een groeiend aantal Turkse politici in Europa wier loyaliteit primair bij Ankara ligt, en die zich bovendien keren tegen allerlei groepen die in de clinch liggen met het bewind van Erdogan. Het gevolg is dat die politici niet zozeer bezig zijn met het zich inzetten voor het land waarin ze leven, of de partij die ze dienen, maar voor het belang van een buitenlands staatshoofd en zijn agenda.
De tweede reden waarom deze uitspraken zo problematisch zijn is dat er tegelijkertijd ook veel Turkse Europeanen zijn die niets van Erdogan en zijn politiek moeten hebben, en die zich ook vooral burger van de samenleving voelen waarin ze wonen en leven. En veel groepen Turkse Europeanen zijn in de eerste plaats het slachtoffer geworden van zijn bewind. Het geeft velen in Europa een idee van een Turkse ‘vijfde colonne’, die primair aan de leiband van Ankara functioneert.
Het toont nogmaals de perversiteit van de meervoudige nationaliteit.

De noodtoestand werd in Turkije uitgeroepen in juli 2016 als een tijdelijke en buitengewone maatregel in de nasleep van een mislukte poging tot staatsgreep en wordt telkens opnieuw hernieuwd.
Onder die noodtoestand is het recht op vrije meningsuiting, vrijheid, veiligheid en een eerlijk proces zo goed als tot niets herleid, zegt Amnesty. Recep Tayyip Erdogan vernietigde bijna alle Turkse instituten: van de rechtsstaat is niets meer overgebleven, parlement en media functioneren niet meer. Zelfs de Centrale Bank kan niet echt handelen zonder Erdogans zegen. En tenslotte is bijna 60 procent van de Turkse rijkdom in handen van “de 1 procent”. Dat is gewoon niet houdbaar.

Voor de vervroegde verkiezingen van 2018 sloot Erdogan mensen in voorarrest als verkiezingskandidaat uit. De maatregel was vooral gericht tegen de presidentskandidaat van de pro-Koerdische HDP, Selahattin Demirtas. Die zit sinds november 2016 wegens beschuldigingen van terreur in voorarrest en was op de verkiezing van juni 2018 een van de vijf uitdagers van Erdogan.?
Meteen toont Erdogan hiermee aan dat hij bepaalt of iemand schuldig is. Hij speelt rechter zoals het een dictator betaamt …
Erdogan beloofde ook de noodtoestand op te heffen na zijn herverkiezing in juni 2018. Je moet al heel goedgelovig zijn om daarin te trappen … Een dictator doet zoiets nooit!

En wee de Europeanen die tegen Erdogans kar rijden!
Frankrijk zal het geweten hebben. Franse Turken intimideerden met geweld de vrije pers. Hiermee toonden ze meteen aan dat ze dienaars zijn van een dictator. Toen president Macron het opnam voor de pers, werd hij door de Turkse minister van buitenlandse zaken verweten dat hij geen rekening hield met “Turkse gevoeligheden”. De voorzitter van Erdogans partij beloofde alle vijanden van Turkije een “Ottomaanse slag in het gezicht”. En dan had hij het over Frankrijk, Duitsland, Nederland en België, landen die alle Navo-bondgenoten zijn van Turkije.
Van Turkse arrogantie gesproken!

De Oostenrijkse conservatieve bondskanselier Sebastian Kurz kondigde in juni 2018 aan dat zijn land verschillende door buitenlandse fondsen gefinancierde imams zal uitwijzen en zeven moskeeën zal sluiten. Daarmee wilde hij de ‘politieke islam’ bestrijden. Maar dat zal Oostenrijk geweten hebben, aldus Erdogan …

Dat dan precies Erdogan het lot van Palestijnen in Gaza met dat van Joden in nazi-Duitsland vergelijkt is zowel correct als hypocriet. Hij doet zelf niet anders met de Koerden. Een Koerdische nationale staat aan zijn buitengrenzen is uit den boze!
Europa, USA en Rusland kijken er naar en/of misbruiken de Koerdische groepen om het vuile werk ten voordele van hun belangen op te knappen.
Zolang het Westen stilzwijgend blijft omgaan met drama’s aangedaan aan de Koerden in Turkije, laat het land een broodnodige interne bezinning aan zich voorbij gaan. De geschiedenis van Dersim 1937 herhaalde zich in en rond Afrin in 2018. De burgerbevolking werd geconfronteerd met dood en vernieling, en moet de regio ontvluchten.

Men verwijt Hitler de immorele holocaust, maar zwijgt als vermoord over wat de Turken aan genocides deden en nog doen.
Schande voor de Europese politici met hun twee maten en gewichten!

Turkije hoort niet bij ons Europa

N-VA-kamerlid Zuhal Demir heeft de dubbele nationaliteit (Turks-Belgisch), is van Turks-Koerdische afkomst en Aleviet. Haar analyse is correct:
De – in dit geval – Turkse integratie is een flop. Het lijf is hier, het hart aan de andere kant van de Bosporus. Nederlands praten, hier je hele leven gewoond hebben, Vlaamse buren, hier school lopen, werken, leven… Het is duidelijk allemaal geen garantie om Vlaming tussen de Vlaming te worden. Als puntje bij paaltje komt, worden problemen geïmporteerd. En de verantwoordelijkheid hiervoor is ondubbelzinnig die van de betrokkenen zelf.
Nu vindt ze dat (het mocht wat vroeger als je toch pretendeert bij de partij van de verandering te zitten):

  • dubbele nationaliteit een loyauteitsprobleem schept. Men moet, net als in Duitsland kiezen: Belg of Turk!
  • de oude verdragen met Turkije en Marokko moeten stopgezet worden, waarbij gezorgd wordt dat Turken en Marokkanen in België een uitkering kunnen krijgen op basis van rechten die ze buiten België hebben opgebouwd.

Alleen … ze heeft wel geen plan of wetsvoorstel klaar en wil er eerst een kamerbreed debat over.

Natuurlijk moet Wouter Beke (CD&V) weer koud en warm blazen:

  • De keuze voor een nieuwe nationaliteit is een positieve keuze. Wie die maakt, aanvaardt ook een aantal consequenties. Het is een teken van integratie en van gehechtheid aan je land. Vanuit die optiek lijkt het ons logisch dat iemand slechts één nationaliteit heeft
  • Maar als je de dubbele nationaliteit afvoert, dan zijn zulke mensen allemaal Belgen en kan je hen niet terugsturen.
    Dat is heel snel, duidelijk en eenduidig op te lossen, maar daar zijn CD&V-ers niet voor. Ze willen altijd de kool en de geit sparen.

‘Een stemmenpotentieel is wel een toegeving waard’, is steeds de jammerlijke partij-conclusie.
Bovenstaand standpunt van de politieke partijen stoort de Vlaamse Jan en Mieke Modaal al heel lang, maar die wordt altijd de mond gesnoerd met de uitroep: racist!
Jan en Mieke Modaal stellen onderstaande pertinente vragen al heel lang:

  • Gaat het nog wel om een gedeelde maatschappijvisie van gelijkgezinden in een partij? Of gaat het om de grootste gemene deler van een etnische vertegenwoordiging?
  • Waarom krijgen dissidente stemmen binnen die specifieke gemeenschap geen enkele kans in het politieke forum? Alleszins ondemocratisch.
  • Waarom grijpen voorzitters en bestuur van alle partijen nooit onmiddellijk in als hun mandatarissen met migratieachtergrond zich haatdragend, racistisch, enz. gedragen? Blijkbaar kijken zij dan minzaam toe om politiek electoraal gewin.

Van elke politicus of burger met een migratieachtergrond moet je dezelfde ethische en democratische standaarden eisen als van iedereen. Alleen zo maken we samen stappen voorwaarts. Ik kan dit slechts beamen!

De EU profileert zich graag als een genereuze weldoener die haar geld uitgeeft aan die landen die de steun het hardste nodig hebben. Zo beloofde ze onlangs om de komende jaren 75 procent van haar ontwikkelingshulp aan de allerarmsten op aarde te richten.
Welk land krijgt van de EU het meeste ontwikkelingshulp? Niet één van de armste landen zoals Mali of Haïti, zoals je misschien zou verwachten, maar Turkije is de grootste netto ontvanger van het Europese ontwikkelingsbudget.

Er wordt jaarlijks gemiddeld 600 miljoen euro hulpgeld beschikbaar gesteld om de Turkse wetten en regels in overeenstemming te brengen met de Europese eisen. Reken daarbij nog eens 1,9 miljard euro aan hulp-leningen via de Europese Investeringsbank en dan besef je dat Turkije de meeste giften van alle landen en de meeste hulpleningen krijgt.
Weet dan nog dat Turkije inmiddels de achttiende economie van de wereld is, zelf een hulpdonor van formaat is (met ons geld) en behoort tot de selecte club van de G20.
Van de ruim vier miljard euro toetredingssteun (IPA) die tussen 2014-2020 beschikbaar is voor Turkije, gaat het meeste geld naar het bevorderen van mensenrechten en goed bestuur omdat ‘Europa baat heeft bij een stabiel Turkije’ beweert men.

Turkije krijgt in juni 2018 opnieuw 3 miljard euro voor vluchtelingenakkoord van de EU! Het gaat om de tweede en laatste schijf van 3 miljard euro aan Turkije die deel uitmaakt van de in maart 2016 afgesloten vluchtelingendeal. Daarin is vastgelegd dat de EU alle migranten die illegaal de Egeïsche Zee oversteken naar Griekenland en daar geen asiel krijgen, mag terugsturen. In ruil neemt de EU dan voor iedere Syriër die naar Turkije wordt teruggestuurd, een andere in Turkije geregistreerde Syriër op. Het twistpunt was vooral wie voor de nieuwe schijf zou opdraaien. Het grootste deel van het geld, 2 miljard euro, zal uit de Europese begroting komen. De lidstaten passen het overige miljard bij.
Hoelang zal de EU deze deal nog volhouden en zijn centen verbrassen aan een dictatoriaal regime dat ons zal blijven chanteren?

Nu ruim tien jaar na allerlei klaarstoompraktijken, is lidmaatschap van de EU nog allesbehalve heel dichtbij. Meer nog: het oordeel van het jaarlijks voortgangsrapport van de Europese Commissie voor kandidaat-lidstaat Turkije is helemaal niet mals: in Turkije gaat het vrij snel bergafwaarts met de mensenrechten, persvrijheid en onafhankelijke rechtspraak, enz..
Terwijl in Turkije kritische mediahuizen worden gesloten en journalisten onder druk gezet, zet Europa dus extra fondsen in op persvrijheid, mensen- en vrouwenrechten.
In feite is het extra zakgeld voor de Turkse regering want zij verdelen het aan de regeringsgezinde organisaties: Gongo’s (Government-operated Non-governmental organization). organisaties die eigenlijk alleen maar worden opgericht om het beleid van de regering te legitimeren. Kadem is zo’n organisatie voor vrouwen (met de dochter van Erdogan aan het hoofd), waarbij niet op gender-gelijkheid, maar op gender-rechtvaardigheid (wat dat ook wezen mag) ingezet wordt.

Marc De Vos, directeur van de denktank Itinera en docent aan de UGent, schreef een heel duidelijk statement, dat ook ik volledig onderschrijf.
<http://www.knack.be/nieuws/wereld/de-democratische-rechtsstaat-valt-niet-te-relativeren/article-opinion-733519.html>

Dat Europa, en onder impuls van de USA, zijn eigen identiteit en waarden te grabbel heeft gegooid in een geopolitieke calculus om een strategisch islamitisch land aan Europa te binden, is al heel lang duidelijk. Europese politieke leiders van een vorige generatie – de toenadering tot Turkije dateert al van begin jaren 1960, in de hoogdagen van de Koude Oorlog – hebben hoog spel gespeeld. Ofwel hebben ze gemeend dat Europese waarden onbelangrijk waren, ofwel hebben ze geloofd dat Turkije onder Europese invloed zou Europeaniseren. Dat eerste was een blunder, het tweede een illusie.

Strategisch kunnen Europa en de NAVO niet zonder Turkije, zeker niet terwijl het Midden-Oosten in burgeroorlog verzinkt. Europa heeft aan Turkije de vluchtelingencrisis uitbesteed, daarbij de mensenrechten overboord kieperend. Wij in Europa hebben, dixit Erdogan, Turkije meer nodig dan dat Turkije Europa nodig heeft. Turkije is niet meer Europees geworden, maar Europa is meer Turks geworden.

Met alle respect, en zoals wijlen Paul Vanden Boeynants placht te zeggen: ‘trop is teveel’.

  • Waarom wordt Turkije zo in de watten gelegd, terwijl er binnen de EU genoeg op te lossen valt en te financieren.
  • Waarom wordt vanuit België zo slapjes gereageerd op de Turkse gebeurtenissen en de gevolgen daarvan in ons land?
  • Waarom wordt bij de recente weigeringen van Turkije om de EU-spelregels te respecteren nauwelijks harde politieke consequenties aan gekoppeld?

Als Vlaanderen, Belgie en de EU niet snel en ferm reageren, dan zijn zij voor de Turkse escalatie en moeten zij de gevolgen van de Belgische islamofobie an anti-Turkse mentaliteit maar dragen. Eigen schuld, dikke bult!
En als vanuit Turkije niet heel snel verbetering optreedt dan is het voor mij, maar hopelijk ook voor vele anderen, overduidelijk geworden dat:

  • het visumvrij rondreizen van Turken in de Europese Unie (EU), mocht dat al ingevoerd zijn, ingetrokken moet worden en voor een heel lange periode onbespreekbaar is;
  • een toekomstige toetreding van Turkije tot de EU voor een heel lange periode onbespreekbaar is;
  • Turkije onmiddellijk uit de NATO gezet moet worden wegens onbetrouwbare partner. Ze kwamen daar alleen maar op aandringen van de USA en sommige EU-partners omdat die daar geopolitiek baat bij hadden en nog hebben. Momenteel lonkt Turkije trouwens eerder naar Rusland.

 
 

take down
the paywall
steun ons nu!