Bizarre Europese houding

‘Europa gaat overal in de wereld vertellen hoe het moet, klaagt in woorden mensenrechtenschendingen en dictaturen aan, maar op eigen Europees grondgebied is politieke repressie blijkbaar een interne, binnenlandse aangelegenheid’, schrijft Kevin De Laet van Vlinks.
‘Heeft een politicus het recht om wetten en gerechtelijke uitspraken die hem of haar niet zinnen te negeren omdat ze het politieke doel niet dienen?’ vraagt José Ignacio Pérez León zich af naar aanleiding van het debat over de manier waarop de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd wordt gevoerd.
Dit wordt een heel moeilijk debat want er zijn nogal wat complexe elementen die helemaal nooit aan bod komen.

Enkele voorbeelden waarbij de houding van Europa op zijn zachtst gezegd nogal eigenaardig is. Ze tonen aan dat Europese staten niet altijd even vies zijn van geweld, en dat begrippen als terreur en extremisme redelijk rekbaar zijn. Mensen die ooit aanslagen pleegden, krijgen al eens een Nobelprijs of worden als helden geëerd.

• Bobby Sands in Noord-Ierland verkozen tot parlementslid in het Britse ‘House of Commons’. Was lid van de (provisional) IRA, de door het Brits gezag tot terreurorganisatie verklaarde gewapende tak van het Ierse republikanisme. Stierf na hongersdood in de gevangenis wat nogal wat commotie meebracht.
• Nelson Mandela, leider van de aanvankelijk pacifistische strijd tegen de Apartheid. Enkele jaren na zijn vrijlating verkozen tot president en bejubeld.
• Yasser Arafat leider geweest van de gewapende strijdbeweging PLO. Hij kreeg gedeeld met Yitzhak Rabin en Shimon Peres de Nobelprijs voor de vrede.
• Abdullah Öcalan, leider van de PKK, en momenteel al jaren in een de Turkse cel. Niet zo lang geleden juichten Europeanen toen de YPG, volgens Turkije een terreurorganisatie gelinkt aan die PKK, voor ons de kastanjes uit het vuur haalde in de strijd tegen onze tijdelijke aartsvijand IS.
• Op het hoofd van Menachem Begin, de chef van de Irgoen, hadden de Britten destijds een prijs gezet als meest gezochte terrorist, maar later werd hij als premier door de Queen ontvangen met alle égards.

En Europa staat altijd vooraan om te gaan ‘bemiddelen’ tussen de strijdende partijen behalve als het om een Europees land gaat, zoals Spanje bijvoorbeeld.

Maar dat is nog niet alles!
Er is vanuit de EU, en terecht, kritiek op het rechtsysteem in Polen en de bemoeienissen van de uitvoerende macht bij de rechterlijke macht.
Maar dergelijke kritiek wordt al heel wat milder als het over het Turkije van Erdogan gaat …
En die kritiek vervalt helemaal als het over het Spaans rechtssysteem gaat.
Wie kan mij die logica uitleggen?

Spanje

De vrijheidsstrijd

Vrijheidsstrijders die, voor alle duidelijkheid, op geen enkel moment geweld hebben gebruikt, werden opgepakt alsook politici en activisten die de Spaanse repressie aanklaagden of de burger de kans gaven te gaan stemmen. Democratisch verkozen politici werden in de cel gezet omdat ze deden wat hun kiezers hen vroegen, een democratisch verkozen parlement werd ontbonden op bevel van een partij die er amper verkozenen in heeft. En dat kan zomaar in een zogenaamde democratie …
In deze geen aanbod vanwege de Europese Commissie om te gaan bemiddelen in het conflict, dat een louter ‘interne aangelegenheid’ is. Dat zou bemoeizucht betekenen. Maar ja, de Spaanse regerende partij Partido Popular is nodig in het Europees Parlement om de zittende Europese Commissie aan de macht te houden. Politieke belangen wegen veel zwaarder door dan fundamentele democratische principes en mensenrechten.

En dan hebben we het nog niet over de politieke vervolging van muzikanten zoals rappers Valtònic en Pablo Hasél die voor meerdere jaren veroordeeld werden tot een celstraf omdat ze inderdaad nogal harde taal hebben gebruikt t.o.v. de overheid en het koningshuis. Terwijl radiocommentator Federico Jiménez Losantos wel live en zonder probleem mag oproepen om Barcelona te bombarderen.
Dat is één van de vele voorbeelden die quasi dagelijks gebeuren en aantonen tonen hoe ‘onafhankelijk’ de Spaanse rechtspraak eigenlijk is: nog steeds doordrongen van de geest van het Franco-regime. Het justitieapparaat noch de politie werd trouwens uitgezuiverd na de ‘transitie naar democratie’.

Een 50-tal Spaanse ex-diplomaten, gelinkt aan het Spaanse koningshuis, schreven in mei nog een dreigbrief aan de Belgische ambassadeur Marc Calcoen in Madrid om te klagen over de ‘deloyale houding van de Belgische autoriteiten’. Maar er wordt niet bij gezegd dat de Raad van Europa in Straatsburg Spanje al jaren veroordeelt voor de mensonwaardige behandeling en foltering van ETA-leden of vermoedelijke leden van de Baskische terroristische beweging.

Waren en zijn de acties van de Spaanse onafhankelijkheidsstrijders legitiem

Het is een feit dat in nagenoeg elke grondwet, ook de Spaanse en de Catalaanse, staat dat wie rebelleert, en afscheiding eisen is zoiets, gestraft moet worden. Enkel het nationaal parlement, hier Spanje, kan beslissen een gebied onafhankelijk te verklaren. En dat zal dus wel nooit gebeuren!
De oorzaak van die rebellie echter is wel dat Basken en Catalanen niet dezelfde autonomie toegewezen worden. Zoiets heet discriminatie binnen eenzelfde land! Dat men dan om onafhankelijkheid schreeuwt, is niet verwonderlijk. Of zoiets wijs is, dat is iets anders. Het gebied lijkt mij te klein om te overleven in de EU.

Waarom een referendum organiseren over onafhankelijkheid zo’n probleem is voor de Spaanse regering, snap ik niet. Zijn zij bang van democratische inspraak? Dat ze reageren bij een onafhankelijkheidsverklaring in het Catalaanse parlement begrijp ik wel. Maar de manier waarop lijkt mij niet correct.
Het probleem is dat nagenoeg elke niet-Spanjaard meteen aanvoelt dat:

• het gebruiken van twee maten en gewichten i.v.m. deelstaat-autonomie niet kan;
• het organiseren van een referendum over onafhankelijkheid onterecht als een misdaad bestempeld wordt;
• het gewelddadig optreden van de Spaanse politie bij het referendum ongehoord disproportioneel was;
• de straf die de onafhankelijkheidsstrijders opgelegd krijgen helemaal niet in verhouding is met de gepleegde ‘wandaden’.

Het doet allemaal heel erg denken aan het Franco-tijdperk.

En het Europees hooggerechtshof zwijgt in alle talen want ze zijn zogezegd onbevoegd om in binnenlandse aangelegenheden op te treden, tenminste als het over een Europees lid gaat. Als het gaat om mistoestanden in andere niet-EU-landen dan mag bemoeien wel weer. Leg zoiets maar eens uit …

Andere niet-EU-landen zitten met hetzelfde probleem

In feite zitten de Koerden in hetzelfde schuitje. Zowel Iran als Turkije hebben een Koerdisch gebied dat beiden willen behouden.

En Israël doet het nog slechter: zij annexeren steeds maar meer Palestijns grondgebied met extreem geweld. Zij behandelen de Palestijnen even slecht als de Nazi’s hen behandelden in WO II. Alleen, de UNO laat hier een daar een kritische stem horen, maar wil Israël hierover niet aanpakken.
Voor Daan Stuyven, muzikant en zelfverklaarde fan van het Eurovisiesongfestival, is het onethisch om Israël de wedstrijd in mei 2019 te laten organiseren. Dat maakte hij al duidelijk met een open brief in The Guardian, die hij samen met onder meer Roger Waters en Brian Eno ondertekende. Hij zette dat statement woensdagavond 09 mei 2019 nog eens kracht bij in De afspraak op Canvas.
En hij heeft een punt! Daarbij staat in de spelregels van het Songfestival dat deelnemende landen de mensenrechten moeten naleven. Israël schendt die rechten flagrant. En tenslotte is Israël hoegenaamd geen Europees land!

Het komt erop neer dat territoriale onafhankelijkheid gewoon nooit meer kan maar territoriale uitbreiding voor sommigen oogluikend wordt toegestaan. Rechtvaardigheid is anders …
Men beweert wel dat het doorgaan van sport- en muziekmanifestaties niet mogen afhangen van de regimes ter plaatse, maar zegt er niet bij dat die verderfelijke regimes er veel geld en invloed voor over hebben te mogen organiseren om wereldwijd hun imago op te poetsen …