Draagt Vrouwe Justitia nog wel een blinddoek?

Wij zitten ermee in onze maag. Heel wat zware dossiers geraken maar niet uitgespit, verjaren of duren een eeuwigheid om tot een conclusie te komen. Denken we maar aan:

• de CCC en de bende van Nijvel
• de zaken Noppe, Cools en Dutroux
• onregelmatigheden door het Hoog Comité van Toezicht of het Rekenhof vastgesteld
• grote fraudedossiers zoals Beaulieu, de diamantsector, het drugsmilieu, …

Als het te gortig is, vindt men wel een schuldige of moordenaar, maar de opdrachtgevers in al deze dossiers laat men vaak met rust: zij vertegenwoordigen immers de ‘betere kringen’.

En de justitie doet haar best om met de regelmaat van een klok hoofdvogels te schieten. Rechter Francine De Tandt werd na acht jaar ‘diepgaand onderzoek’ van corruptie vrijgesproken en Graaf Maurice Lippens en zijn companen gingen na tien jaar vrijuit in de Fortis-zaak.
Maar er zijn voorgaanden! De verantwoordelijken van Dexia, de Gemeentelijke Holding en Arco werden de grootste bankrovers uit onze geschiedenis, maar worden niet vervolgd. Electrawinds, Jeroen Piqueur van Optima Bank, Luc Desender en Lernaut & Hauspie moeten niet onderdoen in het beroven van de belastingbetaler via de subsidiekraan.
Door onze klassenjustitie en medeplichtige politici gaan de meeste van die fraudeurs en witteboordencriminelen vrijuit. Hun strafzaken verjaren of worden met een minnelijke schikking afgekocht. En niet onbelangrijk: het strafblad van de daders blijft blanco zodat ze met veel nieuwe ijver de maatschappij verder kunnen bestelen.

Zaken waar een geurtje aan zit, worden later geregulariseerd … arrangeren lijkt mij juister.
Illegale gebouwde woningen worden terecht meedogenloos neergehaald. Maar niet zo voor het klooster van Opgrimbie of voor de villa van Jan De Clerck te Waasmunster.
Geld en aanzien bepalen wat kan of niet kan in openbare gebieden.
< http://www.deredactie.be/permalink/1.1608228 >
< http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20120627_00202764 >

Op 28 mei 2009 sprak Walter De Smedt, als strafrechter, een gps-dief vrij omdat een vorige gevangenisstraf van achttien maand niet was uitgevoerd. Hij vond terecht dat, omdat een eerdere veroordeling niet was uitgevoerd, een nieuwe rechterlijke uitspraak zinloos en van geen enkele waarde was. De dief had weerom een aantal strafbare feiten gepleegd in die periode. De toenmalige justitieminister en zijn procureur-generaal beschuldigden hem prompt van ‘rechtsweigering’.
De moord op Julie Van Espen door Steve Bakelmans is nog zoiets. Men verwijt het gerecht niet vlug genoeg te handelen. Maar er zijn nogal wat voorwaarden die nooit vervuld werden en waar het gerecht geen pak op heeft. Je mag iemand maar vasthouden als hij een vluchtgevaar is, niet als hij een gevaarlijke recidivist is.

• En wie maakt die wetgeving en wie verhindert de modernisering ervan? Juist de parlementen als wetgevende macht.
• Het personeelskader is onderbemand, de gebouwen zijn kaduuk, de digitalisering is niet-bestaande, enz.. Dit is de schuld van de besparingen van de regeringen als uitvoerende macht.
• De strafinrichtingen zijn nog voor een serieus deel aftands en overbevolkt met een beperkt aantal cipiers; En er is al helemaal niet de nodige begeleiding om gevangenen tot betere gedachten en gedrag te brengen. En ook dat is de schuld van de besparingen van de regeringen als uitvoerende macht. 

M.a.w. de echte schuldigen en verantwoordelijken bij deze drama’s zijn niet de rechters maar de vetbetaalde politici die hun werk niet doen!

Het is er vandaag nog niet op verbeterd! Veelplegers worden nog steeds vervolgd én veroordeeld maar ze zitten slechts een deel van hun straf uit. Bovendien gaan ze regelmatig met verlof of krijgen een uitgangsvergunning waarbij ze weerom strafbare feiten plegen en vaak steeds zwaardere. En wat doet de politiek eraan?
Waar het de justitieminister om te doen is, blijkt duidelijk uit deze maatregel: één er in is één er uit. Zo vermijd je te zware overbevolking en stakingen van cipiers. M.a.w. in ons land wordt het aantal opgeslotenen niet door een rechterlijke uitspraak maar door het aantal beschikbare cellen en cipiers bepaald.
Zoals het strafblad van vele aantoont gaat het veelal om ‘recidivisten’, kleine criminelen met een zware drugverslaving, die aan hun lot worden overgelaten. Ze moeten de gevangenis in wanneer daar plaats voor is, en worden op straat gezet wanneer de overbevolking een staking van cipiers tot gevolg heeft. Wat is dat voor een beleid?
Ik kan Walter De Smedt, strafrechter op rust, en ooit lid geweest van het Comité P als het Comité I enkel beamen! De politiek heeft in deze nogal wat boter op het hoofd!

De rechterlijke macht vraagt in oktober 2014 of de burgemeester de kleine criminaliteit die ze vaststelt wil bestraffen. M.a.w de uitvoerende macht moet ook de rechterlijke macht uitoefenen. Dit zet de deur open naar willekeur en hiermee verdwijnt de scheiding der machten. Een maatregel die een democratie onwaardig is!

Een aantal heel invloedrijke politici, politiemensen en magistraten hebben blijkbaar enkel oog voor eigenbelang en doofpot, niet voor gerechtigheid.
Jan en Mieke Modaal is deze klassejustitie meer dan kotsbeu.

Schulden betalen!

“Het is van alle tijden dat niet iedereen stipt zijn schulden betaalt. Wanneer dat niet spontaan gebeurt, kan de schuldeiser met dwangmaatregelen de betaling opeisen. Daarvoor was tot enige tijd geleden altijd de tussenkomst van de rechter nodig. Voor wie het niet meer goed weet in deze sterk veranderende tijden: de rechter is de onafhankelijke derde die nagaat of de schuldeiser wel gelijk heeft en, na onderzoek van de rechten van de partijen, dan met een vonnis ervoor zorgt dat de in het gelijk gestelde schuldeiser zijn centen kan gaan opeisen. In het juridisch jargon heet dat “een uitvoerbare titel” verlenen.” Aldus Hugo Lamon, advocaat aan de balie Limburg en bestuurder en woordvoerder van de Orde van Vlaamse Balies.

Sinds Potpourri I vindt de wetgever de controle op wanbetalingen door de rechter geen kerntaak meer van justitie. Bij vorderingen die niet betwist worden, zou de uitvoerbare titel niet langer door de rechtbank worden verleend, maar door de gerechtsdeurwaarder. Het gaat om geschillen tussen bedrijven onderling, tussen bedrijven en consumenten en tussen consumenten onderling.

De IOS-procedure (Invordering Onbetwiste Schulden) wordt natuurlijk bejubeld door de rechtbanken (hoera, minder werk), de minister van justitie (hoera, efficiëntere justitie) en de gerechtsdeurwaarders (hoera, een extra nieuw monopolie). En incasso-advocaten treuren uiteraard (brute pech, minder gemakkelijk werk).
Maar blijkbaar mag er niet gevraagd worden of dit wel allemaal in overeenstemming is met het Europees recht!
De IOS-procedure uitbreiden tot consumentengeschillen is de richtlijnen van het Hof van Justitie negeren. Het miskent ook meteen de essentiële rol van de rechter hierin.

En dan nog dit. Iedereen moet op tijd zijn belastingen betalen, maar de federale overheid betaalt zelf één op de drie facturen veel te laat. En Justitie is hierin de grote boosdoener. Het zou anno 2019 reeds om 1,6 miljard gaan! Hallucinante cijfers.
En dat laat zich ook op het terrein voelen: het wordt steeds moeilijker om vertalers, gerechtspsychiaters of experten te vinden. “De overheid betaalt in vergelijking met de privé weinig en als je dan nog lang op je geld moet wachten, wil niemand nog voor Justitie werken”, aldus Carina Van Cauter.
De oorzaak is eenvoudig: er zijn niet genoeg middelen voorzien. De politiek heeft hier weerom veel boter op het hoofd.

Hervorming wanneer?

De politici beloven reeds lang het gehele gerechtelijke apparaat te hervormen, doorzichtiger en efficiënter te maken. Maar dat komt er maar met mondjesmaat … Blijkbaar willen ze er geen vaart achter zetten.
Integendeel ze verspreiden ingewikkelde dossiers nog meer zodat niemand nog een totaalzicht heeft. Da’s het oude Romeinse trucje: verdeel en heers … De wegmoffelaars weten het wel: de verbanden tussen de dossiers zijn dan moeilijker te vinden en gemakkelijker te verdoezelen …
Dat alles versterkt het vermoeden dat sommigen onder hen zelf in die schandalen verwikkeld zijn.

De wetgeving deugt niet!

In de wetgeving vallen een aantal dingen op:

• een pak wetten zijn zo opgemaakt dat ze steeds anders interpreteerbaar zijn;
• sommige wetten spreken elkaar vierkant tegen;
• sommige wetten zijn amateuristisch in elkaar geflanst
• hier en daar zijn er bewust gaten in de wetgeving gecreëerd.

Zoiets schept onzekerheid en kan niet in een rechtsstaat.
Het kan ook niet dat:

• machtigen en kapitaalkrachtigen met hun batterij advocaat-specialisten hierdoor hun gelijk kunnen halen;
• advocaat-specialisten de makers zijn van parlementaire wetgeving die voor de doelgroep die zij vertegenwoordigen bedoeld is.