Brood en spelen

Brood en spelen

vrijdag 31 mei 2013 03:24
Spread the love

Brood en spelen.  Dat is wat de keizers aan het volk moesten gunnen, om het kalm te houden.  Maar wat als het volk wakker wordt, en zich realiseert dat het brood niet te vreten is(*) en dat er spelletjes gespeeld worden met de spelen(**)?

De betoging tegen Monsanto was er één tegen het laten voorgaan van winstbejag op het algemeen belang. 

Tegen het in de handen van corrupte en corrumperende multinationals leggen van onze voedselvoorziening.  Omdat we weten wat er gebeurt als we oligopolies toestaan, waarbij de markt (in het geval van Monsanto, van zaden) onder een paar spelers verdeeld wordt.  Monsanto controleert samen met Syngenta, Bayer en Dow zo’n 60-70% van de zaadhandel, wereldwijd.

Mensen die zich hier zorgen om maken (en die dan bijvoorbeeld voorstander zijn van eerlijke landbouw of biologisch tuinieren), worden typisch in het “linkse” kamp gesitueerd.  Maar ik was bij de paar duizend in Brussel, die tegen Monsanto maar voor meer inspraak en fundamentele rechten op straat kwamen, en een perfect rustige wandeling maakten.  Ik heb aan niemand gevraagd en ook van weinigen gehoord of ze nu links of rechts waren.  Ik denk dat het ging om mensen die bezorgd zijn om de kwaliteit van ons eten.  Laten we ze de “eters” noemen. 

De betoging tegen de spelletjes rond het voetbal in Antwerpen was er één tegen het laten voorgaan van door financiële belangen gedreven plannen op de wensen van supporters.  Het was vrij duidelijk dat de tot voorheen ononthulde plannen omtrent voetbal in Antwerpen van de heren De Wever en Decuyper gebaseerd waren op financiële interesse en niet zozeer op de behoeften van de supporters.  Zéker niet als je met die behoeften die van álle supporters bedoelt, dus inclusief die van pakweg Oostende of Zulte Waregem.

Natuurlijk waren die supporters in het Antwerpse iets vocaler dan de West-vlamingen, die er wat verweesd en triest bijstonden, maar hoofdzakelijk incasseerden, zo te zien.  De Flandrien, eenzame fietser tegen de wind, kop in kas, die dingen.  Maar moeten we niet blij zijn, als supporters overal te lande, dat er zich een groep roert?  En ja, allicht worden de meer roerige supporters typisch langs “rechts” gesitueerd.  Maar ik heb eigenlijk nog nooit gehoord van mensen die mekaars politieke kleur vragen, bij het supporteren.  In de loges misschien?  Eerlijk gezegd lijkt voetbal me eerder een sport waar “het volk” van houdt.  Dus laten we deze groep de “sjotters” noemen.

Er is maar één ding te hopen.  Dat de sjotters inzien dat ze ook veilig willen eten.  Dat de eters inzien dat de sjotters ook voor hun rechten opkwamen.  En dat we ons nu voor één keer, in deze kritieke tijden, eens niet laten verdelen.  Dat ze, we, allemaal inzien dat “de andere” niet de vijand is, maar wel het ongeremde, ongetemde roofdierkapitalisme zoals we dat nu kennen.  De economische manier van denken van nu, die gebaseerd is op Thatcher’s “There is no society”.

Sjotters en eters, verenigt u!  Links, rechts, het middenveld, de jonge aanval of de oudere verdediging: één ploeg.  En dan hebben we al gewonnen.

De inzet van de wedstrijd is het terugnemen van onze democratie en het heruitvinden van onze samen-leving.  De tegenpartij, een zéér, zeer select kransje aan machtige spelers, en hun lange armen in de politiek en de media.  Het goede nieuws is, dat hoe langer hoe meer mensen die realiteit beginnen te zien, en dat wakker worden onomkeerbaar is.

Een volksvertegenwoordiger zei me vandaag aan de telefoon dat het debat over de GAS-boetes gevoerd is, en dat er inspraak geweest is.  Maar het is toch glashelder dat het debat breder getrokken moet worden, en met meer, véél meer, inspraak gevoerd moet worden?  Een debat dat niet voorbijgaat aan de impact van het witgewassen Dexia op de gemeentebegrotingen, en dat de pogingen tot muilkorven van vrije meningsuiting zoals we dat zien in Spanje of Griekenland linkt aan de repressie in Antwerpen.  Het hoofdargument om de wet te stemmen van de drie SP-a-parlementsleden die ik aan de lijn kreeg, was dat de GAS-boetes lokaal beslist worden, en dat de jeugdraad dan gekend wordt en dergelijke.  Nu ben ik de eerste om burgemeesters te vertrouwen, ze lopen en wonen immers tussen hun burgers en vormen het meest aanspreekbare niveau.  Maar gaan we aan dat element van de uitvoerende macht toevertrouwen van over het recht op vrije meningsuiting te beslissen?

Moeten we dan goed nadenken bij het kiezen van onze woonplaats aangezien of we al dan niet onze mening mogen uiten er van afhangt?  Dat kan toch niet het beste zijn dat we kunnen?  Ieder voor zich, après moi le déluge, greed is good?

De mensen die voor een ordelijke samenleving zijn (en wie is dat niet?) hoor ik al zeggen, maar de betoging was niet aangevraagd.  Goed, het is altijd een goed idee om af te stemmen met de ordehandhavers (die ook maar mensen zijn), maar het recht op vrije meningsuiting moet maximaal ondersteund worden door de uitvoerende macht, en heeft prioriteit boven lokale administratieve verordeningen.  Dat is het standpunt van de hogere gerechtshoven, en al helemaal als de burgers het gevoel hebben niet gehoord te worden via traditionele kanalen.  En dat we niet gehoord zijn over de kleine GAS-boetes, het reuzengrote Dexia, of de eeuwigdurende besparingsplannen van de EU, lijkt me evident.

Het samenkomen van mensen in publieke ruimte behoeft geen toestemming als er geen sprake is van overlast.  Laat ons dat even scherp stellen, voor het hier toch ook een beetje veel op Spanje, Ierland of Cyprus begint te lijken. 

Ik zie u, ergens op een plein, vroeg of laat.  Is het niet voor een debat, dan voor een feestje.  En mocht u een NVAer zijn die zich genoodzaakt voelt om zich aangevallen te voelen, wat onnodig is tenzij U De Wever heet: wat een doorsnee NVAer en een eter of sjotter verenigt, is het inzicht dat het zo niet verder kan, en een vraag om verandering.  Die vraag is legitiem, en we moeten die discussie samen aangaan.  Het plein, de stad, de ploeg en het debat is van iedereen.  Laten we het voeren. 

Wie of wat moet er gered worden?  Wat is er te belangrijk om te falen?  Daar antwoorden we allemaal hetzelfde op: onze kinderen, een kans op correct betaald werk, een leefbare gezin/werkcombinatie, betaalbaar onderwijs en gezondheidszorg, een pensioen waar je geen koud van krijgt in strenge winters.  Tenzij U blind bent: die dingen, al onze verworvenheden, staan onder druk.  En we laten ons verdrukken in de valse discussie over wie van ons er nu het meest moet opgeven, terwijl een paar andere categorieën geheel de dans ontspringen en het systeem onbesproken blijft.

Maar er is geen alternatief, wordt ons eindeloos gezegd.  Dat is enkel waar voor wie per sé binnen de grenzen van het huidige economische dogma (“de markt” is perfect en staat boven alles) wil blijven denken.  Voor wie banken, en vooral het gokgedeelte ervan, wil redden ten letterlijk allen prijze.  En U?  Van U hoop ik dat U dit leest als een oproep om onze democratische spieren te laten rollen, op welke manier dan ook.  Want democratie is een werkwoord, voor het een strijdkreet wordt.

(*) dit is geen steek onder water naar ons over het algemeen achter de hoek gebakken, lekker en gezond brood.  Brood staat hier voor “eten” in het algemeen.

(**) dit slaat uiteraard op voetbal – maar ook op alle enter- en infotainment dat de klassieke media verspreiden.  Zet uw TV af en praat eens met elkaar, lees eens een andere k(r)ant.  En steun ze dan financieel 😉

take down
the paywall
steun ons nu!