Opinie, Nieuws, Economie, België - X en Y, vakbondsmensen actief bij ACV en ABVV

“Brokken tussen de vakbonden snel terug lijmen”

Twee syndicalisten, de ene actief bij het ACV, de andere bij het ABVV, en allebei behorend tot de leidende instanties van hun vakbond, hebben besloten hun kritiek op de huidige verdeeldheid tussen de vakbonden kenbaar te maken. Om geen nieuwe verdeeldheid te zaaien, noemen ze zichzelf X en Y (de redactie kent hun identiteit) en hebben ze beloofd te zwijgen zodra de vakbondseenheid hersteld is.

vrijdag 25 maart 2011 15:19
Spread the love

Met de steun van het Europees Vakverbond (EVV) hadden het ACV en het ABVV besloten op donderdag 24 maart een actie in gemeenschappelijk front (uitgebreid tot het ACLVB en afvaardigingen uit de buurlanden) te organiseren om te protesteren tegen de beslissingen van de Europese staatshoofden en regeringsleiders om een striktere economische coördinatie binnen de eurozone te bewerkstelligen.

Onze beide organisaties deelden immers de overtuiging dat de Europese Unie onder het mom van dit concept op korte termijn een ongehoorde druk zou uitoefenen op de lidstaten om ze ertoe aan te zetten, de lonen te matigen, besparingen door te voeren in de overheidssector, de pensioenleeftijd op te trekken of nog hun sociaal overlegmodel te ontmantelen. Het gevolg is bekend: het gemeenschappelijk vakbondsfront viel uiteen en onze beide organisaties zullen zich donderdag dan ook  in verspreide orde richten tot hun leden, de publieke opinie en de Europese autoriteiten.

Allebei zijn we vakbondsleiders bij het ABVV en het ACV, en samen zouden wij uiting willen geven aan ons onbegrip en onze woede over wat we als een kapitale fout beschouwen: de werknemers van dit land tegen elkaar op te zetten op een ogenblik dat ons gedachtegoed en onze acties meer dan ooit eensgezind moeten zijn.

In België is het gemeenschappelijk vakbondsfront sedert de jaren ’60 gemeengoed. Voor de twee grootste vakbonden gaat het erom, hun krachten te bundelen op het niveau van het land, van een van zijn gewesten, of nog op het vlak van een beroepssector of van een onderneming. En we moeten wel vaststellen dat het inderdaad samen is dat onze organisaties de beste resultaten boekten.
Is het inderdaad niet samen dat we succesvol geijverd hebben voor
een sociale zekerheid, die naam waardig?
de welvaartsvastheid van de sociale uitkeringen?
de automatische indexering van lonen en uitkeringen?
Hieruit blijkt dat het gemeenschappelijk front méér is dan een samenvoeging van onze krachten: ze worden erdoor vermenigvuldigd: de kracht van het ABVV en van het ACV samen is veel groter dan de som van hun afzonderlijke macht …

Hoe zouden we, in het licht van de historische balans van onze actie in gemeenschappelijk front, blind kunnen zijn voor het feit dat de verleden week door het ACV en het ABVV uitgegeven persmededelingen het essentiële verdoezelen?

Wat lezen we erin? Dat men uiteraard “liever de actie in gemeenschappelijk front had gevoerd”. En dat men “het gemeenschappelijk front steeds heeft bevoorrecht toen er veel op het spel stond”.

Hier nog, dat de andere organisatie “een serene betoging onmogelijk zal maken”. Daar dan weer, dat de andere organisatie als eerste verdeeldheid heeft gezaaid onder de werknemers.

Maar waar staan we eigenlijk? Op een speelplaats? En wat denken de honderdduizenden Belgen daarvan die vertrouwen schenken aan hun vakbond?

Daar ligt de kern van de zaak niet: het gaat er niet om, te proberen zijn handen in onschuld te wassen, noch uit te maken wie de jongste dagen of de jongste maanden schuld draagt. Het komt er vooral op aan, snel de eenheid van actie van de vakbeweging in België – en op een ruimer vlak, in Europa – te herstellen. Afgezien van het onbegrip en de woede menen wij dat het de hoogste tijd is om ons te herpakken, in het belang van de werknemers in dit land.

De ondertekenaars van deze tekst voelen zich allebei goed binnen de organisatie waar zij werken. Het gebeurt dat ze het niet eens zijn met bepaalde opties die door “de andere grote vakbond” worden verdedigd. Ze geloven evenmin dat een fusie tussen beide organisaties een na te streven doel is. Zij weten daarentegen dat, wanneer de werknemers geen machtspositie meer hebben en minder overwinningen behalen, er geen alternatief is voor het gemeenschappelijk vakbondsfront, tegenover de grote maatschappijproblemen en dat zal luisterbereidheid, dialoog en wederzijdse eerbied vergen.

Wij weten ook dat dit gemeenschappelijk front de wens was en blijft van  de grote meerderheid van de vakbondsleiders, zowel van het ACV als van het ABVV. Dat is allicht ook het geval bij de militanten en de leden. Wij blijven ervan overtuigd dat al degenen die dit oprecht verlangden, in de komende dagen en weken geruststellende gebaren zullen stellen en blijk zullen geven van wederzijdse eerbied.

En wij hopen dat binnen elk van onze organisaties, de eventuele fracties die voor de suïcidale keuze van verdeeldheid onder de werknemers zouden kiezen, overgehaald zullen kunnen worden om terug het gemeenschappelijk belang van de werknemersklasse te behartigen.

Er zijn vredige momenten, dat het gemeenschappelijk front als een optie, een welgekomen extra macht kan worden beschouwd, maar in de storm die de werknemers tot in hun fundamentele rechten bedreigt is het gemeenschappelijk front tegenover die globale uitdagingen tegelijk een vitale noodzaak en een morele plicht. Hopelijk zullen we met meer dan twee zijn om deze overtuiging en deze hoop te delen!

take down
the paywall
steun ons nu!