Beste Yanis,

Mag ik je Yanis noemen?

We kennen elkaar niet, maar de laatste dagen is het moeilijk
ontsnappen aan jou. Misschien komt het door die toch wel wat indringende blik
van je, of misschien ligt het aan die grijns waarmee je onbeleefde Britse reporters op hun welverdiende plaats
zet. Je lijkt me een man met een missie, en wel een missie waardoor ik terug een
beetje hoop krijg. En iemand met gevoel voor humor. Ja, dat ook.

“Eerst zien en dan geloven”, hoor ik langs vele kanten en ik
moet toegeven, ik probeer ook op mijn hoede te zijn. Macht maakt corrupt, naar
het schijnt, en wat maakt jou anders dan al je voorgangers?

Gisteren heb ik na nog geen vijf minuten nadenken een
vliegtuigticket naar Athene geboekt. Nog 3 weken slapen. Je weet dat natuurlijk
niet, maar Athene heeft een heel speciale plek in mijn hart. Ik heb er lang
geleden gewoond, toen alles daar nog paradijs leek en het leven een en al
glorie en avontuur was. Dit ondanks het feit dat heel wat mensen het er toen
ook allesbehalve breed hadden, maar er was toen wel dat gevoel van vrijheid. Het
simpele leven. Dat maakte heel veel goed. Ik ben dikwijls teruggegaan, maar de
afgelopen jaren durfde ik niet meer. Het nieuws over de situatie bij jullie was
te deprimerend, ik werd er bang van. Ik had ook geen geld. Dat heb ik nog
steeds niet, maar he, geschiedenis van dichtbij meemaken is belangrijker dan
geld, toch? Ik zal wel sardienen eten de komende weken.

Ik wil je komen zoeken, Yanis. Ik heb stukjes van je blog
gelezen en je intrigeert me. Ik heb altijd een gruwelijk hekel gehad aan
wiskunde, maar nu heb ik er een beetje spijt van dat ik dat vak jaren geleden
heb afgezworen. Jij bent de eerste die me er het belang van heeft doen inzien. Ik
las erover in een blog van een Australische vriend en collega van je. Hoe
wiskunde inzicht kan verschaffen in dingen die ons allemaal aanbelangen. De
macht en het machtsmisbruik van de economie bijvoorbeeld. Ik begreep het niet
allemaal, dat geef ik toe. Zoals ik al zei, wiskunde is niet echt mijn ding.
Misschien zal ik het beter begrijpen als ik nog eens hoog boven op Filopapou sta
en langs alle kanten Athene kan zien onder mij. Aan de ene kant de bergen, aan de andere kant de zee. En de smog die dik
en bruin over de daken hangt. Ik kijk er al naar uit.

Op de sociale media zag ik een foto van je passeren. Het
ging over je dressing code. Er stond een interessante, korte commentaar van Nikolaos
Stampoulopoulos bij. Een korte analyse van wat er  volgens de reguliere media achter je blauwe
hemd zonder das zit. Maar vooral wat er volgens hem achterzit. “Spreading the
seeds of revolution”, ja, dat zegt me wel wat.

Je zou op je motorfiets naar het parlement komen, las ik
ergens anders. Alle ministriële BMW’s zullen worden te koop gezet. Je zegt
zomaar ‘nee’ tegen de trojka, maar je hebt wel een alternatief. En niet zomaar
een alternatief, nee hoor, een alternatief dat zowat het hele establishment
doet dubbelklappen van de zenuwen en naar de meest lage truukjes doet grijpen
om je toch maar te laten wankelen. En steeds maar weer die grijns, of is het nu
eerder een glimlach? Je doet me een beetje denken aan die president van Nicaragua.

Ik ga je komen zoeken, Yanis. Ik wil weten wie je bent. Ik
ga je komen zoeken in de straten van Athene, op de pleinen waar ik ga zitten staren
naar voorbijgangers. Ik wil frappè drinken in de schaduw van olijfbomen op het
terras van een of andere café neon en misschien hoor ik je wel in het getik van
de steentjes op de backgammonborden daar. Ik zal duiven en vele daklozen zien
passeren en me afvragen wat ze over je denken, luisteren naar de verhitte
discussies in winkeltjes en op de markten. Ik wil je ideeën horen weerklinken
in de stemmen van de mensen op het Syntagmaplein, in de muziek van de
orgeldraaiers, in het geblaf van de vele straathonden en door de buizen van de verroeste
verwarmingsinstallaties die al lang niet meer gewerkt hebben. Ik zal er niet
alles van begrijpen – en ik zal misschien niet met alles akkoord gaan – maar
wel de drang naar beter, de nood aan anders, de wil om komaf te maken met al
het oude, verschrikkelijk monsterlijke dat nu onze wereld regeert en jouw land
naar de afgrond heeft geleid.

Ik kom binnen 3 weken de hoop zoeken in Athene, zal haar
verzamelen en haar mee naar huis brengen. Want hoewel het hier nog lang niet zo
erg gesteld is als bij jullie, wel, we zitten er nu echt niet ver meer af. De
soldaten staan al op de hoeken van onze straten. We kunnen alle hoop gebruiken.

Tot binnenkort, Yanis.

Groet,

Sarah