Hier leest u de onverkorte, integrale brief zoals wij die aan de schrijver hebben gezonden op 31 X. In CC hebben wij deze bedenkingen gezonden aan een veertigtal van onze prominente kennissen en vrienden. Huisvaders, onderzoekers, met kleurtje en zonder, professoren, bisschoppen, parlementsleden, schepenen, schrijvers, columnisten m/v… Zoals wij dat met  suggesties en opbouwende kritieken al een jaar of vijftien doen bij gelegenheid. (895 woorden)

                                                                    “Leuven, 31 oktober ’16
“Kernachtige bedenkingen bij de column “Gewond langs de weg” DS 31 oktober 2016″”Een paar dagen na mijn bericht “Afrika, oplossing voor de wereld” op Facebook en aan u.”
“Waarde columnist,
Beste Rik,

Proficiat met weer een column die doorstoot naar een van de kern facetten en een van de kern problemen van ons, mensen uit België en de EU.
[In deze maandag column ging de columnist uit van de parabel van de Barmhartige Samaritaan, de vreemdeling in Joods Palestina die een man, gewond en beroofd langs de weg, opmerkt en er zorg voor hem opneemt. Nadat twee priesters zijn gepasseerd die hun ogen sloten. Zie het evangelie volgens Lucas, 10, 25-37. Van daar uit komt de columnist tot de bevinding dat Europa zelf tegenwoordig een groot en sympathiek slachtoffer is. Europeaan, dat zijn wij. Hij somt kernachtig bepaalde mooie kenmerken op. Maar niemand is nog voor Europa, er komt zo veel kritiek op ons continent, onze gemeenschap, zo klinkt het. ].
 

Ik ben intussen gelukkig (hopelijk op duurzame wijze) zelf wel een beetje af van mijn slachtoffergevoel.

U stelt vast dat “wij leven in een tijd en een land waarin velen zich slachtoffer wanen”.

En u zegt, dat is niet echt nodig. Europeaan zijn is goed, is plezant. Er is kunst, er is christendom om te volgen of je tegen af te zetten. Het continent van de Verlichting, dat verlichte geesten voortbracht, met onez diepe wortels in Griekenland, Rome en nog daarvoor. Het continent van weten en twijfel. Er is de Rechtsstaat. Het vangnet.
U suggereert krachtig dat het nodig is te reizen, buiten Europa, om dat goed bewust te beseffen, wat het is en hoe goed het is, Europeaan(se) zijn.
Dat is een heel interessant en waarachtig thema. Ik reis te weinig, mea culpa.
Maar ik ben hier in Leuven dus wel getrouwd geweest met een Nigeriaanse.En ik ken de geest van de Indianen van binnenuit.En verder heb ik een aantal Chinezen gesproken, gekend in contacten.
Mijn moeder had gewerkt in dertien Europese landen en mijn voedstervader Solfrian over de hele planeet, op de lange omvaart en als Steward op de cruiser Stella Polaris. Zo krijg je iets mee met de papjes, van internationaal besef. Van de relativiteit van de eigen culturele en politieke waarden en over dwaasheid van de waan van de dag, arrogantie in de politieke cenakels incluis.

Is het echt zo, dat als je goed beseft wat voor heerlijks EU-identiteit wel is, de geschetste vormen van tekort, van slachtoffer bewustzijn zouden verdampen?
Chaim Potok, bekend van het boek achter de film “The Chosen”, een van opvoeding Chassidische Jood, een grote auteur en een op kritische wijze religieuze mens,  schrijft in De Belofte o.i. terecht:

“Het zal nog generaties duren na Auschwitz, voor de mens terug in zichzelf kan vertrouwen en geloven”.

Mijn analyse blijft toch deze: de mensen bij ons zijn vol van woede en zijn niet tevreden. En dit ligt misschien toch aan het feit dat enkele essentiële zaken hen niet voldoende toekomen, om ‘tevreden mens’ te kunnen zijn!
Veel diep-Afrikanen zijn ondanks alles veel meer tevreden mensen. Tevreden met de menselijke existentie en met de eigen gemeenschap. Dat heb ik van antropologisch verantwoorde bronnen en uit eigen ervaring.
Op p 1 en p 8-9 van dezelfde krant, De Standaard van 31 okt. kunt u lezen dat de depressies bij ons een groot probleem zijn, (en overigens niet zo in het vaak nog betuttelend benaderde, nog altijd geregeld vlotjes vernederde Afrika). En u leest daar ook dat er nu al bijna dubbel zo veel mensen zijn met drie of meer chronische gezondheidsproblemen dan in 1994. Is dat geen terecht slachtofferschap?

Zou u willen ruilen met die mensen? Of toch liever met een Afrikaanse pater familias?

Gijs van Pottelberg van het Academisch Centrum voor Huisartsengeneeskunde wijst er in dat artikel verder op dat de geestelijke gezondheidsproblemen de mensen en de maatschappij veel kosten.  “Maar dat is geen prioriteit voor de regering” (p. 9).

Dat is toch om ongeluk, om nood,  om onheil vragen? Ons parlement, onze partijen, regering… mismeesteren zij ons, de bevolking, daarin niet grondig?

In mijn visie slaagt de EU cultuurkring er met name onvoldoende in aan de ene fundamentele, gerechtvaardigde, eeuwige behoefte van de mens tegemoet te komen die heet:
het Sociale Domein.
Dat van de Verbondenheid en het Contact.
En dit Zowel in maatschappelijke als familiale dimensie.

Het lijkt mij overigens een waardevolle dienstverlening dat mensen als ik daar – welsprekend en bescheiden maar krachtig – blijven op wijzen. Met luide stem En als het moet “in de woestijn”: zonder dat uitgevers of kranten en tv dat op directe manier oppikken.Ik sta daarmee in een millennia lange traditie, dunkt me.

Ik ben tevreden als ik echo’s mag lezen van mijn bedenkingen, als de uwe vandaag, in “a leading newspaper”. Ook al gaat het om Vlaanderen, “die kleine zone in een klein landje, een vlekje op de aardbol” (Dirk De Wachter in De Standaard op vrijdag).
Met vriendelijke herfstgroet,
Stefaan Hublou Solfrian”

Overname enkel met volledige bronvermelding.Creative Commons. No change. Mention Source.