Dag jongen

Jouw papa zal dit jaar de kaap van 35 ronden. In jouw zesjarige ogen stokoud, in de ogen van mijn collega’s nog  piepjong. Deze brief verdwijnt straks in mijn bureaulade en komt pas in jouw handen terecht wanneer jij dubbel zo oud zal zijn als vandaag. Maar ik wil hem toch vandaag al schrijven omdat me later misschien de moed zal ontbreken.  Ik wil je iets vertellen over de wereld en hoe die er uit zag toen ik twaalf was, over de fouten die wij toen begaan hebben en de lessen die we geleerd hebben.

Ik gruwde ervan wanneer mijn vader en grootvader mij vroeger een wijze levensles meenden mee te moeten geven beginnend met de woorden ‘in mijnen tijd…’ . Toch kan ik niet anders dan mijn verhaal met een variant op die intro te beginnen. Het is niet origineel, maar het is wat het is.

Toen ik twaalf was keken we reikhalzend uit naar de sneeuw. Dat witte geschenk van Moeder Natuur beloofde immers eindeloze woensdagnamiddagen en weekends van sneeuwpret. Inderdaad, je leest het goed, sneeuwpret. Geloof het of niet maar sneeuwballen gooien was een activiteit die door een ruim deel van de maatschappij werd gedoogd en door leerkrachten en ouders  die nog  voeling hadden met hun innerlijke kind zelfs gestimuleerd werd. Natuurlijk, tijden veranderen en we hebben onze fout ingezien. Gooien met onderkoeld water is immers levensgevaarlijk en een verstoring van de openbare orde.

Maar ook tijdens de andere seizoenen wisten we ons bezig te houden. Na schooltijd slenterden we al eens door de winkelstraten. We hadden natuurlijk geen geld op zak maar kijken was gratis. Achteraf gezien snap ik wel hoe bedreigend wij als jongeren in groep wel moeten geleken hebben voor onze medemensen.  Ter onzer verdediging moet ik er wel bij zeggen dat niemand ons het concept ‘overlast’ had uitgelegd. Wisten wij veel dat het creatief gebruik maken van openbare zitmeubelen, het opeten van onze broodjes op een publieke plaats en het luidkeels meezingen van onze favoriete nummers onder de categorie ‘overlast’ vielen. Gelukkig greep de overheid net op tijd in, wie weet in welke wereld zou jij vandaag anders opgroeien. Eén verloren generatie was al erg genoeg. Nog elke dag dank ik jouw moeder voor het lumineuze idee om een extra spaarrekening te openen die ons zonder al te grote financiële schokken in staat zou stellen om de GAS-boetes te betalen die we met twee opgroeiende kinderen ongetwijfeld zouden verzamelen.

Het zal jou vandaag ongetwijfeld verbazen maar jouw vader was een echte rebel! Het heeft er ongetwijfeld mee te maken gehad dat ik op twaalfjarige leeftijd in contact kwam met heavy metal. Zoals je wel weet één van die muziekgenres die net zoals hiphop en techno leiden tot criminaliteit. Bovendien speelde ik die muziek loeihard en ook op concerten ging de volumeknop vaak tot 11. Jouw mentale en fysieke gezondheid is gelukkig gegarandeerd want ook daar heeft men ingegrepen. Jij zult nooit jouw kostbare tijd moeten verdoen in afgeleefde jeugdhuizen en kleine zaaltjes. Al die brandonveilige, bedompte en overlawaaierige huizen des verderfs zijn inmiddels vervangen door moderne flats en wie kan daar nu rouwig om zijn? En gelukkig is er nu een onafhankelijke cultuurcommissie die de goede van de ontaarde kunsten weet te onderscheiden.

We groeiden op in een wereld die voornamelijk gedomineerd werd door lawaai trouwens. Kinderdagverblijven bevonden zich nog in het midden van de gemeente of stad (soms zelfs op de benedenverdieping van een flatgebouw!) en speelpleinen grensden niet zelden aan de achtertuin van mensen. Men heeft veel geduld gehad met ons!

Als slot van deze brief annex schuldbekentenis mag ik ook niet verdoezelen dat we in essentie een luie generatie waren. Wij kozen onze job! Wij zaten lui achterovergeleund te wachten  tot er eindelijk een betrekking passeerde die paste bij ons opleidingsprofiel, onze persoonlijke wensen of dromen. We dachten er niet bij na dat ons streven naar geluk dodelijk was voor de welvaart. En wanneer we dan onze job verloren leefden we nog weken en zelfs maanden op de kap van de maatschappij.  Ternauwernood heeft men ingezien dat keuzevrijheid ons allen naar de afgrond zou leiden. Jij zal dat lot bespaard blijven.  Jij zult de gruwel van de keuze niet hoeven mee te maken noch het schuldgevoel over het feit dat je jouw medemensen middels jouw uitkering in hun zakken zou zitten.

Nee mijn jongen, er is veel veranderd in  al die jaren en ik ben blij dat het allemaal veranderingen ten goede waren. Eén ding moet me echter nog van het hart; hoe losgeslagen en wild we ook waren, we hebben ons wel geamuseerd. Nu en dan mocht ik mij zelfs gelukkig voelen. Maar wat geluk was dat leg ik je wel eens uit in een volgende brief.

Papa