Arbeiders hebben het tegenwoordig niet gemakkelijk. U vindt ons ontegensprekenlijk te duur. Dit is niet onze schuld. Reeds in de jaren zestig was onze vindingrijkheid en ons werkkracht een uniek gegeven in de wereld. Niet dat andere landen dit ook niet konden, maar de wind zat goed. Moest de toenmalige politiek het toen niet zo hard gespeeld hebben, om enkele dorpen onder een laag van vijf meter zand te spuiten, dan zou er geen sprake zijn van de creatie van tienduizenden, goed betaalde arbeidsplaatsen in het havengebied.
Wij zijn u en de uwen dan ook dankbaar dat jullie ettelijke miljarden euro hebben willen investeren om van die zandvlakte een mooi industrieel geheel te maken. Voor ons een manier om onze kinderen van een mooie boterham te voorzien, zelfs met een iets rijkelijker beleg dan we gewoon zijn, en aansluitend de mogelijkheid om die kroost ook te laten studeren. Hoopvol voor de toekomst!
Maar terwijl onze ouders reeds vier decennia in weer en wind, zon- en feestdagen inbegrepen, hebben zitten travakken om u mooie winsten de grens over te laten sluizen, krijgen wij de indruk dat u niet meer van ons houdt. U heeft uw oog laten vallen op andere opkomende economieën waar u, nog liever dan bij ons, zou willen produceren. Zonder dat we aan noemelijk andere voorwaarden werken dan vroeger, vindt u ons nu te duur. Niet omdat er aan onze kant iets veranderd is, neen, omdat andere landen onder onze prijs willen werken. Ergens is dit niet eerlijk.
Wij hebben voor u al veertig jaar van ons leven, ja zelfs onze gezondheid, gegeven. Wij hebben het vak, met vallen en opstaan, geleerd en ik durf te zeggen dat onze know how op een hoog niveau staat. Dit heeft dus ook zijn prijs omdat er met vele zaken tegelijkertijd al rekening gehouden wordt om veilig en rendabel te werken, rekening houdend met de natuur. Natuurlijk valt hierop heel wat te besparen als je in een land investeert dat nog aan de beginfase staat zoals wij veertig jaar geleden. Dus enigszins begrijp ik u wel, maar anderzijds moet me toch ook de opoffering van onze arbeid me van het hart.
Ik vind dat we als Belgen ongelooflijk loyaal zijn tegenover onze werkgevers. Sommige naarlingen zijn het met die zienswijze niet eens: onze vakbonden hebben teveel praat en maken onze economie kapot, hoor ik dan wel eens.
Deze zienswijze komt van een merendeel van de bevolking en wordt ingefluisterd door politici en… mensen die er baat bij hebben… om het vakbondswerk af te breken. De vorige keer dat we staakten, kwamen we op het nieuws, maar dit was een bewuste stillegging van het bedrijf, met goed gevolg voor de directie, want de voorraadtanks zaten overvol en terwijl we staakten, hoefde de fabriek ons niet te betalen.
Ik geloof dat u er zelfs winst op gemaakt heeft want de energiekost om het bedrijf draaiende te houden, viel voor u ook weg. Toch kwam er een politica met een snerende opmerking naar onze vakbondsactie? Kende zij de situatie. Wist zei waar ze over sprak? Ik kan u volmondig zeggen. Ze wist van toeten nog blazen, zo zeggen we dat hier, en ze toeterde maar wat in het rond van het grote gedachtegoed van haar politieke goeroe. Ik kan u zeggen, met mijn hand op mijn hart, dat een vakbond vecht voor een gezond bedrijf met tevreden werknemers. Als we de stakingen van de laatste twintig jaar in de industrie analyseren, dan gaat het steevast over werk. Dit in tegenstelling met andere sectoren, die van onze staat afhangen, waar het toch dikwijls over bagatellen gaat. Dit gaat niet op als er veiligheid in het gedrang is want niets gaat boven veiligheid.
Om de structuren van ons land te vrijwaren van enige problemen, worden wij nu onder druk gezet. Dikwijls worden de regels verzonnen door mensen die noch onze werksituatie, nog onze loyaliteit kennen ten opzichte van ons/uw bedrijf, want dat loopt wel eens door elkaar. Men wil ons nu langer laten werken, om het pensioenstelsel betaalbaar te houden, maar men houdt er geen rekening mee dat mensen boven de 55 niet meer mee kunnen met het werk dat er moet gebeuren. Fysiek niet en mentaal niet. De werkdruk is hoog en je moet het niet onderschatten om vijf keer op een dag een trap op te gaan naar veertig meter hoog. Daar gaan je knieën kapot van. En dat is wat er NU gebeurt.
Men laat onze oudere collega’s werken totdat ze geen trap meer op kunnen, eerst geen tien meter meer, dan geen vijf meter meer, en dan blijven ze dag na dag op een stoel zitten en doen ze van de acht uur nog twee uur zinvol werk.
De leidinggevende hiërarchie heeft hier geen last van want de collega’s vangen dit wel op. Die gaan dus vaker de trap op dan zou moeten om een oudere werknemer te ontzien. Wat er op neerkomt dat heel de situatie scheefgetrokken wordt. Vroeger mocht de oudere op rust en kregen we een jong veulen in de ploeg waardoor heel de ploeg ontlast werd. Nu is het net omgekeerd.
Als minister van pensioenen kan ik me inbeelden dat het heel plezant is als de werkgever loon blijft uitbetalen, maar de jongeren, die we op gebied van computerkennis en fysieke conditie zoveel beter zouden kunnen gebruiken, moeten thuis bij mama en papa aan de haard blijven en wij zitten met de oude garde opgescheept die met een krant naar het werk komt. Ik ben mij terdege bewust van de mentale neerslag die dit met zich meebrengt. Uw bedrijf lijdt zichtbaar onder de nieuwe druk, opgelegd door de regering. Er is een direct, aantoonbaar, rendementsverlies bij het behouden van oudere werknemers.
Zelfs als ze onder druk van de overheid zelf zouden willen blijven werken, zouden ze gedwongen aan de kant moeten gezet worden. Ofwel moet men met pasklare uitbolbanen komen, maar met de beste wil van de wereld, ik zou niet weten wat dat zou kunnen zijn. Iemand die veertig jaar hetzelfde werk doet, is niet in staat, laat staan bereidt, om iets anders te doen. Zelden is het werk dat ze dan onder handen krijgen, zinvol te noemen.
Dus beste Duitse baas. Momenteel is er een verschuiving aan de gang van de lasten van de overheid op de kap van uw bedrijf, waarvan het rendement dus naar beneden gaat, en ons als werknemers, die de resterende arbeid van ouderen moeten overnemen. Het schrijnende is dat deze actoren van de verlichting… ook nog eens tegelijk gelden vrijmaken om de jongeren meer aan het werk te krijgen, en projecten op poten zetten om de bedrijven meer slagkracht te geven in het internationaal gebeuren.
Ze hakken hier wat weg, en planten ginds wat in het wilde weg op hoop van zegen. Terwijl simpele logica nog altijd het beste werkt. Dit allemaal bedacht door mensen die onze situatie niet eens kennen, en er ook niet de minste interesse voor hebben. Meestal zijn dit academici of politici die in het bovenste schuifje van verwennerij en decadentie liggen in ons maatschappelijk systeem. Wat zouden zij zich kunnen inbeelden hoe het er in de industrie aan toe gaat!
Met vereende groeten vanuit onze nederige Belgische Staat, altijd ten uwen dienste,
een verbolgen arbeider
