Beste Meneer Colruyt,
Deze ochtend struinde ik niet al te geamuseerd door een van uw winkels. Tussen de sla, tomaten, komkommers en aubergines uit een al dan niet Europees land lagen er ook boontjes.
Boontjes, lekker, zeker als ze vers zijn. Een vrij normale situatie, boontjes in een supermarkt. Maar de bewuste consument, jammer genoeg enkel de bewuste, durft af en toe al eens verder dan de aanlokkelijke verpakking te kijken. Zo kon ik fijntjes lezen dat de boontjes gekweekt zijn in Kenia.
Op zich is dat, absurd genoeg, ook nog niet zo verbazingwekkend. Winkelketens voeren ze al langer aan, zeker in de winter, als het Belgische klimaat de teelt onmogelijk maakt. Maar ook in de zomer, wanneer de boontjes hier op onze akkers groeien, zwichten jullie voor de goedkope aanvoer. De zevenduizend kilometer die moeten overbrugd worden met een vervuilend vliegtuig nemen jullie er graag bij.
Desalniettemin, Keniaanse boontjes zijn goedkoper en daar draait het om. Duurzaamheid en milieuvriendelijkheid zijn woorden die niet geheel onverwacht vreemd zijn voor jullie. Maar hoe zit het daar in Kenia? Ligt dat verre land toevallig niet in de Hoorn van Afrika? En worden we niet al enkele weken geteisterd door berichtgeving over een desastreuze hongersnood in de Hoorn?
Ik struinde voor wat meer informatie door het wereldwijde web en kwam terecht op de site van de Verenigde Naties. Voor eenvoudigheid en klaarheid citeer ik even Valerie Amos, UN Emergency Relief Coordinator en hoofd van het Office for the Coordination of Humanitarian Affairs: “More than 12 million people – in Kenya, Ethiopia, Somalia and Djibouti – are in dire need of help, and the situation is getting worse. If we are to avoid this crisis becoming an even bigger catastrophe, we must act now.”
Terwijl in Kenia mensen sterven door honger, ontbering en droogte, terwijl er gescholden wordt over enkele druppels troebel water, terwijl er gevochten wordt om een paar korrels rijst, eten vandaag een onbekend aantal Belgen tijdens een gezellig familiedinertje een varkenslapje met boontjes. Door onwetendheid. Pijnlijk.
Boontjes hebben daarenboven, zeker in het Keniaanse klimaat, de lastige neiging wel eens water te verbruiken om te groeien. En wat lezen we bij de Verenigde Naties? “Drought conditions in Kenya’s northern and north-eastern districts have deteriorated further after the poor March-June rains. The food crisis is expected to peak in August and September.” Terwijl de Belgische zomer weeral aan het verzuipen is, laten wij Keniaanse boeren kostbaar water verspillen om onze boontjes te kweken. De boer die kweekt, verkoopt en verhongert. En wanneer de boontjes aankomen op de luchthaven van Luik, vertrekt in Melsbroek een C-130 met rijst en melkpoeder.
Plaatsvervangende schaamte overspoelt mij wanneer ik denk aan Keniaanse kinderen met gezwollen buikjes door eiwittekort. Naast de kinderen rijdt een vrachtwagen richting luchthaven, gevuld met boontjes voor Europa. Verse en gezonde bonen vol eiwitten.
Terwijl er in ons eigen land, op slechts ettelijke kilometers van jullie winkels lokale boontjes worden geproduceerd dwingt globalisering, de vrije markt en de drang naar een stijgend lijntje op de statistiek u er toe om toe te geven aan ethisch onaanvaardbare praktijken.
Over de waanzinnige onzin van Keniaanse bonen valt ongetwijfeld een heel boek te vullen. Het waarom van het absurdisme is samen te vatten in een woord: geld. Mijn keuze is duidelijk, ik verkies nog liever niets te eten dan een boontje te nuttigen uit een land waar men vecht tegen de hongerdood. Uiterst betreurenswaardig dat anderen het woord ethiek niet opnemen in hun woordenboek…
Bij deze vraag ik u om uw verantwoordelijkheid op te nemen als zaakvoerder van een van de grootste winkelketens van België die toch pretendeert duurzaam te zijn. Denk globaal, koop lokaal!
Vriendelijke groeten,
Koen Wyers
Bronnen
http://www.deredactie.be/permalink/1.1067601
http://www.deredactie.be/permalink/1.1071787
http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=39189&Cr=horn+of+africa&Cr1=
