Deze tekst is niet van mijn hand. Het is een vertaling van een tekst van Tahar Benjelloun die gepubliceerd werd in Le Monde van 30 juli 2016.De islam heeft ons verenigd in eenzelfde huis, een natie. Of we het nu willen of niet, we behoren allemaal tot het verheven gedachtengoed dat vrede en broederschap hoog in het vaandel draagt. In de stam van het woord islam zit het woord vrede. Dat aspect werd uitgewist. Geweld en brutaliteit verschenen in de plaats. Zelfs als de daden gepleegd worden door een individu, dan nog worden de moslims meegesleept in de orkaan van de barbarij. Het begrip vrede werd verraden, verscheurd en vertrappeld door individuen die beweren dat ze tot ons huis behoren en die beslist hebben om dit te herbouwen op fundamenten van uitsluiting en fanatisme. Daarvoor nemen ze hun toevlucht tot moord op onschuldigen. Geen enkele religie staat een dergelijke verdraaiing en een dergelijke wreedheid toe.Vandaag werd een rode lijn overschreden: een kerk binnenstappen in een klein Normandisch dorp en zich vergrijpen aan een oude man, een priester, hem de keel oversnijden als een schaap, hetzelfde proberen met een tweede persoon en haar achterlaten in haar eigen bloed, tussen leven en dood, de naam van DAESH (IS) roepen en dan sterven. Dat is een oorlogsverklaring van een nieuwe soort, een godsdienstoorlog. We weten hoe lang zoiets kan duren en hoe het afloopt: slecht, zeer slecht.Na de slachtpartijen van 13 november in Parijs, gevolgd door het bloedbad in Nice en andere individuele misdaden wordt de moslimgemeenschap, u, ik, onze kinderen, onze buren praktiserend moslim of niet, gesommeerd om te reageren. Het volstaat niet meer om verbaal protest aan te tekenen, verontwaardigd te zijn en nogmaals te zeggen dat dit de islam niet is. Nee, dat is niet meer voldoende en steeds meer mensen geloven ons niet wanneer men zegt dat de islam een religie van vrede en verdraagzaamheid is.We kunnen de islam niet meer redden, of beter, als we de islam in haar waarheid en geschiedenis willen herstellen, als we willen bewijzen dat de islam niet gelijk is aan het onthoofden van een priester, dan moeten we massaal op straat komen en ons verenigen rond een boodschap: laten we de islam bevrijden uit de klauwen van DAESH.We hebben schrik omdat we woedend zijn. Maar onze woede is het begin van verzet, een begin van een radicale verandering van wat de islam in Europa is.Als Europa ons verwelkomd heeft dan is dit omdat zij onze arbeidskracht nodig had. Frankrijk besliste in 1975 tot de gezinshereniging om de immigratie een menselijk gezicht te geven. Wij moeten ons dus aanpaaaen aan de rechten en de plichten van de republiek.We moeten afstand nemen van alle provocatieve uitingen van ons geloof. We hebben er geen behoefte aan om onze vrouwen te bedekken als zwarte spoken die de kinderen op straat schrik aanjagen. We hebben niet het recht om te verhinderen dat een mannelijke dokter een moslimvrouw onderzoekt. We hebben niet het recht om de zwembaden alleen voor onze vrouwen op te eisen. We hebben niet het recht om criminelen die beslist hebben dat hun leven geen belang meer heeft en die het dan maar vergooien aan DAESH vrij spel te geven. Anderzijds moeten we praten met de onzen die verleid worden door het misdadig avontuur van DAESH en hen waarschuwen. Dit is geen verraad. Het is integendeel een moedige daad om de veiligheid van ons allen te garanderen. Jullie weten goed dat er bij elk bloedbad moslims onder de onschuldige slachtoffers zijn. We moeten maximaal waakzaam zijn.Zodat de religieuze instanties kunnen handelen en de straten vullen met miljoenen burgers die tot het huis van de islam behoren, of ze nu actief gelovig zijn of niet, en die klaar en duidelijk zeggen dat deze vijand die een priester onthoofdt het bloed van een onschuldige over het gezicht van de islam laat stromen.Als we passief blijven toekijken naar wat zich voor onze ogen afspeelt dan worden we vroeg of laat medeplichtigen van deze moordenaars.We behoren tot dezelfde natie. Het is niet voor niets dat we ‘“broeders”zijn. Maar we moeten nu reageren om te bewijzen dat het de moeite loont om hetzelfde huis en dezelfde natie te delen. Zo niet zal er ons niets anders meer te doen staan dan onze koffers te pakken en terug te keren naar het land van herkomst.