De postbedeling is een schoolvoorbeeld van hoe de universele dienstverlening door de neolibrale benadering teloor gaat. Zowel de overheid als de private aandeelhouders van Bpost vragen een hoger rendement, dit moet zeker gezien worden als een opstap naar de beursintroductie.

De universele dienstverlening linken aan harde economische doelstellingen is per definitie verkeerd. Hoe kan men een postbedeling voor iedereen tot in de verste uithoeken  enkel en alleen beoordelen op basis van harde economische wetmatigheden? Maximale winst, productiviteit en omzet zijn begrippen uit de harde productiewereld. De post had in oorsprong een opdracht die deze economische wetten oversteeg. De postbode ,mijn schoonvader was daar het portotype van, had meestal een vaste ronde die hij vele jaren deed. Hij was een alom gekend gezicht in het straatbeeld van de woonwijken parochies of andere woonerven. Voor vele oudere mensen was hij ook de vertrouwenspersoon met wie ze een babbeltje deden. Facteurs die ook tussendoor een boodschapken deden of die de post voor de minder mobile klanten tot in de keuken brachten waren legio. Hij was ook de eerste die maatschappelijke problemen detecteerde. De bode was zowaar de “straathoekwerker” avant la lettre.

Deze tekst is niet nostalgisch bedoeld maar de uiting van een sociale bekommernis. De liberalisering en de vermarketing van de universele dienstverlening  zorgt voor vereenzaming van bejaarden en het vernietigen van sociale netwerken en een maatschappij zonder dergelijk mazennet zet aan tot verzuring.

Post, spoor en telecom zijn overheidstaken en dat moet zo blijven.