Met tranen in de ogen
Het verdienmodel van vluchtelingenopvang
Is het hardvochtig om over de kosten van vluchtelingenopvang te praten, nu niemand nog het beeld van een aangespoeld kind van het netvlies krijgt? Misschien. Maar wie zich door emoties laat overmannen, kan de ‘zakelijke’ kant uit het oog verliezen terwijl die juist een oplossing kan bieden. Opvang kost in Duitsland zo’n €12.000 per vluchteling, terwijl dit in Jordanië slechts €3.000 is. No shit, Sherlock. Armer land, lagere kosten van levensonderhoud, lagere levensstandaard, yada yada yada. Het is daarom des te vreemder dat juist de landen ‘in de regio’ bij lange na niet voldoende geld krijgen om die opvang te bieden. Volgens de UNHCR is er momenteel een ‘funding gap’ van 59% in landen als Turkije, Jordanië, Egypte, Libanon en Irak. In concreto: men komt $795.336.128 tekort om adequate opvang te kunnen bieden aan de ruim 4 miljoen vluchtelingen in bovengenoemde landen. In totaal meent de UNHCR overigens dit jaar $4,5 miljard nodig te hebben voor de opvang van Syrische ontheemden. Slechts $1,6 miljard is er daadwerkelijk beschikbaar, wat tot een ‘gat’ van $2,8 miljard leidt. De kampen in naburige landen zitten overvol, voedselrantsoenen gaan omlaag, gezondheidszorg wordt nog moeilijker toegankelijk. Dat steeds meer mensen de oversteek naar Europa maken, is ook zo bezien begrijpelijk. Sommigen krijgen een warm gevoel bij de ijdele hulphype het hartelijke welkom dat de vluchtelingen ten deel valt in landen als Duitsland en Nederland en België, maar het is op z’n minst wrang te noemen voor de mensen die al jaren eerder naar naburige landen vertrokken en verstoken blijven van basale zaken. Daar komt dan nog bij dat in het Westen een ‘businessmodel’ is ontstaan rondom de opvang van vluchtelingen. Eigenaren van Duitse hostels bijvoorbeeld bieden gemeentes hun kamers aan, waarbij ze niet alleen een hogere prijs per nacht bedingen maar ook nog eens tot het einde van het jaar gegarandeerd vol zitten. Koopmansgeest is natuurlijk van alle tijden, maar wat zijn de gevolgen van deze grootschalige opvang over enkele jaren? Als hosteleigenaren weer Bratwürste op tafel willen zetten? En iedereen wel genoeg heeft van de trauma’s van Abdullah en zijn kleine zusje? Als er geen werk is voor zijn vader? Staat er dan nog iemand met tranen in de ogen, een knuffel in de ene hand en een voedselpakket in de andere, voor ze te zingen? Terwijl opvang in de regio waarschijnlijk veel meer perspectief biedt op terugkeer naar huis. En die opvang dus veel goedkoper is. Maar daar is dus geen geld voor, of beter: dat geld wordt elders uitgegeven. En niet zo zuinig ook.Het opgezet spel der spelen word gespeeld door de blinde Europese Unie en de één oog Bevolking of de vluchtelingen met GROTE OGEN kijkend naar ons fortuin? Ja want het is de vraag wie huilt hier op lange termijn?En wie kan het bos nog zien tussen de bomen ?Staat heeft het leefloon maar verhoogd in België. (zie staatsblad).
Wie huilt, en wie word er rijk !?
|
BS 3 september 2015 |
