Billenkletsen met Siegfried Bracke in Knack

donderdag 24 januari 2013 10:44
Spread the love

De carrousel waarbij N-VA vedetten elkaar voortdurend afwisselen draait volop rondjes. N-VA probeert onafgebroken in de media te blijven om het dan vooral over zichzelf te hebben. Gisteren was het dan de beurt aan Bracke in Knack.

Het interview brengt inhoudelijk niets nieuws, maar is wel een knap staaltje demagogie. Zoals bij reclame, is vooral de marketingstrategie leerrijk: bedrijven proberen hun zwakke plekken weg te masseren door zich met hun imago net averechts te profileren. BMW lanceerde zo onlangs een campagne met ‘groene paarden’, alsof milieubewustheid hun handelsmerk zou zijn. Banken spenderen al maanden fortuinen aan promotie waarbij ze zich voorstellen ‘als een van ons’, in een ijdele poging het geschonden vertrouwen wat terug te winnen. In die gefabriceerde goedlachsheid van reclame wordt zo onbedoeld het eigen tekort in beeld gezet.
 

Dubbeldenken met Bracke: ‘Marx heeft gelijk!

Zo bekeken, kunnen we heel wat leren uit doorzichtige peptalk die we weliswaar van veel politici kennen, maar waar vooral Bracke bijzonder beslagen in is. Opvallend is bijvoorbeeld het experiment met het Orwelliaanse ‘dubbeldenken’: twee totaal tegengestelde zaken voor waar aannemen, om zo de discussie onmogelijk te maken.

Een eerste frappant voorbeeld daarvan is even hilarisch als pijnlijk: ‘Marx heeft immers nog altijd gelijk.”, zegt deze voorman van de Voka-Vlaanderen partij plots. Oeps! 1 april? Bracke draait het de daaropvolgende zin natuurlijk al onmiddellijk om: “Het belangrijkste is de economie”. Vervolgens lezen we dat we ‘het systeem’ moeten veranderen, waarmee hij dan uiteraard het confederalisme bedoelt. De N-VAers hebben nu eenmaal maar één plaat.

Net daarvoor draaide Bracke nochtans zijn zoveelste poging tot mediagenieke spin: “Ik ben tot de conclusie gekomen dat er alleen in schoenen zoiets als ‘links’ en ‘rechts’ bestaat”. Men kan hem niet verwijten dat hij niet geprobeerd heeft erover na te denken. Toch is het stuitend dat een topman van deze zegezekere partij zomaar dergelijke onzin kan uitkramen, zonder daarop tegengesproken te worden, goed wetende dat het onversneden volksmennerij is.

Doel: ideologische angst maskeren

We kunnen er wel uit afleiden dat N-VA veel angst heeft om als ‘radicaalrechts’ ontmaskerd te worden. Zodra zij in een links-rechts discussie dreigen terecht te komen, zetten ze de hielen in het zand en volgt een rookgordijn van ontkenning en goedkope propaganda: links? Bestaat niet hoor. Dat is iets van vroeger. ‘Progressief’? Dat is nu eigenlijk ‘conservatief‘. De anderen, dat zijn de chauvinisten. De Gentse ploeg van Termont? Dat zijn ‘stadsnationalisten’. Aandoenlijk, politici die zich in al die naijver zo vergalopperen in kromdenken.

Een tweede voorbeeld van dubbeldenken, ze liggen voor het rapen: “In principe ligt mijn hart bij de vakbonden”, bekent Bracke. Ze moeten wel integraal veranderen en dus verdwijnen zodat Bracke aan zijn kleinkinderen ‘straffe verhalen’ kan vertellen: hoe die “vakbonden het vroeger wel goed meenden, maar niet mee waren met hun tijd. En dus vergisten ze zich.” Daarbij volgt nog wat fantasie waarbij Bracke zijn wensen voor werkelijkheid neemt. Overigens, verhaaltjes vertellen voor het slapen gaan, ook daarin tracht Bracke zich te spiegelen aan Bart De Wever, die een tijdje terug een kinderboek schreef. De beste training voor populisten blijkbaar.

Vrolijke calimero’s?

Ook opmerkelijk is de dwangmatige make-over van het imago. Terwijl we geen krant kunnen openslaan of de televisie aanzappen, zonder een verontwaardigde of ruziemakende N-VA’er in beeld te krijgen, wil Bracke ons doen geloven hoe vrolijk en vriendelijk ze toch wel zijn: ‘‘Een mens moet mild zijn.”, “Ik mopper niet.”, zegt hij al mopperend. Er is geen interne nijd of concurrentie bij de N-VA: “de sfeer is uitstekend.” En dan komt het angstbeeld als een aap uit de mouw: “Geloof me: fundamenteel is de N-VA een vrolijke partij.” Let op die invoeging: ‘fundamenteel’. Ook Bracke beseft intussen al dat hij het niet verkocht zal krijgen dat het sowieso een vrolijk clubje is.

De vrolijkheid is ook hier van korte duur, want la lutte continue: “N-VA moet empathisch zijn want het is voor de andere partijen ook niet gemakkelijk”. Zij weten, aldus Bracke, niet wat hen overkomt met dat ongelofelijke succes van N-VA. Zat Bracke in Gent niet in de oppositie? Ziedaar de man die genereus wil zijn …: “Daardoor reageren de anderen nog krampachtiger op ons, en dat leidt bij hen tot almaar meer fouten.”

Misschien kan iemand Bracke eens uitleggen dat een vrolijk imago samengaat met zelfrelativering, humor en gezelligheid? Dat je dan ten minste moet doen alsof je opgewekt, beminnelijk, joviaal en onbevangen bent? Bracke wil ons daarentegen doen geloven dat N-VA niet alleen de partij van het grote gelijk is, maar ook onaantastbaar. “Ik ben niet kaak te slaan”. “Ik ben niet in de problemen te brengen.” Dubbeldenker Bracke is helemaal niet voor seperatisme, lezen we ook. Maar ja, als de andere partijen niet meerwerken en N-VA blijven dwarsbomen…:  “het is maar te hopen dat iedereen in 2014 zijn verstand gebruikt”. Wat een calimero avant la lettre van formaat: het zal dus ook nog eens aan de andere liggen als het land gesplitst wordt.

Nationalisme als religie

Bijzonder demagogisch blijft Bracke zijn volharding dat hij praat namens de werkelijkheid: “de werkelijkheid geeft ons telkens opnieuw gelijk”. Dat brengt ons terug naar het kerstessay van De Wever waarin hij de kunsten op de korrel neemt. Hij stelt het voor alsof hedendaagse kunst er niet in slaagt dingen naar waarde te schatten omdat kunstenaars, zogezegd begeesterd door hun postmoderne idolen die er op hamerden dat waarheid een constructie is, onderhevig zijn aan de angst voor macht. En dan vooral voor de gruwelijke dingen waartoe die macht ons in staat stelt, ‘in naam van de waarheid’.

De Wever doelt hier wellicht op het denken van bijvoorbeeld Emmanuel Levinas die ons wijst op het gevaar van een totaliserend denken: een denken dat zondermeer denkt samen te vallen met de werkelijkheid is gevaarlijk omdat de andersheid van de ander dan ingepast en onderworpen wordt aan het eigen denken. Of aan Gilles Deleuze die voortdurend ‘het verschil’ benadrukt alsook het belang van een ‘horizontaal’ denken, een open, creatief en pluralistisch denken van diversiteit, om een verstarrend of totalitair regiem te vermijden.

Bracke hoor ik nu al dubbeldenken: ‘Ja ‘horizontaal denken’, dat is goed, want dat zijn de mensen, en die zijn rechtvaardig en slim, die weten wel wat waar is.’ Te beginnen natuurlijk bij hun kiezers die ze van Vlaams belang afsnoepten.

Door niet alleen de eigen perceptie van de werkelijkheid voor waar aan te nemen, maar ook nog eens met grotesk veel hoogheidwaan te beweren dat ‘de werkelijkheid onze grote troef is’, illustreert N-VA dus treffend waar die ‘vervloekte pomo’s’ ons eigenlijk voor willen waarschuwen. De angst waaraan kunstenaars aldus De Wever onderhevig aan zijn, is blijkbaar allesbehalve ongegrond. Dat kunstenaars ons daarvoor willen waarschuwen, lijkt mij zeker ‘nuttig’, om het in het discours van De Wever te zeggen.

De angst van N-VA bestaat er daarentegen uit dat de kiezer het gevaar van dit bedreiglijke, totaliserende denken inziet, waarvan Bracke zonet weer een mooi staaltje presenteerde. Vandaar die geforceerde vrolijkheid, die maar wat onhandig dat sympathiek-knorrige imago van de forse De Wever van vroeger probeert te compenseren. Want als het van de promopraatjes van Bracke afhangt, dan is N-VA er nu al aan voor de moeite.

Ook universiteiten zijn een probleem?

En ja hoor, ook Bracke heeft een originele non-mening over het doctoraat van Ico Maly. Naar eigen zeggen heeft hij het gelezen, om het dan als ‘onnozel’ te kunnen dumpen. Met een buitengewoon demagogisch staartje, vergelijkbaar met de reactie van De Wever op de uitdagende mail van Prof. Lieven De Cauter, toen hij per kerende de rector van KULeuven appelleerde. Ook Bracke tekent voor een vergelijkbaar machtsvertoon: dit doctoraat zou tonen dat de universiteiten vandaag nog een groter probleem zijn dan de media. Deze keer is het de schuld van de universiteiten, niet van de Walen. Hoe blijven ze het verzinnen?

take down
the paywall
steun ons nu!