Wie je juist bent, weet ik niet, maar ik weet dat ik je recent
kruiste op onze Vlaamse wegen. Je bent vast ook niet alleen. Als ik de
Duivelsgekte, gevoed door overwinningen en commercie, overal zie
opduiken, kan het niet anders of ook een deel van de
Vlaams-nationalistische kiezer wordt er door aangetast. En het feit dat
het niet enkel heel modale middenklassers zijn die met opgedirkte
spiegels rondrijden, maar ook de betere SUV’s en Duitse klassewagens,
versterkt mijn overtuiging dat ook bewuste N-VA-kiezers zich dezer dagen
durven tooien in zwart, geel en rood.

Wees gerust, beste man, ik schrijf je niet sarrend aan. Ik wil niet,
zoals op menige sociale media te zien was, een vermeende link zoeken
tussen je spiegelhoesjes (spiegelsokjes) en gebrek aan mannelijkheid. Ik
wil je zelfs niet nawijzen op je inconsequentie bij het feit dat je de
Vlaamse Leeuw van vorige maand hebt ingeruild voor een Belgisch vaandel.

Nee, ik wil je eigenlijk bedanken voor je enthousiasme voor onze
nationale ploeg en je meteen aansporen om verder te genieten van hun
triomfen. Bewonder hun samenspel op het terrein, maar heb ook oog voor
de manier waarop ze naast het veld met mekaar omgaan. Soms onschuldig
plagerig als kleine kinderen, vaak topprofessioneel, maar altijd
eensgezind. Hoorde je één uithaal naar Vertonghen voor zijn domme
penaltyfout? Zag je één iemand Lukaku met de vinger wijzen na zijn
ongelukkige match tegen de Russen? Nee. Winnen doen ze samen en slecht
spelen doen ze samen. Niet zelden tegelijkertijd trouwens, doch dit
terzijde.

En bekijk dan eens de samenstelling van ons 23-tal. Ze hebben o zo
veel gemeen. Het zijn stuk voor stuk topsporters die leven voor hun vak,
anders raak je niet in de selectie. De overgrote meerderheid speelt in
de Europese topcompetities en dan nog geeneens bij de staartploegen.
Allemaal verdienen ze aardig hun boterham. Heel aardig zelfs en een heel
dikke boterham zelfs.

En toch, ze zijn ook o zo divers. Je hebt de gewone jongens van bij
ons: de boomlange keeper die als toppunt van rebellie besliste om niet
te gaan volleyballen, zoals de rest van het gezin, maar koos voor
voetbal. Of de kleine dribbelkont, de zoon van de turnleraar met de snor
die het sporten ook al met de paplepel meekreeg. Je hebt de donkere
jongens, die als kind al opvielen op de pleintjes in de volksbuurten.
Omwille van hun wilde krullen, maar des te meer nog omwille van hun
balbehandeling. Je hebt een jongeman die ondanks zijn jeugdige leeftijd
zodanig ontheemd is dat hij kon kiezen uit de zes nationale elftallen
die naar zijn gunsten kwamen dingen.

Bekijk die diversiteit, beste chauffeur, en stel jezelf enkele
vragen. Zou je de straat oversteken mocht er even verderop een bankje
staan waarop de jongere versies van Marouane, Axel en Divock zitten uit
te blazen nadat ze een balletje hebben getrapt? Zou je complexloos
zeggen dat de woning van je overleden moeder nog te huur is wanneer
Vincent en Carla zich aandienen als kandidaat-huurders? Zou je een CV
met de naam Adnan Januzaj even onbevangen beoordelen als één met de naam
Anthony Vanden Borre? Zou je schrikken als die Anthony plots voor je
staat voor een jobinterview?

Ik weet het wel, onze jongens zijn heel verantwoordelijke burgers, in
niets te vergelijken met al die jonge nieuwe Belgen die niets van hun
leven maken, die doelloos op straat hangen en een balletje trappen op
het pleintje. Die niet willen werken. Die samenhokken in verwaarloosde
panden.

Uiteraard vind je dat we ook hen kansen moeten geven. Maar, zo zit in
je achterhoofd, dan moeten ze die kansen wel grijpen. Net zoals de rode
volkshelden hun kansen grepen. Responsabiliseren, zoals het zo mooi
klinkt.

Prima, we zijn het eens. Laten we iedereen dus een eerlijke kans
geven. Laten we investeren in onderwijs, in vorming, in startersbanen en
startwoningen, zodat iedereen de kansen krijgt die hij verdient, naar
eigen mogelijkheden, zonder vooringenomenheid of stok achter de deur.
Laten we investeren in gelijke kansen.

En laten we iedereen ook een tweede kans geven, net zoals we de
moeilijk scorende spits niet meteen afserveren. Enkel wanneer we die
kansen bieden en blijven bieden, kunnen we evolueren naar een vaderland
dat een afspiegeling is van ons diverse, harmonieuze vaderlandse
dreamteam. En of dat vaderland dan België of Vlaanderen heet, dat zal
ons worst wezen. Het is gewoon óns vaderland.