Beste AP Hogeschool, Beste politici, Beste minister Weyts,
Ik ben Sofie Aerts, studente journalistiek aan de AP Hogeschool.
In mijn opleiding leer ik dat mensen beter naar persoonlijke verhalen luisteren.
Dus: hier is mijn persoonlijk verhaal, misschien luistert u dan wel.
Ik verdrink. Eerst dacht ik nog door het werk te kunnen zwemmen, maar nu weet ik: ik verdrink.
En ik ben niet de enige.
Hoe harder ik probeer om boven water te trappelen, hoe meer ik naar beneden zak.
Het werk is gewoon te veel.
En sommigen zullen het luiheid noemen, of een gebrek aan werklust, maar nu weet ik: ik ben gewoon op.
Ik ben momenteel afwezig tijdens de online les Frans. Niet omdat ik niet wil volgen, maar omdat ik bij de gedachte eraan twee uur van tevoren al stress krijg.
Tijdens mijn afwezigheid in de les Frans, probeer ik mijn schuldgevoel te compenseren met zelfstudie.
Het kan toch niet zijn dat ik de enige ben die zich zo voelt?
Mijn taken geraken niet af. Niet omdat ik niet wil, maar ik vind de tijd gewoon niet.
En hoe minder taken afgewerkt geraken, hoe meer stress ik krijg.
Ondertussen groeien de taken aan, alsook groepsopdrachten. Daar moeten we ook nog eens voor afspreken en tijd voor vrijmaken.
Ik heb wekelijkse taken voor Frans, Redactie, Audio en video, en voor het project city-journalism.
Mijn vrije dag, die ik normaal gezien benut om lessen of taken in te halen, is nu in beslag genomen door een project.
Mijn boeken stapelen zich op. Mijn hobby’s zijn aan de kant geschoven en mijn sociaal leven is onbestaand.
Ik ben op.
Ik verdrink in het werk en als ik even boven kom om naar adem te happen, word ik weer ondergeduwd met extra taken.
Elke week zijn dagen waarop ik aan mijn computer begin te huilen. De stress wordt me te veel en ik panikeer. Mijn vriend moet me dan even kalmeren.
Het kan toch niet zijn dat ik de enige ben die zich zo voelt?
Het kan toch niet dat mijn studies prioritair zijn aan mijn mentaal welzijn?
Ik doe mijn opleiding heel graag, maar zo kan ik niet meer verder.
