Foto: Death to the Stock Photo

Beste mevrouw/mijnheer

Vanaf heden publiceert DeWereldMorgen geregeld een stuk uit Charlie. Dit is een nieuw online magazine dat verder gaat waar andere (vrouwen)bladen stoppen. Geen voorgekauwde eenheidsworst, maar échte verhalen, realistische rolmodellen en nieuws dat je nergens anders vindt. Charlie staat voor een vrije geest en een warm hart. En voelt zich prima als luis in de pels van de commerciële media. Vandaag: over solliciteren - meer in het bijzonder het cv.

dinsdag 2 september 2014 15:33
Spread the love

Staat u me even toe dat ik iedere gangbare regel der fatsoen breek? Wat ik u te vertellen heb, valt niet samen te vatten in een A4.

Ziet u, ik heb al tig brieven geschreven waarop u gewoon niet reageert. Een mens zou van minder baldadig worden. Op een manier kan ik het u niet kwalijk nemen. U voelt zich wellicht bij de neus genomen. Ik ben er namelijk nogal gerust in dat een brief van mijn hand vrij aangenaam is om lezen. Met u zal dat waarschijnlijk niet anders zijn. U zal er op zijn minst wel door geïntrigeerd geraken. In mijn brieven staat zelden een spelfout. Ze zijn goed opgebouwd met krachtige zinnen en vaak verrassend. Bovendien maken ze gewag van goede referenties. Als ik er al een citaat uit een evaluatieverslag in opneem, tart zoveel lof uw verbeelding.

Mijn cv is een lappendeken dat met haken en ogen aan elkaar hangt.

En toch nodigt u mij zelden uit. Eigenlijk moet ik mezelf hier rechtzetten en zeggen: het laatste jaar nooit meer. Ik begrijp waarom. Voor mijn geestesoog leest u mijn brief met ingehouden adem in één ruk door. Uw hart – mag ik het over uw hart hebben? – maakt een sprongetje en u graait ongeduldig naar mijn cv. Op dat moment krijgt u een douche zo koud dat zelfs de adem van een boeddistische monnik ervan zou stokken.

Mijn cv is een lappendeken dat met haken en ogen aan elkaar hangt. U ziet er mij in hoppen van de ene naar de andere job: van de toeristische sector naar de kunstenwereld over naar de horeca. Deze en gene hebben nog minder met elkaar te maken dan de volgende. Er valt geen lijn in te bespeuren. Op mijn leeftijd is dat niet erg bon ton. Bovendien heb ik te lang gestudeerd, in een richting die allerminst als nuttig wordt aanzien. Ik vermoed dat u op dat punt al iedere hoop op beterschap heeft opgegeven, zodat u zelfs niet aan het hoofdstukje van mijn extra-professionele bezigheden toekomt. U verwijst mijn kandidatuur linea recta naar het verticale klassement.

U heeft zich aan de feiten te houden: de jaren ervaring, de loyauteit uitgedrukt in jaren, de diploma’s… meetbare gegevens.

Neen, op papier ben ik geen kandidaat. Nochtans is er geen woord uit die geciteerde evaluatieverslagen verzonnen, aangedikt of zelfs maar door mezelf geschreven. De referentielijst (helemaal achteraan in mijn cv – maar zo ver bent u niet geraakt?) is lang. De dingen waarmee ik me in mijn eigen tijd onledig hou, vertonen wel degelijk een rode draad. En de brief die u krijgt, spreekt toch ook voor zich? U zou aan uw water kunnen voelen dat er potentieel in me zit. Misschien schort het net daaraan: voelen? U wordt niet geacht te voelen? Op uw intuïtie af te gaan? U heeft zich aan de feiten te houden: de jaren ervaring, de loyauteit uitgedrukt in jaren, de diploma’s… meetbare gegevens.

Zo zullen wij elkaar nooit vinden. Ik heb bijvoorbeeld nooit begrepen dat mensen werk en privé ‘strikt gescheiden’ moeten houden. Hoe kunnen beide elkaar nou niet beïnvloeden? Foetert u dan nooit ‘ns over de collega’s tegen uw wederhelft? Bent u dan nooit prikkelbaarder op het werk door uw huilbaby? Of gaat u na het werk nooit eens wat drinken omdat u die ene klant al dan niet heeft binnengerijfd? Jazeker, we mogen onze emoties niet met ons aan de haal laten gaan, dat ben ik met u eens. Maar mogen we ze niet een beetje toelaten, opdat we gepassioneerd, waarachtig en scherp blijven?

Zo werkt het bij mij alleszins wel. De schijnbare willekeurigheid en doelloosheid van mijn cv is het resultaat van persoonlijke ontwikkeling, doordachte keuzes en hier en daar een unfortunate series of events. Het heeft me mijn hele voorbije leven gekost om te weten wat ik echt wil. Om de ongelukkige opsomming die mijn cv is, ben ik beschaamd. Om wat ik daardoor geworden ben, niet. Wel integendeel, met de hand op het hart kan ik zeggen dat ik integer ben, authentiek, zelfstandig, verantwoordelijk, multigedisciplineerd en getalenteerd. Meer zoeken dan gemiddeld, heeft zo zijn voordelen: je vindt ook meer dan gemiddeld.

Als u mij uitnodigt, weet u dat meestal wel. Zelden heb ik de job niet. Het probleem met al dat zoeken en afvinken van me, is dat het zo lang geduurd heeft. Intussen ben ik met mijn 35 te oud geworden om de jobs te ambiëren waarvoor ik 10 jaar geleden had moeten solliciteren. Op dat moment was ik te bang en onzelfzeker om te denken dat ik ze zou kunnen. Intussen weet ik beter, en u niet. Nu bent u de angsthaas. U zou me maar wat graag uitnodigen, alleen spreekt die cv uw intuïtie te luid tegen.

Een mens is meer dan de opsomming van zijn cv

Misschien zou er zoiets als een competentie- en attitudelijst voor werkgevers moeten bestaan. Nou ja, ongetwijfeld bestaat die al. Ook helemaal gebaseerd op meetbare gegevens. Maar wie heeft dan de J.K. Rowlings, de Basquiats en de Seasick Steve’s van deze wereld ontdekt? Waarmee ik niet wil zeggen dat ik me hun allures wil aanmeten. Ik wil u alleen vragen om ook uw buik eens aan het woord te laten voor de verandering. Een mens is meer dan de opsomming van zijn cv.

U moet mij niet geloven. Neem gewoon de telefoon en probeer het bij de namen in de lijst met referenties. Die mensen weten het uit eigen ervaring. En los van mijn eigen lot wens ik u sowieso (wat meer) voeling met uw buik. Niemand is daar ooit slechter van geworden. Misschien voorkomt u zo zelfs die burn-out of midlifecrisis. Het is maar een suggestie.

Met hartelijke groet
Inkelspielchen

Dit stuk uit Charlie stond oorspronkelijk hier.

take down
the paywall
steun ons nu!