Beste heer Casneuf,
Ik ben geen ondernemer, laat staan één van de vele politici waarnaar u verwijst. Een gewone arbeider met een mandaat binnen het ABVV, dat ben ik. Zo iemand die verantwoordelijk is voor alles wat slecht gaat binnen ondernemend België. Ook al is het schrijven niet aan mij gericht, ik dien u graag van antwoord. Eerlijkheidshalve, soms al eens in een vraagvorm. Geleerd van één van mijn vroegere docenten. Vragen, luisteren en antwoorden tussen minstens twee individuen. Nu ja, u kent het wel.
- Belgen of Bulgaren
Laat mij beginnen met te zeggen dat u van mij niets ‘moet’. U mag van mij Belgen aannemen, u mag van mij vertrekken richting Bulgarije. ‘Waarom?’, vraagt u zich nu misschien af. Ik antwoord kort door de bocht met een eerste vraag. Wist u bijvoorbeeld vooraf niet welke voorwaarden er aan uw avontuur verbonden waren, zoals onder andere het betalen van loon voor de arbeid die wordt verricht door uw werknemers? Natuurlijk wist u dat en bedankt dat u aan het avontuur begonnen bent. Maar misschien is het beter, of juister zoals u wil, te schrijven: bedankt voor de start maar blijkbaar niet voor het vervolg van het avontuur. Want starten deed u blijkbaar met plezier in België, groeien ook. Maar nu wit u blijkbaar weg.
Een eerste vraag die ik u graag zou zien beantwoorden. Als de omzet, in vijf jaar tijd, gestegen is van €800.000 naar een tienvoud van 8 miljoen euro is dat dan dankzij Belgische werknemers of ondanks Belgische werknemers?
- Kosten in Nederland
Liggen alle kosten in Nederland lager meneer Casneuf? Wat zou de ‘opbrengst’ zijn om uw ganse bedrijf naar Nederland te verplaatsen in plaats van enkel de ontwikkelingsafdeling? Zou u daar eens op willen antwoorden? Want het gaat immers nooit enkel over kosten, het totaalplaatje van de opbrengst is op zijn minst even belangrijk.
- Winst maken
Winst maken, daar ligt volgens mij de essentie van de discussie. Dat u schrijft dat deze winsten niet dienen om aandeelhouders meer uit te keren maakt mij toch ietwat achterdochtig. Dat achterdochtige gevoel ligt aan de nooit te stillen honger van aandeelhouders, althans dat is mijn perceptie van hen. Maar u zweert dus plechtig dat het dividend bij ADAM software nog nooit gestegen is. Als dat zo is dan zeg ik, goed zo en graag meer van dat in de ondernemerswereld. Een waardestijging van een aandeel lijkt mij ook al een beloning te zijn. Persoonlijk begrijp ik trouwens nooit hoe men dividenden kan laten stijgen en tegelijkertijd binnen een onderneming extra inspanningen vraagt, maar dat is een andere kwestie natuurlijk.
Wrang gevoel…
Bovendien blijf ik achter met een wrang gevoel na het lezen van uw brief. De discussie ‘investeren in Bulgaren versus Belgen’ betekent voor u een meerkost van één miljoen euro. Maar betekent dat ook dat u met verlies zou beginnen draaien bij het aanwerven van die Belgen? Of gaat u sowieso meer winst maken, alleen wat minder dan wanneer u voor Bulgaren zou kiezen? Zou u op die vraag ook willen antwoorden?
Wie heeft er voor u gezorgd meneer Casneuf, gezorgd vanaf het moment dat u ontstond in moeders buik? Wie heeft er u alle kansen gegeven om u volledig te kunnen ontplooien meneer Casneuf? Wie stond u bij in tijden van ziekte, studies en wie was er om ook te zorgen voor de naasten rondom u? Van wie kreeg u de kans om te beginnen ondernemen, wie heeft er u bijgestaan in dat ganse levenstraject tussen verwekking en het ondernemerschap dat u nu zo hoog in het vaandel draagt?
U kent het antwoord maar al te goed. De staat met haar teruggave van belastingen en sociale zekerheid. Twee systemen die nu worden uitgehold omdat mensen niet langer willen bijdragen wat anderen voor hen wel deden. Uitgehold omdat mensen die al zoveel hebben niet iets meer willen afstaan in tijden van crisis zoals nu. Wat u kon zal een ander daarom niet meer kunnen meneer Casneuf.
Kan u mij om af te sluiten nog op één ideologische vraagstelling antwoord geven:”Wanneer zal uw winst hoog genoeg liggen meneer Casneuf, maal hoeveel moet alles nog gaan voordat de honger gestild is? Want daar ligt de clou van het verhaal natuurlijk. Wanneer is genoeg ooit genoeg, wanneer gaat u stoppen met het smeken om een zoveelste lastenverlaging, dreigend met een delokalisatie? Kan u een grens laten weten meneer Casneuf?”
Ik wil u alvast één antwoord geven meneer Casneuf: wat mij betreft mag u vertrekken naar Bulgarije. Bedenk zelfs dat er landen genoeg zijn op de wereld waar de kosten nog een pak lager zullen liggen dan daar. Want meneer Casneuf ik denk dat, voor mensen zoals u, veel nooit genoeg zal zijn. Mensen zoals u kijken enkel nog vooruit, nooit meer achterom, het slachtveld aanschouwend dat wordt achtergelaten. Ik stel niet u alleen verantwoordelijk meneer Casneuf, er zijn er nog die verantwoordelijk zijn voor dit slachtveld.
En dichter bij uw eigen onderneming, heeft u zich deze vraag al ooit gesteld? Zou al het personeel dat er voor heeft gezorgd dat u staat waar u vandaag staat, er ook zo over denken en u probleemloos volgen richting Bulgarije of waar dan ook? Gaat u die ook achterlaten?
Ondernemers en de mensen op de vloer verdienen respect meneer Casneuf, maar vergeet alstublieft nooit dat het systeem dat zo goed voor u en uw naasten heeft gezorgd, ook het nodige respect verdient.
http://www.tijd.be/opinie/analyse/Geachte_Heer_Tobback_Beste_Bruno.9269862-2336.art
