Ook in Nederland en Vlaanderen hebben verschillende media bericht dat de vermiste Duitse toerist ‘wellicht in stukken is gehakt en opgegeten door kannibalen’.
Survival International waarschuwt dat het omschrijven van dit betreurenswaardige incident als ‘kannibalisme’ ‘onjuist en beledigend’ is voor de inheemse bevolking van Nuku Hiva en vooroordelen in de hand werkt. De inheemse bevolking wordt hiermee als ‘primitieve wilden’ afgeschilderd.
Inheemse mensen hebben wereldwijd ontzet gereageerd op de berichten. Benny Wenda, een Papoea van de Lani-stam, zegt, ‘We zijn deze verhalen spuugzat. De reden dat ze het woord ‘kannibaal’ blijven gebruiken is omdat ze denken dat we wilden zijn. Het is hetzelfde als de huidige Duitsers Nazi’s noemen om wat er in het verleden is gebeurd, of Groot-Brittannië een land noemen waar heksen op de brandstapel worden gegooid, of gebruik wordt gemaakt van kinderslaven en waar wordt gedaan aan openbare terechtstellingen. Het is gewoon luie, racistische journalistiek.’
Deborah Kimitete, loco-burgemeester van Nuku Hiva, het eiland waar de vermeende moord plaatsvond, vertelde de BBC: ‘We zijn erg gekwetst door de beschuldigingen van kannibalisme, die compleet onwaar zijn… ik weet niet waarom ze het over kannibalisme hebben. Het is alsof hetzelfde in Engeland is gebeurd en er dan over kannibalisme wordt gesproken. Het is iets verschrikkelijks om te zeggen. Hier heeft niemand het erover, omdat het niet waar is. Het is gewoon niet het geval en we zijn echt heel erg gekwetst.
Stephen Corry, de directeur van Survival International, zei vandaag, ‘Doen alsof Stefan Ramin’s vermoedelijke moord iets te maken heeft met kannibalisme door een inheemse stam is complete larie. Het mag dan kranten verkopen, maar het is een zeer onverantwoordelijke smet op de mensen van de Marquesa-eilanden. In de 19e eeuw werden dit soort aantijgingen gebruikt om diefstal van inheems land te ‘rechtvaardigen’, maar ze horen niet thuis in de hedendaagse journalistiek. De ‘kannibalen’ in deze krantenberichten kan een enkele afwijkende moordenaar zijn, maar op een bepaalde manier horen de journalisten hier ook bij. Zij maken klakkeloos melding van racistische stereotypes zonder verder na te denken over de gevolgen die hun berichtgeving heeft op de manier waarop inheemse mensen worden gezien en behandeld.’
