De kogel is sinds vandaag definitief door de kerk, Berlusconi is vervangen door de regering Monti, louter bestaande uit technici, geen politici.
Het is de president van het land zelf die voor deze oplossing gezorgd heeft, hetgeen uiteraard vragen oproept hoe de leider van het land, het hoofd van de regering over zijn eigen systeem denkt… Italië -waarvan Napolitano het hoofd is- moet vooralsnog beschouwd worden als een Westerse democratie waarbij het in principe zo is dat wanneer de regering valt er nieuwe verkiezingen uitgeschreven worden, zeker wanneer de val van de regering het gevolg is van een beslissing van het parlement, van de volksvertegenwoordigers dus, diegene die in een democratie geacht worden de belangen van de kiezer te verdedigen alsook te verwoorden.
Als de president zelf het al niet meer nodig acht bij crisissituaties vertrouwen te geven aan de politici, aan het parlement en aldus aan de kiezer, wie dan wel? Het is tekenend dat alles in het teken wordt gesteld van het herstellen van de economische markt, de heropleving van de beurs, de spread, de lange termijn rente, het vertrouwen van Europa, de ECB, het IMF, whatever, maar nergens merk ik enige voorstellen in de richting van het herstel van het vertrouwen van de burger.
Nu zijn het dus juristen, academici en bankiers die het land moeten redden, niet verkozen experts die grotendeels uit het milieu komen dat (on)rechtreeks mee verantwoordelijk is voor de huidige malaise in Italië en bij uitbreiding Europa (lees de ‘alarmerende’ berichten er in de pers van vandaag op na over de onheilspellende beursberichten van Frankrijk, blijkbaar het nieuwste slachtoffer dan wel speeltje van de speculanten).
Het ergste van alles is dan nog dat Monti vandaag verklaarde minstens tot de lente van 2013 te willen doorgaan en droog meedeelde (of beloofde?) zich nadien niet verkiesbaar te stellen, dus van enige verantwoording afleggen ten opzichte van de maatschappij lijkt geen sprake te zijn, de man en zijn zelfverkozen regering mag zijn ding doen zonder gevolgen, hun eigenlijke functies en jobs blijven hoogstwaarschijnlijk voor hen gereserveerd tijdens deze gedwongen ‘loopbaanonderbreking’, wat is er voor hen te verliezen?
Begrijp me niet verkeerd, noodsituaties vergen moedige en minder voorspelbare voorstellen, doch een technocratische overgangsregering met beperkte bevoegdheden in afwachting van verkiezingen lijken me coherenter met het systeem democratie of minstens moet men de intellectuele eerlijkheid durven hebben de democratie in vraag te stellen, net als men zou moeten hebben met dat andere heilige huisje, het ongecontrolerde of ongecorrigeerde kapitalisme.
De discussie moet dringend opengetrokken durven worden, het Westerse democratisch kapitalisme wankelt en de reacties missen een langere termijn visie, ook de burger lijkt dat alsmaar meer begrepen te hebben, vandaar de weinig georchestreerde beweging zoals Occupy en Indignados, waarbij de buik en de emotie spreekt, chaotisch misschien maar op zijn minst oprecht.
