“Het gaat hier niet om reguliere asielzoekers”, zegt Thomas Bellinck, theatermaker en acteur. Hij organiseert een theatrale persconferentie om hun situatie aan te klagen.

“Deze mensen vragen politieke bescherming zolang ze gevaar lopen in eigen land. Als de oorlogssituatie in Afghanistan voorbij is, zouden ze maar al te graag terugkeren om er hun leven voort te zetten. Als de Belgische regering weigert hen op te vangen, ontkent ze het conflict in Afghanistan.”

Geen bescherming tegen oorlogsgeweld

Deze Afghaanse burgers dienden al verschillende aanvragen tot regularisatie in, maar de beleidsvoerders weigeren hen te herkennen als oorlogsvluchtelingen. Sinds 2006 kunnen vluchtelingen in België bescherming vragen tegen oorlogsgeweld in hun land.

Deze subsidiaire of bijkomende bescherming geldt voor alle burgers die zich in een levensbedreigende situatie bevinden. Dat is bijvoorbeeld het geval in Afghanistan waar ook burgers het slachtoffer zijn van het gewapend conflict. Van zodra het gevaar geweken is, kunnen de vluchtelingen terug naar hun land.

“In andere Europese lidstaten krijgt 90 procent van de Afghaanse vluchtelingen subsidiaire bescherming, in België is dat nog geen 15 procent in 2006”, zegt Bellinck. “Het commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen beoordeelt het dossier van iemand die om deze vorm van bescherming vraagt”, zegt Bellinck.

“Ze zoeken uit of de vluchtelingen echt afkomstig zijn van een gevaarlijke regio. Daarvoor vragen ze bijvoorbeeld een gedetailleerde beschrijving van de route die ze volgden om hun gebied te ontvluchten. Maar aangezien dat voor velen onder hen al jaren geleden is, weten ze dergelijke details niet meer.

Het commissariaat-generaal zoekt eigenlijk naar de zwakke schakels in hun getuigenissen. Naar details die niet kloppen, naar elementen die hun getuigenis ongeloofwaardig kunnen maken. Het oordeel van het officiële België berust dus niet op het feit of een gedwongen terugkeer al dan niet levensbedreigend is. Voor al deze Afghaanse hongerstakers was het oordeel negatief. Ze kunnen elk moment  teruggestuurd worden.”

Sterven in België of Afghanistan

De Afghaanse hongerstakers weigeren alle voedsel, ook suikers en vitamines die ze nodig hebben om de schade aan hun lichaam te beperken.

“Wij gaan ofwel hier dood van de honger, ofwel gaan we terug naar Afghanistan waar ons leven in gevaar is”, zegt Ahmad Nashal, een hongerstaker.

“Met deze actie vragen we aan België om ons probleem op te lossen. Het is onze enige hoop. Ik leef al vijf jaar in België op straat zoals alle mensen die je hier ziet. We zochten elkaar op en we besloten over te gaan tot hongerstaking. Het commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen zegt dat we liegen over onze herkomst. Ondertussen is iedereen ziek en verzwakt.”

Dokters stellen verschillende symptomen vast. Door een verzwakt metabolisme ondervindt iedereen een algemeen gevoel van zwakte en koude. De spierkracht neemt af door te weinig lichaamsactiviteit en dat veroorzaakt spierkrampen.

Door niet te eten hebben de Afghanen maagpijn en kennen ze een groeiend gevoel van vermoeidheid. De artsen waarschuwen dat de hongerstaking vanaf nu blijvende gevolgen met zich meebrengt. Dat gaat van nierinsufficiëntie of infectie van de nieren tot longaandoeningen, maag- en darmbloedingen en zelfs hartritmestoornissen. “Als de hongerstaking niet snel eindigt, kan hun hart het begeven”, zegt Bellinck.