Een kritische beschouwing over het boek ‘België, een land zonder grens’ van Theo Francken en Sarah Smeyers (N-VA)

Zoals AFF in januari 2012 bekendmaakte is Theo Francken de voorzitter van het V.N.V, wat tijdens de collaboratie de afkorting was voor Vlaams Nationaal Verbond maar nu blijkbaar staat voor Vlaams Nationale Vrienden.  Een voormalig voorzitter van de N-VA-Jongeren, Bas Luyten gaf in de Humo van januari 2012 een inkijk op de leden en de sfeer binnen het vriendenclubje: “Onder elkaar geven ze lucht aan hun homohaat, hun racisme en hun diepe afkeer voor alles wat neigt naar links”.  In Vlaams Belang-kringen kreeg Francken dan weer de bijnaam ‘Xerox’ omdat hij de wetsvoorstellen die hij indiende over migratie zou kopiëren van het Vlaams Belang.

Volgens De Wever verschilt de analyse van de N-VA dan ook niet veel met die van het Vlaams Belang.  “De cijfers zijn immers wat ze zijn en er is nergens in Europa meer passieve migratie dan in ons land en is België koploper qua negatieve attitude tegenover migratie.  Ook de NV-A ontkent de problemen niet, zoals fundamentalisme, gettowijken en criminaliteit.”  Kan het zijn dat onder door dergelijke stellingen en connotaties die negatieve attitude net gevoed wordt?

De passieve migrant

Uit het pamflet ‘België, land zonder grens’’ van Theo Francken leren we dat de passieve migrant kan onderverdeeld worden in 3 categorieën: de ‘gezinshereniger’, de ‘asielzoeker’ en de ‘geregulariseerde’.
Het is frappant om te lezen dat deze best op Belgisch niveau beteugeld moeten worden, althans tot de ‘verdamping’ van België in Europa, terwijl de actieve migrant op Vlaams niveau zou moeten worden welkom geheten. “Een volledige splitsing is namelijk geen goed idee omdat de intergewestelijke mobiliteit nooit in het voordeel va Vlaanderen zal uidraaien”. Immers “door het superlakse regularisatiebeleid van Wallonië en het omgekeerde daarvan in Vlaanderen zouden duizenden nieuwkomers via de opengesperde Waalse poort vervolgens gewoon naar Vlaanderen verhuizen”.
Graag zouden wij ook zijn standpunt weten over de massale passieve migratie van Vlamingen naar Wallonië tussen 1845 en 1960.

De actieve migrant

Francken begint zijn pleidooi voor de actieve migrant met een rechtstreekse aanval op de zoon van een ‘actieve arbeidsmigrant’, Elio Di Rupo. Daarna geeft hij alle andere partijen, uitgezonderd het Vlaams Belang, een veeg uit de pan over hun standpunt over migratie.  “Het huidige migratiebeleid importeert namelijk armoede, achterstelling en werkloosheid (sic).  Het is dus naast economisch onverantwoord ook asociaal”. Na deze scheldtirade volgt een betoog voor de ‘blue card’ op maat van “onze bedrijven (die) snakken naar een modern en soepel arbeidsmigratiebeleid zonder administratieve pesterijen, (…) creatieve en innovatieve brains.”

‘België, land zonder grens’ verkondigt een Vlaams en rechts discours dat weinig mededogen of solidariteit kent. En voor één keer is de N-VA niet tuk op regionalisering: asiel en gezinshereniging blijven beter federale bevoegdheden (weliswaar tot Europa overneemt) maar arbeids- en studiemigratie, die wil de N-VA wel.
Een gewaarschuwd man weze er twee waard. Op 12 december 2008 onthulde Bart De Wever namelijk aan de UCL dat zijn Vlaams nationalisme slechts een middel is om een zo conservatief, reactionair en rechts mogelijk Vlaanderen te creëren.