Dit is een land in
beweging, zo drukte Wilfried Pfeffer van de economische afdeling van de Belgische
ambassade het hier uit, een volk waar iedereen massaal in beweging is gekomen,
na de tien jaren die zijn verloren gegaan tijdens de culturele revolutie,
waarna dit land totaal aan de grond zat. 
Equality in poverty, werd het
hier tijdens ons studiebezoek al genoemd, gelijkheid in armoede.   Die massale trek naar de toekomst, die is de
laatste jaren op kruissnelheid gesproken, aan een ontzaglijk tempo, vanuit een
ontzaglijk grote drang vooruit.  Je
moet het met je eigen ogen hebben gezien, om het te kunnen geloven, zei
Pfeffer. 

We hebben het
gezien.  En het blijft ongelooflijk.  Ook al is de aanblik van Beijing minder
overweldigend dan Shenzhen of Shanghai. 
Veel meer oudere gebouwen.  En
daardoor wat grijzer en grauwer.  Nog
versterkt door die smog die deze stad in zijn greep houdt.  Jan Franco had het daar al over in een aparte
bijdrage aan deze Chinablog.  Je moet dat
niet overdrijven.  Het is niet zo dat je
naar beademing moet zoeken als je hier even buiten bent geweest.  Al was die smog vooral maandag wel te
snijden.  Dinsdag en woensdag waren al
minder slecht. Maar gezond is anders.

Beijing is ook niet dat
woud aan wolkenkrabbers, zoals Shanghai, veel minder spektakel dus in de lucht.
Ze houden het hier lager, ook de nieuwbouw. 
Met daartussen brede, overdrukke autowegen.  Ze trachten dat autoverkeer hier met
drastische maatregelen te beperken. 
Zoals bijvoorbeeld de loterij van de nieuwe rijbewijzen: één kans op
zeven dat je er bij bent, hoorden we. 
Maar het is dweilen met de kraan open. 
Wie hier vijftien jaar geleden kwam, zag vooral dat het hier krioelde
van fietsers. Vandaag staan die fietsers met zijn allen in de file.  Hetgeen, samen met de vervuiling, een van de
zwaarste uitdagingen is voor deze stad.   Al zullen ze ook daar wel een oplossing voor
vinden.

Dat laatste hoor je
hier vaak zeggen: ook daar zullen ze wel een oplossing op vinden.  Die “daar”, dat verwijst dan vooral naar de
partij, die planmatig dit land naar zijn toekomst loodst.   Daarbij de vergissingen maakt die veel
andere landen hebben gemaakt.  En dan
weloverwogen bijstuurt.   Al proberen ze
fouten wel te vermijden door een aantal ontwikkelingen eerst uit te
testen.  Dat kwam al in een eerdere
bijdrage aan bod wat betreft de vernieuwing van de arbeidsverhoudingen.  En het werd ons bevestigd door Antwerpenaar
Tim De Meyer, de nieuwe directeur hier van het Chinabureau van de
Internationale Arbeidsorganisatie, overgekomen uit het Aziëbureau in
Bangkok.  Ze testen hier een aantal
ontwikkelingen uit in bepaalde regio’s, 
waaronder ook een meer westers aandoende variant van syndicalisme,
liefst ver verwijderd van Beijing, om die dan – als het experiment goeie
resultaten kan neerzetten – over heel het land te verspreiden.  En waarbij de partij de vakbond ook wat
achter de veren moet zitten om die nieuwe rol op te nemen.  De werknemers organiseren, dat is hier het
nieuwe ordewoord.   Dichter bij de
werknemers staan.  In de bedrijven.  Of ook daarbuiten: community trade unions, noemen ze het hier.  Om dan vanuit de belangen van de werknemers
de dialoog aan te gaan met de werkgevers, meer en meer ook om tot volwaardige
collectieve akkoorden te komen.  En dat
als antwoord op het toenemend aantal spontane conflicten dat uitbreekt, in het
bijzonder ook in de vestigingen van buitenlandse multinationals.   In dit land in beweging moet ook de vakbond
in beweging.