Zit je vast in een gebouw dat steevast zou worden afgekeurd door de brandveiligheid, met kinderen die veel minder krijgen dan hen toekomt (en dat is niet aan jou te wijten; jij roeit met de riemen die je hebt en je doet dat graag en goed!), collega’s die hun kat sturen omdat het zulk een goed weer is, aan het begin van je verlof.

Opgeroepen om een extra shift te draaien omdat je collega ziek is, net nadat je met een andere collega een aanvaring hebt gehad omdat hij een egoïstische idioot is. 

Wereldverbeteraar. Dat ben jij.

En je kan niet vooruit. Je eigen ‘kleine’ rechtstreekse wereld is een logge maatschappij met veel te veel regeltjes en opgelegde wetten waardoor je eigen groeiproces aan banden wordt gelegd.

Je personeelschef heeft geen ruggengraat en verdedigt openlijk haar poulins en pupillen. Je vakbondsafgevaardigde wordt steevast ‘ziek’ met verlengde weekends en schoolvakanties en steunt openlijk de oproep van UNIZO om niet deel te nemen aan de afgekondigde en erkende staking voor betere omstandigheden en verloning.

En je directie is in verlof.
Bovendien heb je geen recht op een weekend- of nachtvergoeding of ploegenpremie omdat je in een verkeerd statuut werkt…en toch ligt je hart in je job!

Ik heb zo de indruk dat de laksheid in gezondheidszorg en onderwijs groter is dan ooit tevoren en dat niemand vanuit overheidswege of beleidswerkers van plan zijn om daar ook maar IETS aan te doen.
..en toch houd je vol!

Ik heb een zeer diep respect voor opvoeders, verzorgenden en verpleegkundigen die dagelijks met deze (omstandigheids)realiteit worden geconfronteerd, bovenop het inhoudelijke van hun job.

Ik heb het diepste respect voor zij die achter de schermen zitten en het onderwijs en onze gezondheidszorg draaiende houden.
Ik heb het diepste respect voor mensen die kiezen voor mensen…
…het zal je maar overkomen…