“Beste Meneer Vanden Broecke, Bruno,

Langs deze weg wens ik u oprecht te bedanken voor je getuigenis over pesten, gisteren in de Kruitfabriek.

Eindelijk iemand die het verwoordt zoals het is. Eindelijk een oprechte getuigenis, over hoe je het voor altijd met je meedraagt. De krassen op je ziel, die je tevergeefs probeert weg te vegen, over hoe ze alleen maar vervagen, hoe hard je ook probeert te poetsen, hoe alleen de details verdwijnen maar nooit dat gevoel.

Over hoe na het vele vegen de blank verdwijnt en je bang achterblijft. Over hoe alleen de onzekerheid, de eenzaamheid overblijven.

Over hoe je alleen kan hopen, hoe ijdel die hoop ook is dat het ooit ophoudt, over hoeveel pijn het na al die tijd nog steeds doet, over hoe je vol onmacht moet toezien dat het nog steeds gebeurt, dat er nog steeds word geminimaliseerd, en je nog steeds zelf de schuld krijgt, of toch gedeeltelijk.

Over hoe slachtoffers zichzelf de schuld geven, denken dat het aan hen lag, aan hoe je eruitziet, hoe je anders bent.

Over hoe je nog steeds te horen krijgt dat je er sterker door wordt, terwijl je jezelf alleen maar meer onzeker voelt, je alleen maar meer afsluit, je alleen maar meer ‘anders’ wordt. Over hoe je steeds bang over je schouder kijkt, bang dat het opnieuw kan gebeuren, over hoe je het nooit echt kan verwerken, plaatsen, duiden.

Over hoe het nooit had mogen gebeuren.

Dank u,

N.

PS: geen steunbetuigingen, geen vragen, geen commentaren op website’s, geen holle teksten of lelijke nietszeggende door iedereen gedeelde foto’s op facebook, niks van dit alles … Alleen daden. “