De Wever
zei over het parlement: “Velen zouden niet slagen in de
privésector, of toch niet in een job met een vergelijkbare
loonschaal.” Het is een stelling die een verwrongen mensbeeld
combineert met de aantasting van democratische principes.

Wat De
Wever doet is mensen enkel en alleen afrekenen op hoeveel ze
verdienen. Door succes enkel te zien in termen van geld, reduceert
hij elke mens tot een loonbriefje en minimaliseert hij elk ander
talent dan geld verdienen. In De Wevers visie bepaalt enkel geld
je maatschappelijke waarde. Daarbij gaat hij ervan uit dat succes
altijd te danken is aan je eigen verdienste en gebrek eraan volledig
toe te schrijven is aan jezelf. In deze visie heeft wie meer
verdient, maatschappelijk ook meer waarde.

Representatieve
democratie

Als
volgens De Wever enkel de parlementsleden moeten opkrassen die in het
‘normale’ leven nooit zoveel zouden kunnen verdienen als ze in
het parlement zouden doen, dan stelt hij eigenlijk dat de stem van
iemand die minder verdient van ondergeschikt belang is.

En dat
terwijl in onze representatieve democratie gestreefd wordt naar
politieke gelijkheid voor iedereen en de ene mens niet als meerder-
of minderwaardig aan de ander kan beschouwd worden.

Alsof zij
die anders niet veel verdienen geen relevante inbreng kunnen hebben
in het politieke debat. Alsof elke arbeider het tot bedrijfsleider
moet schoppen of alle bedienden manager dienen te worden (of willen
worden) vooraleer ze iets zinnigs zouden kunnen komen vertellen in
het parlement. Alsof zij geen maatschappelijke tendensen kunnen of
mogen blootleggen en met de vinger aan de pols politieke uitdagingen
op de agenda plaatsen. Alsof je alleen maar recht van spreken hebt
als je ook in de privé veel zou verdienen.

Het is
illustratief voor de manier waarop de N-VA zich tegenwoordig wel erg
vaak laat betrappen op het losjes omspringen met de democratische
waarden van onze samenleving.

Populistische
ballonnetjes

Meer of
minder parlementsleden, dat is een vraag die men moet bediscussiëren
in de schoot van het parlement. Hoewel De Wever federaal parlementlid
is, heeft hij zijn voorstel er natuurlijk niet geagendeerd. En zo
gaat dat keer op keer. Het is wel erg gemakkelijk om langs de zijlijn
dingen in de media te roepen zonder voor al die uitspraken ook maar
de minste parlementaire verantwoordelijkheid af te leggen. Het zijn
eigenlijk niet meer dan populistische ballonnetjes opgelaten om te
scoren bij de kiezer.

Het minste
wat je kan zeggen is dat De Wevers zijn losse ideetjes, zonder al te
veel tegenstand, als zoete broodjes verkoopt. En opnieuw valt op hoe
de voorzitter van de N-VA omgaat met democratische principes en
discussies. Een terugtrekkende overheid, gecombineerd met het
uithollen van democratische principes: de twijfelachtige allures van
het model dat hij voorstaat worden keer op keer bevestigd.

Dat de
politieke focus daarbij enkel op de succesvolle ondernemer ligt, is
al lang geen geheim meer. Maar dat nu ook letterlijk gesteld wordt
dat pakweg een verpleger politiek minderwaardig is aan een manager?
Voor die boodschap was het nu blijkbaar ook tijd.

Deze vrije tribune staat ook op Knack. Bieke Verlinden is sp.a-politica en schepen van Sociale Zaken, Werk en Studentenzaken in Leuven.