Dankzij de wonderen van het internet heb ik onlangs kunnen
genieten van de uitzendingen van ‘Jambers in de Politiek’. En één
moment vatte voor mij de persoon van Bart De Wever mooi samen; het
goudvismoment.
Jean-Luc Dehaene was
gestorven op een donderdag, 10 dagen voor de moeder der verkiezingen,
en uit respect werden debatten afgezegd. De grote politieke spelers
waren daarom uitzonderlijk thuis, en daar ging Paul Jambers hen dan
ook bezoeken. Na enkele zeer vergetelijke minuten ten huize van Kris
Peeters, mochten we bij de familie De Wever ontbijten. De kinderen
zaten klaar om naar de scouts te vertrekken. Dat vond Paul Jambers
‘perfect!’, want hij was er zelf nog bij geweest.
Terwijl de kinderen
bij hoge uitzondering een lepel en een alstublieft van hun normaal
afwezige vader kregen en hun ochtendgranen aten, interviewde oude rot
Jambers Bart in de keuken, op een zondagochtend, op enkele
centimeters van de brave, stille kindjes. Over politieke ‘game
changers’ ging het, maar vooral over Barts onzekerheid en angsten.
Daar gaat het namelijk de hele tijd over. De enige plaats waar hij
zich zeker voelt is in zijn luchtkasteel, opgetrokken uit
doorzichtige, elitaire, oudbakken ideologieën en Vlaamse frustratie.
Angstig voor zijn eigen veiligheid fantaseert hij dat hij het
slachtoffer zal zijn op de dag van de verkiezingen, een eerste keer
op straat, wanneer hij vreest overreden te worden, en de tweede keer
wanneer hij in de lift zijn perfide angst ventileert voor
messentrekkers die het op hem gemunt hebben. Het zal toch niet waar
zijn, hé? Grootheidswaanzin.
Maar de persoon én
vader Bart De Wever wordt in zijn psychologische onkunde ontleed en
geëtaleerd wanneer de goudvis dood blijkt. “Ja, die drijft op
zijne kop!”, zegt Bart tegen het voltallige gezin en Vlaanderen,
“Dat is nooit een goei teken!”, weet hij te vertellen. Zijn vrouw
probeert hem nog te stoppen met een duidelijk afkeurend “Neen”.
Bart luistert niet en gaat rustig verder: “Ja, wat doe ik daarmee?”
Zoals gewoonlijk wacht hij geen antwoord af en beantwoordt hij zijn
eigen vraag; “Euthanaseren of wat?” Een levensles voor de
kinderen, ongetwijfeld. De moegetergde Veerle kan eindelijk reageren
– had Bart maar even haar antwoord afgewacht in plaats van
euthanasie voor de goudvis voor te stellen. “Wanneer ze in de
scouts zijn, zal ik het wel oplossen”, is haar ouderlijke advies.
Het was duidelijk dat ze hem liever kwijt dan rijk was op deze
schaarse momenten van ‘quality time’, ook al is het met Paul en zijn
Crew.
Het jonge dochtertje
opperde een mooi idee: “Of een vriendje gaan halen? Misschien gaat
die dood omdat hij geen vriendje heeft?” De mama weet direct dat
dat geen oplossing is; “Nee, nee, nee, nee, nee,” onderbreekt ze
haar dochter, “als er nu een vriendje bijkomt, gaat dat vriendje
ook ziek worden.” Ook Bart is snel met zijn antwoord: “Ik denk
niet dat dat het probleem is, schatteke”, zegt hij tegen zijn
dochter. En dan, tegen zijn afwaswater: “Gaan we nu nog ne nieuwe
vis nemen, da’s nu al den tweede?”
Een ezel stoot zich
geen twee keer aan dezelfde steen. Ofwel wil je een dier in huis, en
draag je er zorg voor, ofwel niet. Een goudvis houden in zo’n bokaal is
bijna crimineel, minstens net zo bijna crimineel als het
discours van andersdenkenden in Barts oren. Op verschillende plaatsen
in de wereld wordt het gebruik van zulke viskommen minstens
afgeraden, soms zelfs verboden (zoals in Monza, Italië). Geen enkele
dierenliefhebber wil een vis zien in een ongefilterde bokaal op
een vensterbank. De goudvissen zelf vinden het niet alleen niet leuk,
ze sterven. Bart, Veerle en de vier kinderen hebben het twee keer
geprobeerd, om zeker te zijn. De
conclusie ten huize De Wever is niet: De omgeving is onaangepast, we
gaan er iets aan doen, we gaan bijvoorbeeld even te rade op eender welke
internetsite die zich bezighoudt met de vraag hoe men vissen moet
houden in aquaria. De conclusie is niet: ik heb iets fout gedaan, die
vissen sterven omdat ik er niet goed voor gezorgd heb. Neen, er is
zelfs geen conclusie. Totaal gebrek aan inlevingsvermogen van Barts
kant. De tweede vis in de bokaal pleuren was al een toegeving. En,
kijk, hij had toch gelijk: Zo’n goudvis, daar heb je niks aan.
Gelukkig namen de
kinderen met hun instrumenten het even over en zweeg de grote
filantroop en pedagoog Bart ‘ik heb geen talent voor geluk, maar ik
heb het talent om mensen gelukkig te maken’ De Wever. Wat een inkijk
in de angsten en neuroses van één man, de man die “democratie is
een bitch” bijt naar een Vlaams Belanger en “West-Vlaanderen; ge
zijt een Kampfschwein” naar Johan Vandelanotte blaft. De man die
zich in een pandakostuum hijst om stemmen te halen en aan zijn gezin
voorstelt om mismeesterde beestjes te ‘euthanaseren’. De man die het
fractievoorzitterschap in het schepencollege van ‘zijn stad’ als
tweede kans ziet voor een veroordeelde fraudeur en dief. De
man zonder gevoel, zonder empathie, maar met een grote schrik voor
persoonlijk lijden, voor aanslagen. En in grote mate speelt hij al jaren de
martelaar, ook al is dat volledig onterecht. Zelfs nu nog durft hij
stellen dat hij zich geviseerd voelt door de PS, nadat hij al jaren
op alles wat rood is, pist.
Als u het mij vraagt, ik zag een
paranoïde, borderline psychotische megalomaan, die zich zelfs de schijn van verantwoord
vaderschap niet kan aanmeten met heel Vlaanderen in zijn keuken. Een
man die zich niet kan inleven in zijn eigen kinderen, laat staan in vissen. Een
man die denkt dat hij zich met belangrijkere dingen moet bezighouden.
Een man die denkt dat hij geen tijd heeft. Een man die zich onmisbaar
acht. Het moge duidelijk zijn dat Losse Polle VDD al op 25 mei
gecoöpteerd senator werd (de senaat is tegenwoordig volledig
ondemocratisch en ironisch genoeg haalde Polle de Poeper niet genoeg
stemmen, vandaar een gratis zitje in de senaat…) Het moge ook
duidelijk zijn dat de vorig jaar nog getipte nieuwe voorzitter, Ben
Weyts, geen vriend van Bart is.
Alvast proficiat, Bart, met uw vierde
opeenvolgende voorzitterschap.
