Niet alleen trams
ontsporen in Deurne

De blikvanger was
natuurlijk het dubbelinterview in de weekendeditie van De Morgen
met Karel De Gucht. Daags voor de verschijning ervan mocht Belga
blijkbaar al tipjes van de sluier oplichten, waardoor het
‘exclusieve’ interview in de ‘progressieve’ krant op de webversies
van alle andere Vlaamse kranten aangekondigd werd.

‘Gelekt’ via
persagentschap Belga. Hmm. Och,
commerce is van niks vies. Geld stinkt niet, zeggen ze. Net
als overal in de wereld slikken we de propaganda van de oligarchie;
we lezen allemaal dezelfde berichten verspreid door een handjevol
mensen.

Uit het Belga-bericht: Zo is nationalisme volgens De Wever geen
doel op zich. ‘Het is een instrument. Als het een doel op zich is,
dan wordt het gevaarlijk (…)’

Men zegt dat De
Wever ‘slim’ is. Dat hij dan deze uitspraak maar eens uitlegt. Een
instrument dat welk doel dient? De vooruitgang van de gemeenschap?
Het verstevigen van het kostbare weefsel? Als nationalisme het
instrument is, en onafhankelijkheid het doel, is dan het nationalisme
zelf ook niet het doel?

Want stel dat het doel, de onafhankelijkheid,
bereikt is, dan blijf je toch alleen maar over met dat nationalisme?
Als radikale Vlaming, zoals De Wever zichzelf durft te noemen op
Vlaamse Zanghoogdagen, is het zijn overtuiging dat Vlaanderen
onafhankelijk moet worden (of zich bij de Nederlanden moet voegen,
zoals de grotere, maar bij het grotere publiek minder bekende droom eruit ziet).
Linkse Walen en rechtse Vlamingen kunnen niet onder hetzelfde dak
wonen. Dat is tenslotte ook N-VA’s Creed, als het ware.

Maar is dat wel zo?
Het zou dom zijn om BDW te onderschatten. Om zijn grootheidswaanzin
te onderschatten. Of zijn liefde voor de Romeinen en zijn nog
nauwelijks verhulde afkeer van de democratie. Hij neemt zijn tijd.
Doch, net als alle andere grote mannen in de geschiedenis voor hem,
is zijn grootste angst dat hij zijn werk niet zal kunnen voltooien.
Dat hij voortijdig het podium zal moeten verlaten. In het meest
dramatische geval door een gewelddaad op zijn persoon gepleegd.

Hij
is te groot om vervangen te worden. De regels moesten twee keer
omgebogen worden om Barts vierde
opeenvolgende voorzitterschap te verzekeren. Even leek er een
vrolijke noot in de N-VA voorzittersverkiezingen te sluipen door de
introductie van wat in een progressieve partij een satirische
dissidente stem zou kunnen zijn, maar volledig
in lijn met de partij toch
gewoon een soort netwerker bleek te
zijn. Tsja.

Hij
zal, naar het beeld dat hij zorgvuldig van zichzelf heeft opgehangen,
in de schaduw blijven staan zolang België bestaat. Ik hou niet van
al die aandacht, zegt hij. Mensen geloven dat niet, zegt hij. Hij
weet wat hij doet.

Zoutloze, midden-rechtse zoon-van op de troon
zetten van het federale rottende kadaver en een paar maanden later
roepen dat België niet democratisch is. En ff doorbraken, zodat hij zeker hier én op
doorbraak.be gequoteerd wordt wanneer hij stelt dat de senaat
eigenlijk al gisteren afgeschaft had moeten worden en dat grote
percenten van de vertegenwoordigers in de kamer en de parlementen het
niet verdienen om daar te zitten en ook letterlijk hun loon niet
verdienen. 

Armoe troef

De
personeelsproblemen van de N-VA indachtig wanneer ze haar electoraal
en gouvernementeel succes moest verzilveren, spreekt De Wever in
elk geval uit ervaring.

Te veel dommekloten die teveel verdienen.

Maar vooral de senaat moet dringend weg,
zo zegt BDW.
Hoe gaat Pol Van Den Driessche dan zijn levenswandel moeten betalen,
Bart? Waar kon die anders nog een job krijgen, even goed betaald en
gerespecteerd, eender elders?

Zoals je zegt, Bart: Dat ze het niet
verdienen eigenlijk en dat het prutsers zijn die in
de privé blij zouden zijn
als ze überhaupt
nog een job hadden?

Maar
in Jambers in de Politiek, waar Paul en zijn crew
in Barts
wagen zaten na diens verkiezingsoverwinning op 25 mei 2014, had BDW
uit medelijden al wel op dictatoriale wijze Pol Van Den Driessche gecoöpteerd in die af te schaffen
senaat.

Pol had het eerst in 2012 al zo slecht gedaan in de
burgemeesterverkiezingen en dan kwamen al die verhalen over zijn
losse pollen die onder collegiale rokken verdwenen en moesten de mensen ff echt niks meer van de man
hebben. Dat hij eerder al zestien andere politieke postjes bij alle
andere partijen had versierd – en
tientallen vrouwen – doet
Bart niks.

Het is een andere soort van loyaliteit die
hij zoekt. Meester-slaaf, schuldenaar-schuldeiser, vrager-aanbieder. Hoerenmadame-lobbyist.

Waarom denkt u dat André Gantman fractievoorzitter van het Antwerpse
college is als veroordeeld fraudeur en dief en ex-openVLD-schepen van
Antwerpen?

Waarom vond Bart
het tijdens diezelfde autorit zo erg dat Jean-Marie De Decker geen
N-VA’er is kunnen worden? Dat vond hij zo erg, van ‘t ergste dat hij politiek ooit had meegemaakt.

Strategische politiek gelul of Vlaamse tragedie?

Wat
is nu eigenlijk wel het doel? Want je kan wel blijven lullen over
kostbaar weefsel en een ingebeelde nationale identiteit, maar wat is
het doel? Moeten we identitair zijn, inwisselbaar, dezelfde tradities
koesteren, onze cultuur beschermen en
andere wantrouwen, er tegen vechten zelfs?
Diezelfde gedachte heeft ons eeuwenlang in de Middeleeuwen gehouden,
en houdt ons nu ferm in de greep van de kapitalistische consumptie-
en schuldenmaatschappij.

Het nationalisme van
De Wever is een instrument. Een ideologie. Een
hulpmiddel, een strategie. Het doel?

Het moge duidelijk zijn dat de achtergrond
van de Familie De Wever donkerbruin-zwart-geel is. Bruno, de oudere
broer van, wijdde zijn gehele professionele loopbaan aan het
historisch bestuderen van de gitzwarte geschiedenis van het huidige
Vlaams-Nationalisme na een jeugd vol indoctrinatie op radicale Vlaamse
jeugdbewegingsweekends waarin over Van Severen, het Solidarisme en
het Verdinaso werd gesproken voor bedtijd. 

Na een even
traumatiserende jeugd besloot zus Karina naar Wallonië en in een
commune te vluchten.

Jongste broer Bart heeft helaas voor de derde weg gekozen: die van de innige omhelzing, die sterk gelijkt op vastklamping, of obsessie.

BDW is
geen emotioneel man, zegt hij zelf, maar geen enkele megalomaan is
vrij van emoties. Zeker niet de megalomaan die vaders eer en de
familienaam verdedigt. Erger nog, de emotie wordt vertaald in
torenhoge passie, ambitie. En de waangedachte dat er maar één
persoon is die het ultieme doel kan verwezenlijken. Hijzelf. De
staat, dat ben ik.

Nationaal-Socialisme

Onafhankelijkheid
van Vlaanderen is het streefdoel van de politieke partij N-VA, zo
staat het als eerste punt in de statuten. Als eerste punt van de
(voor velen blijkbaar toch nog verborgen) agenda. Met het nationalisme
als instrument, als lokmiddel, als opium voor het volk, en als een
doorgedreven ‘madame’-statuut voor de regeringspartijen die zetelen
in een hoerenkot waar alles te koop lijkt. Gekoppeld aan het gezond
verstand dat telkens opnieuw ten volledige faveure is van de grote
vissen, ten koste van de garnaal.

Wat de gemiddelde
N-VA-stemmer zich voorstelt bij een Nieuw en Onafhankelijk Vlaanderen
en de Vlaamse identiteit komt in geen honderd jaar in de buurt van
een realistische visie op het heden en nog minder op een mogelijke
toekomstvisie. En toch worden ‘wij linksen’ utopisten genoemd,
wereldvreemde idealisten. Het grote probleem van nationalisme is
natuurlijk de invulling van die identiteit. De N-VA en Bart De Wever
blijven in hun communicatie heel fel benadrukken dat hun nationalisme
niet van het absolute etnische soort is. Het is pijnlijk dat ze het
moeten blijven zeggen. De helft van de N-VA’ers heeft al moeten
zeggen dat ze niet onmenselijk, niet racistisch, niet asociaal, niet
seksistisch,… zijn en hun kiezers ook niet. Het zijn allemaal
hardwerkende Vlamingen van goeie wil met gezond verstand.

Gevaarlijke statuten

We mogen er anno
2014 hopelijk wel van uitgaan dat er op het hoogste politieke niveau
in één van de meest beschaafde Europese landen inderdaad geen
absolute etnische nationalistische politiek gevoerd wordt. Maar
gezond verstand en historische context verklaren geen
liefdesverklaringen aan VMO’ers, haatverklaringen aan groeperingen
met een ethisch compas, verschoning van collaboratie, relativering
van racisme, belediging van grote groepen immigranten,
criminalisering van burgerprotest, favoritisering van de ene
religieuze groep ten overstaan van andere, uitsluiting en
stigmatisering van zwakkeren, enzovoort en helaas zo verder.

De
zwakkere die nog hulp mag geboden worden en de enige groep waarvan de
N-VA vindt dat het ‘evident’ is dat zij en hun begeleiders nog
kosteloos van het openbaar vervoer gebruik mogen maken, zijn de
mindervaliden. In lijn met de paternalistische neoliberale lijn
kunnen zij, en enkel zij ‘er’ namelijk echt niks aan doen. Alle
anderen hebben alle kansen gekregen, maar ze niet benut. Eigen schuld
and fuck you.

Volgens De Wever
wordt nationalisme gevaarlijk als het een doel op zich is en geen
instrument. Toch eens even de statuten van N-VA erop nalezen. De
eerste paragraaf volstaat:

Puntje 1
(Doelstelling en lidmaatschap), Hoofdstuk A (Doelstelling en
grondslag), 1.1.

De Nieuw-Vlaamse
Alliantie (N-VA) is een politieke partij die in Vlaanderen vorm wil
geven aan een humanitair nationalisme voor de 21ste eeuw. Als enige
ongebonden partij, los van drukkingsgroepen, zuilen of financiële
machten, verdedigt de Nieuw-Vlaamse Alliantie het algemeen Vlaams
belang. In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie
kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de onafhankelijke
republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie.
Het Vlaanderen van de N-VA stelt zich open voor internationale
samenwerking en kijkt hiervoor in de eerste plaats naar Nederland.

Lees het nog eens. Laat het doordringen.

Logische rede?

De N-VA ‘kiest
logischerwijze’ voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen en verdedigt het Vlaams belang… En het eerste dat ze zeggen is dat ze een humanitair nationalisme ‘vorm’ willen geven. Is het
dan redelijk te stellen dat nationalisme tegelijkertijd het
instrument én het doel is? Dat voor een eventuele vereniging (zij
noemen het een hereniging) met de Nederlanden wordt geopteerd zal
voor een beetje N-VA-watcher geen verrassing zijn. Het ligt
natuurlijk in lijn met de hele geschiedenis van de Vlaamse Beweging –
al zijn de ambities nog groter geweest – en staat zelfs niet in de
weg van de argumentatie. Ook al zegt De Wever dat zijn nationalisme
niet absoluut etnisch is, is het voor zijn part zeker cultureel en
taaltechnisch absoluut. Geen plaats voor alternatief denken, andere
talen of andere culturen. Op straffe van boetes, zoals het een
nationalistische ideologie betaamt.

Het nationalisme
zoekt zondebokken. Echte zondebokken. Die u afleiden van de
schuldigen dus. In Hitlers nationalisme waren dat de Joden en de
communisten. Nu zijn het de Walen, de werklozen, de immigranten, de
moslims en ook weer de communisten/socialisten. 70 jaar later is het
inderdaad not done om de
joden aan te vallen. Maar de rest mag de volle lading opnieuw
krijgen. Want de blanke pseudo-katholiek is nog altijd heer en
meester in zijn hoofd. Nog altijd denken zij te kunnen kiezen wie hun
slaven zullen zijn, wie hun slachtoffers. Nog altijd wanen ze zich
superieur. Ze zijn niet onmenselijk, ze zijn niet echt racistisch, ze
zijn niet echt nationalistisch, niet echt seperatistisch, niet echt
radicaal, niet echt extreem. Ze zijn mensen van goeie wil. Met gezond
verstand.

In
het wereldbeeld van de mens met gezond verstand moet iedereen keihard
werken, behalve zij die veel geld hebben. De
economische inkleuring van
het Darwinisme.
Gratis is voor zij die het
verdienen. In hun denkbeeld hebben ze dat privilege afgedwongen, maar
u en ik weten beter. Wij weten dat ze het gekregen hebben. Hun plaats
in de wereld is gekocht, verzekerd door gestolen geld, eeuwenlang
opgebouwd door talloze immorele en criminele praktijken. Zij kiezen
wie onder strikte voorwaarden tot het kringetje mag behoren. Hoe
gesofistikeerd het moge klinken, zo burgerlijk, eng en verwerpelijk
is het in de werkelijkheid. Van de bekrompen white-supremacy
zangfeestjes via de KVHV langs de N-VA over het Vlaams Belang naar de
toogklap in vele blanke dorpscafés klinken de echo’s van de woorden
van het after-dinner gezeik op networkingparties. En vice versa.

Moderne mijnwerkers

Slavernij
heeft een lange weg afgelegd. Vandaag geloven we niet langer dat we
slaven zijn.

Of we zien de indoctrinatie niet. En waar ligt de lijn met propaganda?

De fine-tuning in
data-mining en aanwending ervan in de reclame-wereld is
de laatste jaren
met rasse schreden vooruitgegaan. En nu Coca-Cola een zetel in Leuven
heeft gekocht om nog meer te weten te komen uit de data die men
constant over u en mij verzamelt en analyseert, zal de greep steeds
sterker worden.

Toen ik student was, werd een groep jongeren
uitgelachen die voor een bomvolle grote aula kwam waarschuwen voor
de gevaren van het meer en meer electronisch
betalen van al uw consumptiegoederen. Er was namelijk net bancontact en proton
geïntroduceerd in de cafetaria en in de drank- en snackautomaten.
Vandaag betalen u en ik
zonder nadenken voor bijna alle verrichtingen met onze bankkaarten.
Al onze bewegingen op internet worden geregistreerd en bijgehouden.
Ook onze contacten, online of via onze smartphone. We worden bekeken
op straat door camera’s en ook die gegevens worden verzameld en reeds
gebruikt in databases om aan gezichtsherkenning te doen. Dankzij
camera’s met nummerplaatherkenning bent
u onderweg traceerbaar, uw
gsm is te localiseren.

Zonder veel verbeelding kan men zich
voorstellen dat misverstanden de basis zouden kunnen vormen van
vreselijk menselijk lijden. Afhankelijk van het regime zal dat
weggemoffeld, ontkend, aangevochten of veroordeeld worden. Laten we
hopen op het laatste.

Zorg (voor uzelf, loser)

We
moeten allemaal werken. Zo lang mogelijk, zo hard mogelijk. Zij die
niet werken, zijn losers. Onproductief, a burden to society, de
maatschappij tot last. Heeft
u al wel genoeg bijgedragen? Wat staat er op uw
verzekeringssaldo?

Oei, oei, meneer,
is dat de vorige keer niet tegen u gezegd? De vorige chemosessie was
meteen de laatste bij ons vrees ik. Krediet uitgeput. In ‘t rood.
Ik zal u naar
de ZiVAM moeten sturen. De Ziekenboeg Voor
Arme Mensen. Nee, die sociale zekerheidskaart mag
u hier achterlaten, die is
toch vervallen. Maar die hebt u niet nodig bij de ZiVAM. Elk jaar organiseren de Voka en vrienden een golftornooi, een benefiet, vorig jaar ook een naaktkalender van de Gentse Loge, met Siegfried Bracke als Kerstman, hahaha… Enfin, zodoende. De opbrengsten gaan naar het
ZiVAM. Kosteloos voor u. Het enige wat u moet doen, is een chipje laten inplanten en
een tijdje blijven. Oh, en een waiver tekenen,
gewoon, zodat u, allez, uw nabestaanden, de maatschappij niet kan aanklagen mocht er iets mislopen. Er
werken veel onbetaalde stagairs, ziet u…

De volgende?

Gratis bestaat (niet)

Maar zij die echt
niet werken, zijn de superrijken. Zij die roepen dat gratis niet
bestaat, zijn zij die elk jaar ik-weet-ni-hoeveel gratis geld krijgen
via onbelaste winsten op onfatsoenlijk of onrechtmatig vergaarde
fortuinen.

Gratis bestaat wel. Gratis geld zijn al die subsidies die
naar de superrijken vloeien, alle taxcuts
– belastingsverminderingen – en alle andere voordelen van het
favoritisme, nepotisme, onskentonsisme.

Maar ook en vooral de
schatplichtigheid. Schulden. De schandalige berg aan gratis geld die onder de noemer rente naar onze schuldenaren vloeit.
Mea culpa, mea culpa, mea maxima
culpa. Tot mijn schuld, tot mijn schuld, tot mijn grootste schuld,
hoor ik de parochianen nog automatisch meemompelen tijdens één of
andere routinemis, terwijl ik met mijn bellekes in de hand zat te
wachten op een teken van de pastoor.

De
oorsprong en geschiedenis van onze schuldeneconomie is nog grelliger
dan de Kempische tongval van
Natalia en in elk geval minder sexy. Met van criminele bankenfamilies geleend geld werden
wereldoorlogen en ontelbare zogenaamd legale en andere, ronduit illegale misdaden tegen de menselijkheid gepleegd. De eeuwenlange opbouw
van staatsschulden aan bankenfamilies en transnationale
bedrijfsbelangen heeft van de geslepen en onbetrouwbare speculerende,
financiële zakenman een immens machtig figuur gemaakt, die qua
middelen, qua geld dus, in absurde verhoudingen staat tot zijn in
alle andere opzichten minstens gelijkwaardige medemens.

De onafhankelijke provincie

Bart De Wever wil
het aantal volkvertegenwoordigers zo goed als halveren en zegt: “Ik
denk niet dat onze democratie daarvan aan het wankelen gaat.”

Ze wordt in dat geval wel nóg zwakker. Het
reële aantal stemmen in de oppositie halveert natuurlijk ook. En als
Barts balonnen plots weer door ondernemers allerhande en diverse Markskes van de
Kampioenen worden opgelaten, jaren aan een stuk, verliezen we
binnen afzienbare tijd een semi-onafhankelijk
controle-orgaan en zal de Vlaamse Onafhankelijke Provincie, pardon,
Republiek, bestuurd worden
door een strak en modern vazallenteam van transnationale gangsters.
Kiesdrempels en minder vertegenwoordigers zullen ervoor zorgen dat
dissidente stemmen minder talrijk en dus zwakker zullen klinken.

Dat
Bart De Wever een partijtje schaduwbokst met de CD&V en
zijdelings zijn nationalistische achterban bevredigt, verbaast ons
niet. Het verbaast ons ook niet dat hij de Belgisch nationale
instituten – zoals de uitgeholde senaat – aanvalt. Noch
is het eigenaardig dat hij
opnieuw het
ondertussen befaamde gezonde verstand van de Vlaming probeert
aan te spreken wanneer hij stelt
dat er een hoop kamer- en parlementsleden te veel zijn en teveel
betaald worden. Dus ook N-VA kamerleden en parlementariërs, ja, ook
senatoren. Zoals ik al eerder berichtte, is het armoe troef bij de
regerende kamer- en parlementsleden.

Ondanks ‘s mans motieven, vind
ik het fijn dat BDW
die stelling deelt en daarmee
impliciet erkent dat er bloedarmoede heerst onder zijn eigen regeringspartij,
die zo snel moest groeien dat ze scheuten moest plukken die nog lang
niet in bloei stonden – gesteld
dat ze ooit bloemen zouden dragen.

Een onverwachte kritische noot aan de Antwerpse dirigent, opgetekend uit de mond van N-VA’er
Jan Peumans: “We zouden dat kleinere aantal parlementsleden
tot meer engagement kunnen aanzetten door een decumul van mandaten op
te leggen, zodat ook bijvoorbeeld de burgemeester van Antwerpen moet
kiezen tussen een parlementszetel en de sjerp.”

Eat that.

Dacht ik even. Maar Peumansen en Weytsen zullen nooit echt serieus genomen worden door BDW. Zelfs Bourgeois kreeg met moeite een supercoole goeiendag voor de camera’s van Paul Jambers. En het was wederzijds.

Ben Weyts werd door Bart en zijn clubje ‘El Presidente’ genoemd in die Paul Jambers in de Politiek-uitzending. Hij bleek bovendien soms Barts parkeerplaats in te pikken. Voor een angstige, megalomane controlefreak een zware overtreding.

“Hij denkt dat ‘m al voorzitter is”, zei Bart De Wever. “Dat zullen we nog wel eens zien”, vervolgde hij met een rancuneuze, puberale competitiegeest die inderdaad wel eens de ruggengraat van de Vlaamse mentaliteit – identiteit – zou kunnen zijn.

NB: Zie ook:  http://community.dewereldmorgen.be/dieter