Het zelfgetitelde album kwam al een tijdje geleden in Engeland uit op het in Londen gebaseerde Fire Records. Vorige maand stonden ze op het prestigieuze ATP’s Nightmare Before Christmas, gecureerd door Godspeed You! Black Emperor. Eerder brachten ze ook al platen uit op ATP Records en Matador. Zo, u bent nu vast wel overtuigd dat Bardo Pond geen tweederangs bandje is.

En toch is de kans groot dat je ze in België nooit op een affiche zag staan. Dat komt natuurlijk grotendeels door de dromerige, in LSD gedrenkte shoegaze die ze brengen. Niet bepaald toegankelijk. Maar: hoogst uitdagend en vooral een welkome afwisseling in de huidige muziekwereld.

In een bezetting die doorheen al die jaren verrassend weinig veranderd is, brengt Bardo Pond op hun laatste plaat niks nieuws. Meteen hoorbaar zijn de herkenbare, in constante herhaling vallende akkoorden die ook in hun vorige werk sterk aanwezig zijn. De verwarde zang van Isobel Sollenberger, gevolgd door escapades van driedubbele gitaarlagen klinken voor de Bardo Pond-‘gevorderden’ alvast vertrouwd. En dat is goed nieuws. 

Bardo Pond staat immers voor een soort muziek die eindeloos interessant kan worden gemaakt. Stemming en klankkleur veranderen veel trager dan bij gewone popmuziek en bevatten een pak meer nuances, waardoor de opbouw en structuur van nummers natuurlijk meer weg hebben van esoterische rock dan Kings of Leon. Verwacht je dan ook aan stukken van 12 of zelfs 21 minuten op deze Bardo Pond. Laag boven laag boven laag wordt zo een rijke muzikale textuur onthuld die de luisteraar in een sonisch bad stopt met naast het hardere werk ook akoestische gitaren en dwarsfluiten.

De grote kracht van deze band is in elk geval de hypnotiserende gave die de psychedelische klanken bezitten, zowel op deze plaat als op vorige albums. Vaak kan het een relaxerende, zelfs slaapverwekkende werking hebben. Uitzondering is wel tweede nummer ‘Don’t know about you’, dat onder de vijf minuten afklokt en aan vroege grunge doet denken. Radio friendly dus, maar zeker geen uitverkoop. Het is zelfs een hoogtepunt op deze plaat en hopelijk zal het de band wat terechte publiciteit bezorgen. Het niveau op de andere nummers wordt constant aangehouden, behalve op de outro ‘Waynes Tune’.

Voorlopig is niet duidelijk wanneer we dit collectief bij ons aan het werk kunnen zien. Als bekend raakt in welke donkere zaal een eventuele marathonset wordt geleverd, laten we dit zeker weten.