Als jongen was ik vanaf mijn twaalfde een bevoorrechte getuige van de zeer uiteenlopende opvattingen in de menselijke geesten en culturen over de mannelijke en de vrouwelijke identiteit. De vergelijking kon ik maken van de vrouwen thuis en op school, met de Afrikaanse vrouwelijke mensen, hun uitstraling en hun opvattingen. Die kwamen in mijn leven als vriendinnen van mijn moeder. Moeder Maria Hublou was zelf een sterke en diepzinnige, edelmoedige en grootmoedige vrouw. Hoewel ze ook indringende ‘minpuntjes’ kende. In elk geval een indrukwekkend profiel. Kwaad heb ik mij nog eens gemaakt, zaterdag. Op de vrouwen in het Vrije Rijke Westen. En op de mannen achter hen. (1000 woorden)
Bijgewerkt op 9 maart ’18.
Gloeiende Verontwaardiging kwam als een genade over mij, een ziedende zegen waar deze man zich dan graag even aan overgeeft. Rik Torfs schrijft wel profetisch:
“We moeten stoïcijnser leven en onze emoties opsparen voor grote momenten.”“Woede is juist het probleem. Ze wordt in onze tijd veel te hoog ingeschat (…) De kwade mens is de goede mens. In het publieke debat verdrong de woede, het zich voortdurend gekrenkt en gekwetst voelen, gaandeweg de ironie (…)”.
De reden die mij dit keer doet beslissen de remmen los te gooien en mijn ziel uit haar gekozen klem en keten te bevrijden, is de manifeste onzin van veel van het gewone genderdiscours. De Leuvense columniste en jeugdschrijfster Kolet Janssen had het, helder maar redelijk onnozel, onder woorden gebracht in een column op Kerknet,(wat ik overigens een zeer goede website vind) met als titel :
“Meisjes kunnen toch geen baas zijn, oma!”
Dat stukje liet mij toe nog eens ‘een adder’ bij de staart te grijpen.
Als inleiding schrijft de blonde schrijfster deze regeltjes:
“Als mijn kleinzoon al spelend een geweldig seksistisch idee uitdrukt, hap ik naar adem. Er zijn dan toch nog veel vrouwendagen nodig”.
Als Antwoord schrijf ik in de commentaarbox:
Hoe lang gaan we deze oppervlakkig analyses nog horen? Een generatie? Meer? Is er dan zo weinig contact met diepere analyses over vrouwelijke identiteit zoals Piet Nijs en Buytendijk die heeft gemaakt bij ons?
En zoals de mensen uit het Hart van Afrika die maken? Ik begin het moe te worden.
Dit is een onwaarachtige benadering, onder het mom van “modern en maatschappijverbeterend gevecht”.
Het discours “Gender”= grotendeels onzin.
En verder:
“Hoe vaak moet het betreffende artikel in Tertio van enkele jaren terug nog overdrukken krijgen, waar uit onderzoek blijkt dat kinderen vanaf de laagste klasjes duidelijk verschillen? Ieder ouder met ogen in zijn hoofd kan dat zien. Dat kleinzoontje van Kolet J. ziet niet alleen een leider in een man omdat iemand hem dat (“misleidend” heet het dan in het discours) zou “gezegd hebben”.
Hoe lang blijven bepaalde lichte schrijfsters nog naast die diep ingewortelde menselijke realiteit kijken?
Overdenk dit maar eens: een citaat van de grote geest Albertine Tshibilondi, uitgegeven in “Wijsheid uit Afrika. 365 dagen”, door Olivier en Danielle. Föllmi, Lannoo, 2005, bewerkt door Frans Boenders:
“Afrikaanse vrouwen zijn afspiegelingen noch slavinnen van hun man. Bij de uitdrukking van hun persoonlijkheid voelen ze allerminst de behoefte om hun man na te bootsen. Ze bouwen hun specifieke cultuur op met hun werk, hun eigen ingesteldheid, taalgebruik, gewoonten en bezigheden. Afrikaanse vrouwen hebben zich niet door de man of de uitstraling van de mannelijke cultuur laten koloniseren”.
Wat veel feministen m/v en
genderspecialisten (sic) doen is precies dat: zich laten koloniseren door de mannelijke cultuur.
Intriest is dat. Belachelijk. “Pathetic” zoals de Amerikanen dat benoemen. Hier leggen we de vinger op een voze plek van onze beschaving en cultuur. Iemand moet eens een essay schrijven in de zin van “De ontaarde vrouwen” , in naklank van “De vermaledijde vaders” van Monika van Paemel.
Ja, dat zijn veel bange blanke vrouwen. Ontaarde vrouwen. Ontaarde moeders.
De kentering is – God zij gedankt! – ingezet. Sinds +/- een jaar zijn jonge moeders eindelijk terug overgegaan tot huidcontact – dragen van babies.
Sinds een maand of zes heb ik nauwelijks nog een Maxy Cosi gezien. Elke dag zie ik babies gedragen op het lichaam in Leuven.
Why? Ook juist na een regen van diagnoses van de dokter:
“Sorry, moedertje, uw kind is geestelijk in problemen door EEN GEBREK AAN BINDING!”
de “mooie maar arme, (maar door corrupte en nepotistische leiders benadeelde Afrikaanse vrouwen, die het moeten stellen zonder een sociaal vangnet en zonder de zegeningen van onze heerlijke technologie, die
Afrikaanse vrouwen, zij
lijken beter bezig dan wij, alvast in de moederrol
Het zou me verwonderen dat ik met dit Kerknet bericht, dat ik ook gezonden heb aan een zeventigtal vertegenwoordigers van christelijk denkend Vlaanderen, een trendbreuk in gang zet. Maar zo ben ik, elke rake klop op een nagel die erom vraagt…
De meeste moeders werden opgeslorpt door hun werk om den brode, en vele welstellende moeders waren niet de natuurlijke aanwezige moeder waar hun kindjes recht op hadden om andere troebele redenen. (Lees “Elias, of het gevecht met de nachtegalen” maar eens in dit licht). Ik kon niet anders dan dat allemaal door osmose en intuïtie, zonder woorden, aanvoelen en leren kennen en ontzag ontwikkelen voor de magistrale kracht van de Vrouw. Mijn eerste opiniestukken in de genoemde krant schreef ik uit heilige ontstemdheid na wat Marc Dutroux had aangericht. Zij droegen titels als “Vrouwelijke waarden als maatschappelijk medicijn”. Waarbij ik ‘medicijn’ in de betekenis van pharmacon bedoelde, maar ook in de betekenis die de Indianen aan het woord hechten, een spirituele betekenis. Een begrip met Toverkracht.
Wat de Vrouwelijke Mens in wezen is, natuurlijk zal ik het nooit op uitputtende manier weten of kunnen beschrijven. Maar dat zij enorm anders en enorm veel meer is dan wat de westerse bleke vrouwen er van maken vandaag, dat staat voor mij als een dukdalf. Als een vuurtoren.
Het tijdperk van na-apen van de mannelijke spirit zal eindigen. Evenals het tijdperk van de emotionele, affectieve en intellectuele verwaarlozing van kleine kinderen. Dat is volop aan de gang. Zoals de Roomse Kerk door uitputting van inspiratie in grote kenteringtijden is geraakt, na eeuwen macht, politiek en inkomen van gewijde, professionele clerici boven Godscontact en bijstaan van zieken en armen te stellen. Wat toch Jezus’ hoogst eigen weg was geweest… Diepgang duurt het langst. Je kan de grote vragen niet blijven voor je uitschuiven. Niet aan zelfbedrog blijven doen, aan verloochening in de praktijk en de maximes van wat plechtig als “onze waarden” wordt gedeclameerd op heldere of publieke momenten. “Reality has its way to coming back to you”, zo stelde Stanley Anne, de moeder van Barack Obama al terecht…
