Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.

Watervallen en diepe kloven

‘s Ochtends laten we Hawler achter ons en rijden we in
noord-oostelijke richting naar de waterval van Shalal Gali Alibag. Dat
is een drie uur durende tocht door oneindige groene velden en bergen die
alle mogelijke vormen en afmetingen hebben.

Enkele kilometers buiten Hawler zien we een bergketen waarop de
paleizen van de familie Barzani staan. Die familie is een grote clan  de
macht in handen heeft binnen de KDP, een van de twee politieke partijen
in Iraaks-Koerdistan. Hawler werd in de jaren negentig bevrijd door de
PUK maar werd achteraf heroverd door de KDP met de hulp van Saddam
Hoessein. Ze zijn dus colaborateurs. Tot de dag van vandaag is deze stad
in handen van de KDP. Elk belangrijk familielid heeft een paleis op de
rand van de bergtop waar ook de stad Salahadin ligt, genoemd naar
Salahadin Aubi.

Salahadin Aubi was in de tijd van de kruistochten een zeer
rechtvaardig en geliefd heerser in het Midden-Oosten. Hij was een
meesterlijk strateeg en een Koerd geboren te Tikrit. Tijdens een van de
veldslagen tegen koning Richard Leeuwenhart van Engeland werd Richard
geraakt door een pijl uit zijn eigen gevolg. Zijn volgelingen wilden hem
ombrengen om de loop van de kruistochten te veranderen. Salahadin
stuurde  zijn beste dokters naar het kamp van de Engelsen om Richard te
redden. Richard overleefde het.

Op de tocht naar de waterval die mijn vader me wilde laten zien, 
wordt nogmaals duidelijk hoe prachtig dit land in werkelijkheid is. Het
is een paradijs en ik kan elke avonturier en ontdekker Koerdistan
aanraden als vakantiebestemming. Het is wel aan te raden om in de lente
te gaan, omdat dit de mooiste tijd van het jaar is en de temperatuur
draaglijk is. In de zomer is het hier op veel plaatsen ondraaglijk warm
en is het af te raden om zelfs buiten te komen.

Acrobatische geiten

We naderen onze bestemming en moeten door een pas waar de weg naar
beneden begint te lopen. Naast de weg rijzen er torenhoge rotsen op die
mij letterlijk naar adem doen snakken. Op sommige flanken waar zich
grasplateaus bevinden, kun je geiten zien grazen. Hoe deze beesten op
zo’n hoogte terechtkomen is mij een raadsel. Het moeten volgens mij
sublieme acrobaten zijn.Ik wou dat ik als klimmer zelf zulke toeren kon
uithalen om de wereld beneden te kunnen aanschouwen.

In de pas loopt een rivier waar ik jammer genoeg wederom veel vuilnis
zie liggen. Zelfs deze prachtige plek houdt de mensen niet tegen om hun
afval overal te dumpen. Vinden ze het nu echt normaal om zoiets te
doen? Volgens mijn vader denken ze dat als ze hun afval in de rivier
dumpen, het weggespoeld zal worden en dus opgeruimd is. Ik hoop dat dit
snel verdwijnt, want het doet mij ook hier echt pijn om te zien.

De waterval zelf is naar mijn mening net iets te toeristisch. Ik houd
meer van rustige plaatsen waar geen mensen komen, zoals de flank van de
berg Piramagrun. Ik moet wel toegeven dat het een heel mooie waterval
is. Het restaurant ernaast is op een sublieme manier gebouwd. In plaats
van de oude bomen die er stonden te kappen, hebben ze hun bouwwerk rond
de bomen gebouwd. Een heel grappig zicht, want in de eetzaal steken twee
bomen pal door het midden. Een van de reusachtige takken groeit dwars
door het raam, waar ze gewoon een vierkant opengelaten hebben zodat de
boom verder kan groeien.

Gigantische kliffen

De waterval is niet de enige plek die mijn vader me wilde laten zien.
We rijden een stukje verder naar beneden en op een gegeven moment
rrijden we over een ijzeren brug over een kolkende rivier. Niets had me
kunnen voorbereiden op wat ik toen zag. Naast de rivier rijzen twee
gigantische kliffen zeker vijfhonderd meter de hoogte in. Ik moet even
naar adem snakken wanneer we beneden langs de rivier op de rotsen staan.

Mijn vader vertelt me dat de rivier kilometers ver doorloopt met
overal zulke kliffen langs beide kanten. Dit moet voor rafters echt een
paradijs zijn! Ik als klimmer heb in de hoogste klif naast de rivier
mijn volgende project gevonden. Ik was op zoek naar een big wall om over
twee jaar een expeditie naar te doen. Tot nu toe heb ik er al twee
gevonden en ik ben ervan overtuigd dat de expeditie een onvergetelijke
ervaring zal worden voor iedereen die zal deelnemen.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf