Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.

Het goud en de Mula

We rijden over een weg in een grote 4×4 die we geleend hebben van een
commandant. Die stond zijn auto met plezier af. Op het dashboard ligt
een groen bordje met daarop het woord ‘defensie’. Dit is een wagen met
status . We naderen de eerste checkpoint voor Kirkuk en de soldaat aan
de kant salueert en zegt ‘welkom, meneer’ in het Koerdisch. Een
aanspreektitel die gewoonlijk enkel gebruikt wordt voor een officier.
Voor ons liggen oneindig doorlopende groene velden met  af en toe een
checkpoint. Ik mag op die momenten niets zeggen want we willen geen
lastige vragen krijgen over de vreemde taal die we spreken.

Die middag zijn we uitgenodigd voor een verlovingsfeest bij familie.
Ik mag als enige jongere getuige zijn van de verlovingsceremonie die
voltrokken werd door de mula. in een klein donker kamertje vraagt de
geestelijke eerst de namen van de aanwezigen en vervolgens wordt de
bruid binnengeroepen. De mula vraagt haar of ze akkoord is met de
persoon die voor haar het huwelijk voltrekt.Daarna vraagt hij of ze op
een of andere manier onder druk is gezet om met deze jongen te trouwen.
Ze antwoordt dat ze akkoord gaat en niet onder druk werd gezet.
Vervolgens vraagt de mula of ze akkoord gaat met de 15 karaat goud die
haar cadeau wordt gedaan voor het huwelijk en de 19 karaat goud die ze
ontvangt als de bruidegom ooit van haar zou scheiden. Ook daarmee gaat
ze akkoord.

Huwelijksgeloften

Vervolgens mag de bruid de kamer verlaten en komen de bruidegom en de
vader voor de mula zitten. Ze nemen elkaars hand vast en zeggen de
geloften die het huwelijk voltrekken. De geloften zijn ongeveer dezelfde
als bij een christelijk huwelijk. Ook hier draait alles rond  de eed
dat ze elkaar trouw zullen zijn in goede en kwade dagen, in ziekte en in
gezondheid, tot de dood hen scheidt. Het enige verschil is dat de
gelofte wordt gedaan door de bruidegom en de vader van de bruid. Het kan
ook anders, maar het meisje is vaak te verlegen om het deel van de
gelofte te zeggen dat ze samen de liefde zullen bedrijven om het
huwelijk te bezegelen. Daarom is het de gewoonte een vertegenwoordiger
aan te stellen die door de bruid zelf wordt gekozen. Meestal is dat de
vader.

Na de ceremonie begint het feest waarbij de geliefden op de foto gaan
met heel de familie. Er wordt gedanst en  de bruid krijgt het goud dat
haar beloofd werd door de bruidegom. De moeder van de bruid is zo
emotioneel dat ze op een manische manier begint te dansen en vervolgens
flauwvalt. De band tussen moeder en dochter was in dit geval zo hecht
dat ze even in een andere kamer werd gebracht om te bekomen. Ik zie ook
enkele aanwezige vrouwen een traantje wegpinken. Hier wordt nog steeds
heel emotioneel gereageerd op een trouwfeest omdat de familie de dochter
verliest aan de familie van de bruidegom.

Ik word er door mijn vader ook een paar keer op attent gemaakt dat de
meisjes in het gezelschap naar mij staren alsof ik een engel ben. Dat
komt doordat ik een zeer bleke huid heb, een schoonheidsideaal dat hier
onder de mensen nog steeds geldt. Een tweede reden is dat mijn vader
onder de familie veel respect geniet,  wat op mij afstraalt. Op het
einde van het feest, wanneer de meeste mensen vertrokken, zijn zitten we
nog even samen. De bruid komt naar mij en knijpt me in de arm. Mijn
vader zegt me dat dit een bijgeloof is dat ik de volgende zal zijn die
gaat trouwen in de nabije toekomst. Gelukkig is het maar bijgeloof!

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf