Wat Düzdas brengt klinkt authentiek en helemaal anders dan wat we in het westen gewoon zijn, hoewel de bandleden ook gitaar en viool spelen.

“Dat komt omdat gevoel primeert voor ons, we trekken ons niets aan van de laatste trends. Een doorsnee Koerdische vrouw zingt net dezelfde liedjes. Zingen zit nu eenmaal ingebakken in onze cultuur.”

Spijtig genoeg wordt die cultuur niet door iedereen gewaardeerd in Turkije. “Rond de Koerdische identiteit heerst nog altijd een groot taboe. Onze muziek is niet overal toegelaten”.

“Wie een Koerdisch concert organiseert, kan in de problemen komen. De taal mag niet overal gesproken worden. Hoewel onze situatie aan het verbeteren is, is die zeker nog niet ideaal”.

“Als Koerd in Turkije moet je eigenlijk je eigenheid verbergen. Je moet spreken als een Turk, je kleden als een Turk en je gedragen als een Turk. We moeten ons voortdurend aanpassen.”

Van generatie op generatie

“Er is maar één ding dat ze ons niet kunnen ontzeggen: muziek. Daarom heeft net dat zo veel belang voor Koerden. Onze liederen zingen en van generatie op generatie doorgeven, het is het enige dat we altijd zullen kunnen blijven doen, al kan het niet altijd even openlijk.”

De traditionals van Ayfer Düzdas zijn bij vele Koerden erg populair, ook buiten Turkije. Onder andere dankzij het internet. “Desondanks blijft het als Koerdische muzikant moeilijk om je muziek aan de man te brengen. Zelfs op het internet heeft de regering invloed.”

Dat ze een professionele muzikante is, bewees ze zeker. In de parlatent bracht ze na het interview een intiem nummer waar, bij wijze van spreken, zelfs de clubtent ernaast stil van werd.