(I have a dream)

(Imagine there’s no country,
a brotherhood of men

You may say I’m a dreamer,
but I’m not the only one,
I hope some day you join us,
and the world can be as one
(John Lennon)

Il y a des gens qui voient le monde comme il est,
d’autres gens voient le monde comme il pourrait être
(Jacques Brel)

Onlangs heb ik een blog geschreven over de Ijzerwake. Dat stuk was uiteraard satirisch bedoeld, de feiten op hun kop zetten, om zo het onzinnige van het separatisme in de verf te zetten. In een wereld die stilaan een virtueel dorp aan het worden is (of reeds is) (via internet, facebook, twitter….) is een roep tot separatisme m.i. een anachronisme.

Alle nationalisme ten spijt, deze vooruitgang kan je niet tegenhouden, hoogstens wat vertragen. Daarom pleit ik hier voor een totaal andere aanpak, conform aan de richting die we wereldwijd uitgaan.

Vooraleer hier verder op in te gaan, geef ik toch een paar opmerkingen mee.

Onderstaande is een utopie, maar dan in de werkelijke betekenis van het woord, nl. een visie die in het heden onmogelijk lijkt, maar in een (nabije of verre) toekomst wel kan gerealiseerd worden. Een utopie is dus geen illusie (iets dat onmogelijk is en nooit kan gerealiseerd worden), al worden die twee begrippen vaak op één hoopje gegooid.

Daarbij toont de geschiedenis van de mens dat verandering altijd via utopiën is verlopen, geen continu groei kent, maar plotse en bruuske veranderingen (die wel het logisch gevolg zijn van een groeiend ongenoegen dat zich langzaam en haast onmerkbaar opstapelt).

Nog geen twee jaar geleden bvb. dacht haast iedereen dat de Arabische wereld geduldig verder dommelde onder brutale dictaturen. De Arabische lente was dus voor velen een complete verrassing. Maar het kan verkeren (dank u Bredero).

Ten tweede, ik blijf wel realist, en ik weet maar al te goed dat de geesten nu in deze 21ste eeuw helemaal niet rijp zijn voor de onderstaande ideeën, het kan nog vele eeuwen duren voor het zo ver is, maar je weet maar nooit, de mensheid evolueert heel snel, en de verandering kan er dus sneller komen dan verwacht.

Ik ga nu eerst uitweiden over het einddoel, om daarna terug te keren tot tussenstappen (die noodzakelijk zijn om dat einddoel te bereiken).

Ooit zullen we (moeten) komen tot de URPE (United Regions of Planet Earth) (in het Nederlands VERPA (Verenigde Regio’s van Planeet Aarde)). Het wordt nu toch al stilaan duidelijk dat we een aantal problemen slechts met een wereldwijde aanpak zullen kunnen oplossen, en hoe kunnen we dat beter doen dan met een Wereldregering? Maar dan uiteraard geen supramacht, die alles tot in de puntjes regelt voor iedereen op aarde, maar zich beperkt tot enkel die problemen die niet op kleinere schaal kunnen opgelost worden.

Daarom spreek ik ook over regio’s. Ik heb het niet over nationale staten, die zijn stilaan een anachronisme aan het worden, maar over autonome regio’s, die een culturele entiteit vertegenwoordigen, en die een grote autonomie zullen hebben.

Om maar een paar voorbeelden uit het huidige Europa te geven, Vlaanderen, Wallonie, Bretagne/Breizh, Schotland/Gael, Wales/Cymru, Catalunya…

Omdat het eenvoudiger is om aan te geven welke beperkingen die autonomie heeft ipv. welke bevoegdheden, geef ik aan welke materies zouden voorbehouden zijn voor de Wereldregering.

Vooreerst, een kader scheppen voor sociale rechtvaardigheid, voor de samenleving in zijn geheel (maar dus zonder allesbepalende regeltjes, dat blijft de bevoegdheid van de regio’s).

Dat houdt o.a. in, een basisregeling voor sociale zekerheid, een basis economisch model (dat niet door individuen kan bepaald worden, maar door de hele gemeenschap). Om het duidelijk te zeggen, geen kapitalisme meer, maar een sociaal gerichte economie gericht op de echte behoeften van de bevolking. Ook hier geldt een ruime autonomie voor de regio’s die de basisregels kunnen aanvullen in overeenstemming met de cultuur, mogelijkheden… van de regio.

Een tweede gebied dat onder de bevoegdheid van de wereldregering dient te vallen, is het milieubeheer, de klimaatbeheersing, de bescherming van diersoorten, enz. Op dit vlak kunnen de regio’s enkel een beperkte aanvullende bevoegdheid hebben, omdat die problemen een wereldwijde aanpak vereisen.

En uiteraard dient die wereldregering ook om onderlinge geschillen/conflicten tussen regio’s op te lossen, maar dan enkel via diplomatieke weg – het is nu ook al duidelijk voor een nadenkend mens dat oorlog geen definitieve oplossing biedt bij conflicten, integendeel het conflict wordt vaak nog groter, met nog meer problemen na de oorlog dan ervoor (cfr Irak). De remedie hier is erger dan de ziekte.

Denk daarbij ook hoeveel duizenden miljarden kunnen bespaard worden als er geen legers meer bestaan, miljarden die dan kunnen dienen om bvb. de hongersnood uit te roeien, om directe hulp te bieden bij natuurrampen…

Een ander punt van wereldeenheid kan de mundo zijn, één munt voor de hele wereld. Meteen gedaan met onderlinge financiële verschillen, geen muntspeculatie meer…

En aangezien de wereld één dorp is, vallen alle grensbeperkingen weg, iedereen is vrij te reizen, te werken en te wonen, enz. waar hij/zij wil. Nuttige goederen kunnen ongestoord de wereld rond vervoerd worden (het spreekt vanzelf dat dit niet geldt voor schadelijke goederen, vb. drugs, wapens…). Hoewel het natuurlijk beter is zoveel mogelijk ter plaatse te produceren, aangepast aan de plaatselijke behoeften.

Dit doel kan echter niet zomaar onmiddellijk bereikt worden, er zullen tussenstappen nodig zijn om het te bereiken. Ik denk hiervoor voornamelijk aan het vormen van grotere identiteiten als overgang naar een wereldregering.

Concreet, een Europese regering (maar zoals gezegd een grote autonomie voor de regio’s – en voor regio’s, met afschaffing van de huidige nationale staten). Ik neem één enkel voorbeeld : Frankrijk. Dit is nu één staat, maar in feite bestaande uit verscheidene culturele regio’s (Bretagne/Breizh, Alsace/Elsa?, Provence-Languedoc, Baskenland/Euzkadi  (deels ook in Spanje), Corsica, met daarnaast natuurlijk de eigenlijke Franse culturele regio).  Die regio’s zouden dan onmiddellijk ressorteren onder de Paneuropese regering en parlement.

Deze constellatie zou dan kunnen streven naar de toepassing van de basisbeginselen die ik hierboven heb omschreven ivm de uiteindelijke wereldregering.

Soortgelijke grotere identiteiten zouden in andere continenten ook kunnen gevormd worden, maar steeds bestaande uit etnisch-culturele entiteiten met hun eigen autonomie. (Ik denk bvb. aan China, dat naast de Han-regio ook andere autonome regio’s zou kennen zoals Tibet, Mongolië…).

Zelfs in de VS bestaan er nu al een heel aantal culturele identiteiten naast de ‘mainstream’, zoals de Spaanssprekenden in het Zuidoosten van de VS (vooral rond Miami), de chicanos in New-Mexico en Arizona en delen van California – naast natuurlijk de vele Native-American stammen, met elk hun eigen cultuur en taal. Ook daar zou je dus heel wat autonome regio’s kunnen oprichten onder de bestaande (maar liefst democratisch hervormde en sociaal gerichte) centrale autoriteiten.

Voor Midden- en Zuid-Amerika is dit nog duidelijker, ze kunnen tot één grote entiteit samensmelten, deels met behoud van de nu bestaande landen als regio’s, deels ook door autonomie toe te kennen aan de ‘Indianen’ (eigenlijk een verkeerde naam, maar soit) in eigen regio’s.

In die tussenstap zouden de Verenigde Naties nog een rol kunnen spelen als bemiddelaar tussen de verscheidene entiteiten (zoals reeds gezegd, steeds via diplomatieke weg). Het is wel zo dat ééns de wereldregering een feit zou zijn, de VN zouden opgaan in die wereldregering.

Na die eerste tussenstap zou er kunnen gestreefd worden naar geleidelijke samensmelting van die entiteiten, om uiteindelijk te komen tot één wereldentiteit.

Natuurlijk is er nog veel werk aan de winkel, en zullen we (en onze nakomelingen) nog lang moeten ‘vechten’ (n.b. ik bedoel geweldloos) om zelfs die tussenstappen te kunnen bereiken, maar ik geloof dat het de moeite waard is. En hoe langer er gewacht wordt om eraan te beginnen, hoe langer het nog zal duren voor iets bereikt wordt.

P.S. Uiteraard is dit slechts een beknopte omschrijving van hoe de wereld er zou kunnen uitzien in een (hopelijk niet te verre) toekomst. Ik heb verre van alle wijsheid in pacht, ik zou het daarom fijn vinden als anderen willen meedenken, maar liefst wel in opbouwende kritiek (al mag er wel gewezen worden op eventuele verkeerde gedachtenspinsels, I’m not perfect).