Asiel migratie en gelijke kansen beheersen de politieke agenda. Het gaat om belangrijke sociale thema’s die nu door de rechtse NV-A in het uitstalraam gezet worden. Wanneer rechts op deze onderwerpen focust is waakzaamheid geboden.
Toen de Vlaamse graai Siegfried Bracke in zijn eigen voet schoot moesten de Vlaams nationalisten de aandacht afleiden van een eerste burger des lands die zo nodig moest bijklussen en er geen graten in zag dat een mandaat bij een commerciële telecomoperator in concurrentie met een overheidsbedrijf als Proximus onverenigbaar is. Vorige week speelden dan ook Holemans en Demir de eerste viool binnen de hen toebedeelde bevoegdheden. Heel recent deed “vranke” Theo daar nog een schepje bovenop door te verklaren dat hij gehoor kreeg op het Europese niveau inzake zijn deportatie beleid. Een staatssecretaris van het kleine België die Europa in zijn marsrichting laat evolueren dat kan tellen.
Kortgeleden bracht ik een bezoek aan het dienstencentrum van het ACV. De aanwezige werklozen oogden kleurrijker dan het gemiddelde van onze samenleving, een duidelijk teken dat gelijke kansen en migratie niet op zich alleen staande begrippen zijn maar dat zij onlosmakelijk verbonden zijn met hun deelname aan het arbeidsproces. Enkel focussen op de twee eerste onderwerpen komt de NV-A goed uit maar sociale partijen en middenveldorganisaties weten wel beter. We meten het ganse plaatje bekijken.
Over arbeid zwijgen de acolieten van Bart De Wever in alle talen, ze komen niet verder als te stellen dat iemand aan een job helpen voldoende is. Ze zeggen niet dat de door hun gecreëerde jobs vooral mini-jobs zijn ofwel werk dat sterk gesubsidieerd werd door de overheid. Als we de voordelen aan het bedrijfsleven delen door het aantal volwaardige jobs dan zijn die wel heel erg duur. Men vertelt er niet bij dat die subsidies en komen door een aanslag op het loon van de werknemer en uitkeringen van de behoeftigen. De indexsprong ,de niet gedekte taxshift en de verhoging van de BTW op elektriciteit illustreren dit trieste verhaal.
Nu is men bezig om onze concurrentiepositie t.o.v. het buitenland te verstevigen. Weer betaalt de werknemer. De nulmeting in 1996 wordt met de grond gelijk gemaakt. De hoge productiviteit die onze handicap verrechtvaardigde wordt niet meer in rekening gebracht. De subsidies aan de bedrijven tellen ook niet meer mee. Als onze concurrentiepositie verbetert is mogen we de bekomen marge maar voor de helft meetellen als we een koopkracht verhoging willen.
Focussen op een paar maatschappelijk onderwerpen dan nog gebruikmakend van verkeerde cijfers is al te gemakkelijk we moeten steeds een volledige plaatje bekijken en de juiste conclusies uit de juiste cijfers trekken.
