Elk mens is zijn tegendeel. Ik begraaf mij
meer dan ik nu spreken wil
maar wat  zal ons verwarmen?

Misschien krijg je een deken
die mag je achteraf betalen
Belangrijk is dat je verdwijnt
maar doe dat als een wonder.

Als schapen naar de slachtbank
verbruiken wij  ons tam
en ik kan nooit een zin verwoorden.

Je bent hier wel in al mijn talen.
Binnen staat de koffie klaar,
te bitter om het uit te drinken.

In afwachting van een artikelenreeks over armoede die ik hier wil plegen publiceer ik een gedicht dat ik nog niet zolang geleden schreef. Het zegt veel over mijn manier van schrijven, en vooral over mijn motivatie om aan deze blog te beginnen.

Maatschappelijke verontwaardiging zal wel aan de basis liggen van de meeste blogs hier op de WereldMorgen, dat is bij mij dus niet anders.
In mijn blog wil ik zeer persoonlijk blijven. ‘Het persoonlijke is politiek’, ook al doet men vaak alsof dat niet zo is.
Ik ben 1 van die langdurige werlozen (cfr. ‘potverteerders’) geweest, etc… Ik voel me persoonlijk geraakt als in heel Europa een miljoen mensen op straat komen, en daar in de reguliere media nauwelijks iets over wordt vermeld,enz…. Vanuit die beleving wil ik schrijven. Omdat ik vind dat er te weinig aandacht is voor de mensen  achter de begrotingscijfers en de ‘meningen’ die overal rondgebazuint worden. Omdat die mensen vaak ontmoedigd raken zoals ik een flink aantal jaren, en in de hoop dat we  in grote getale af raken van dat gevoel… 

De vriend die onlangs zijn bezorgdheid uitte dat maatschappelijk engagement mijn poëtische aspiraties zou schaden hoeft niet veel schrik te hebben. Ik doe het ook omdat mijn gedichten begonnen te verdrinken in zelbeklag. Ik heb een hekel aan dergelijke poëzie. Om het tij te keren moet ik dus wel uit mijn apathie geraken…

Tegen vrijdagavond zou een eerste artikel in deze reeks af moeten zijn. Tot dan….