Greta d’Hondt gaf een opmerkelijke speech waarin ze uitging van een diepe verontwaardiging, “dat ondanks jaren van economische groei het aantal armen niet significant gedaald is, en dat op een aantal domeinen de kloof groeit. En dit ondanks Lissabondoelstellingen, Millenniumdoelen, Decenniumdoelen en andere goedbedoelde doelen.”

Zoals zo vele middenveldorganisaties moet ook Welzijnszorg het stellen met minder middelen. “Dit betekent heel concreet Welzijnszorg verplichten haar activiteiten en acties als dé middenveldorganisatie in Vlaanderen in de strijd tegen armoede te verminderen.”

Armoede

“Armoede – laat staan structurele armoede en generatiearmoede – is nooit eenduidig alleen gebrek aan geld. Maar een inkomen dat te laag is om te kunnen meedoen met de rest van de samenleving is oorzaak én gevolg van een hele reeks bestaansproblemen: lage scholing, geen werk of moeilijke arbeidsomstandigheden, slechte huisvesting, zwakke gezondheid; kleinere sociale netwerken die zich  bovendien vaak beperken tot personen die zelf ook met armoede worden geconfronteerd.”

Mea Culpa

Greta d’Hondt maakte van haar tribune gebruik om een zelfkritische blik te werpen op ‘de Beweging’. De Beweging, de Christelijke Arbeidersbeweging, geeft “mee sturing aan de uitbouw van de samenleving; via structuren en voorzieningen.”

“Waarom heeft ‘de actieve welvaartsstaat’, waarom heeft dat ‘Vlaanderen in actie’, waarom hebben ook wij als christelijke arbeidersbeweging met onze economische takken, onze sociaal-culturele organisaties, met de grootste vakbond en het grootste ziekenfonds van dit land méér dan 10 procent van de Vlamingen, meer dan 15 procent van de Belgen achtergelaten op de weg van ‘de actieve welvaartsstaat’, uitgesloten uit de zo geroemde ‘warme Vlaamse samenleving’? Waarom konden zij ons niet meer bijhouden, waarom kunnen zij ons niet meer inhalen?”

Armoede als eigen keuze

Welzijnszorg stelt zich ernstige vragen bij wat zij noemen “het doorgedreven discours van de individuele verantwoordelijkheid”. Dit is, volgens hen, “een gevaarlijk en onrechtvaardig discours. Het vertrekt van de stelling dat iedereen dezelfde kansen krijgt in het leven en dat je dus maar moet zorgen dat je die kansen waarmaakt. Dit is een grove ontkenning van de werkelijkheid. Veel hangt af van het milieu waarin je grootgebracht bent, de kansen en de tegenslagen tijdens het leven, je eigen mogelijkheden om daar mee om te gaan en of er mensen, instellingen en structuren waren die je ondersteunden.”

Het discours zou er geen mogen zijn van responsabilisering, maar veeleer van emancipatie en zelfversterking, ’empowerment’.

Het versterken van de Sociale Zekerheid

Greta d’Hondt trok van leer tegen de te lage sociale uitkeringen in ons land, die behoren tot de laagste van de West Europese landen en die onder de Europese armoedegrens liggen. “Voor hen die moeilijk te activeren zijn, voor hen die zwaar gekwetst zijn door het leven, voor hen die pech hebben gehad, voor hen die minder mogelijkheden hebben, is de sociale zekerheid minder genereus, minder beschermend, minder sociaal en minder zeker geworden.”

Je kunt een Euro maar 1 keer uitgeven

Voor het versterken van onze Sociale Zekerheid, voor het verhogen en welvaartsvast maken van onze uitkeringen is geld nodig, vèèl geld. Daarom doet Greta d’Hondt enkele suggesties:

Voor het optrekken van alle minimumuitkeringen tot aan de armoedegrens zou 1,25 miljard nodig zijn. “In 2010 berekende Dulbea, studiecentrum van de ULB, dat de fiscale fraude in ons land 45 miljard bedraagt, dus ongeveer 20 miljard aan fiscale inkomsten en Sociale Zekerheidsbijdragen die niet ontvangen worden. Tegelijkertijd spendeert de overheid vandaag 4,1 miljard euro aan de fiscale aftrek van bedrijfswagens.”

Een schandvlek 120 jaar na Rerum Novarum

120 jaar geleden kreeg de Christelijke Arbeidersbeweging een stevige duw in de rug met de encycliek Rerum Novarum van paus Leo XIII. Dit wordt volgens Greta d’Hondt overschaduwd door de armoede in ons land. 

“Is het dan geen schandvlek op ons blazoen dat 120 jaar na Rerum Novarum, nà 125 jaar ACV en 90 jaar na de oprichting van het ACW wij nog altijd over armoede in België en Vlaanderen moeten spreken? Een Alleluja kun je er moeilijk voor aanheffen.
Maar laat het ons ook als een grote nieuwe uitdaging zien voor de grootste middenveldorganisatie van het land en al haar deeltakken en geledingen.”