Eind augustus, begin september kwam een hardwerkende dame met 3 kinderen bij mij langs, ik werk als jobcoach en begeleid mensen naar werk. Haar man doet internationaal transport en is dagen aan een stuk van huis. De zorgen voor het gezin komen dus op haar schouders terecht. Om financieel rond te komen werkt deze dame in de onderhoudssector. Door de zorg voor de kinderen, is haar flexibiliteit ‘iets beperkter’.

Een goed jaar geleden wordt de firma waar ze voor werkt vervangen door een andere firma om het onderhoud in kantoorgebouwen te doen. Hierdoor verliest de dame in kwestie haar duurzame job. Niet getreurd echter. Mevrouw heeft veerkracht en knokt zich een weg naar een nieuwe baan. Ook onderhoud kantoren want thuishulp dat kan niet wegens beperkte mogelijkheden naar tijd toe. Dat het ondertussen meer dan een jaar van de ene vervanging naar de andere gaat, paar dagen hier en een paar dagen daar, geen zekerheid, geen vast inkomen, ze neemt het erbij. Ze slaat er zich doorheen. Waar een wil is, is een weg.

Mevrouw heeft in het verleden voldoende gewerkt en kan dus rekenen op werkloosheidsuitkering. Ideaal dus, dat sociale vangnet. Ware het niet dat door een op het eerste zicht kleine maatregel, je geen recht hebt op werkloosheidsuitkering als je binnen een maand 10 of meer dagen hebt gewerkt, en ja, mevrouw heeft met die vervangingscontracten vaak een maand van 11, 12 of 13 dagen.

Gevolg: sommige maanden houdt mevrouw minder over door te gaan werken dan wanneer ze niet was gaan werken. Maar kom, dat overleven we wel! Er tegenaan! Immers, ervaring opdoen, bezig blijven in het circuit, dat vergroot de kansen op een duurzame job!

Ondertussen komen er gedurende heel het jaar facturen binnen. Water, elektriciteit, gas, … en opvallend, de facturen liggen systematisch hoger. Regeringsmaatregelen weet je wel. En na een paar maanden staat het water aan de lippen. Het wordt moeilijker om alles te bolwerken. Toch maar eens naar het OCMW om hulp. De eerste afbetalingsregelingen zijn een feit.

Eind augustus komt deze dame dus bij over de vloer. Of er geen vast werk is in kantoren poetsen. Want het wordt moeilijk. Echt moeilijk! Huurachterstand, want ik moet eerst elektriciteit betalen anders wordt die afgezet. Gas ook, maar dat kan ik volgende maand betalen als ik een nieuwe regeling kan treffen met de sociale verhuurmaatschappij.

Maar ik kreeg intussen een aangetekende brief van die verhuurmaatschappij, ik moet dringend betalen. Ik heb schrik dat er binnenkort een deurwaarder aan mijn deur staat, aldus de mevrouw. Uiteraard gaan we zoeken naar een goede job. Maar voorlopig is er niets meer te vinden dan vervangingen en contracten van bepaalde duur via interim. Geen probleem echter, de dame is een vechter en komt er wel doorheen! Overleg met OCMW, sociale verhuurmaatschappij, wat telefoontjes links en rechts en we redden het nog wel even.

Een paar dagen later zie ik de dame in kwestie terug. Of alles een beetje in orde komt? Nee, school begint en de kinderen moeten schoolgerief hebben, kaftpapier, nieuwe turnschoenen, boekentas, boterhammendoos, eten en drinken, schrik voor de eerste schoolrekeningen die gaan komen.

Ondertussen heb ik een jobaanbieding, verschillende eigenlijk, voor haar. Maar dat is nachtpost, ploegenwerk, voor of na de kantooruren. Haar antwoord: Maar wat moet ik dan doen met mijn kinderen? Die hebben toch recht op een mama die voor hun zorgt? Die hun boterhammen smeert, die hun ’s morgens naar de bus brengt, die hun ’s avonds te slapen legt, die hun helpt met huiswerk, …

Op iets meer dan een jaar tijd zie ik deze dame verder en verder doorbuigen onder de druk om het hoofd boven water te houden. Iedere druppel die erbij komt maakt het moeilijker en moeilijker voor haar en haar gezin. Het vakantiegeld van 2017 is al gereserveerd voor de afbetaling van een of andere achterstallige rekening. De eindejaarspremie van haar man is ook al voorbestemd. Er staat een trouwfeest in de familie op de kalender. Op vakantie gaan, daar denken we al lang niet meer aan.
Een jaar geleden had dit gezin het niet breed, maar ze deden het goed. En weet je wat, nu doen ze het nog beter!

Ondanks alle tegenslagen gaan de 3 kinderen goed gekleed en met een boekentas en gekafte boeken naar school. De mama en papa plooien zich dubbel, zorgen voor hun gezin en maken keuzes. Ondanks besparingsmaatregelen waar zij zelf niet voor vragen maar ze wel de dupe van zijn, blijven ze vechten en knokken voor een menswaardig bestaan.

Ik heb een marathon gelopen, dat was afzien, dat was doodgaan om uiteindelijk, meter voor meter euforisch aan de eindmeet te komen. Maar deze mevrouw en haar man, zij lopen iedere dag een marathon en die eindmeet, die is steeds verder en verder weg. Armoede is een sluipend gif, een uitzichtloze situatie. En toch houden die mensen vol, vechten iedere dag opnieuw voor een zo goed mogelijk leven en voor zelfrespect.